{One night stand} Thomas Sangster

~18~ Past The Gone

27 November, 2014

Ik knijp hard in Thomas’ hand. Hij glimlacht en draait zich vanuit zijn stoel naar me toe. Hij drukt een kus op mijn lippen en laat zijn voorhoofd tegen de mijne rusten. Ik glimlach terug en voel de zenuwen in me opborrelen.
‘Scarlett Smith.’ roept een vrouw, die net de wachtruimte in binnengekomen.
Ik sta op, nog steeds Thomas’ vingers in de mijne verstrengelt en loop op haar af.
‘Ik ben Louise Whitemore. Kom verder.’ Ze schud mijn hand en glimlacht.
We beginnen de gang door te lopen. Op de muren hangen foto’s  van baby’s. Ik glimlach en een gevoel van geluk bekruipt me. We lopen een klein kamertje binnen. Er staat een bureautje met 3 stoelen en een computer erop en achter een gordijn staat een ligstoel en een echoapparaat. Thomas had speciaal bij Wes ervoor gezorgd dat hij een paar uur vrij mocht, aangezien hij dit echt niet wilde missen.
‘Neem maar plaats.’ Louise wijst naar de twee stoelen aan het bureau. Zelf neemt ze tegenover de stoelen plaats , het computerscherm naar haar toe gedraaid.
Thomas en ik gaan op de stoelen zitten.
‘Ik wil voordat we beginnen even wat gegevens in het systeem zetten, dat is wat handiger voor overige echo’s later.’ Ze klikt wat met haar muis en typt een beetje. ‘Wat is je naam?’
‘Scarlett Smith.’ zeg ik en ik kijk Thomas aan. Hij glimlacht trots.
‘Bijzondere naam. Die hoor je niet vaak. Zit er nog een betekenis achter?’ Louise kijkt even op van haar scherm.
‘Niet echt.’ lieg ik.
‘Ik ga ervan uit dat jij de vader bent. Mag ik je naam ook hebben?’ ze wend haar blik naar Thomas.
Hij knikt. ‘Inderdaad. Ik ben Thomas Brodie-Sangster.’
Ze kijkt even denkend naar het scherm. ‘Die naam komt me wel heel bekend voor, om eerlijk te zijn.’
‘Ik acteer een beetje.’ zegt hij, alsof het de normaalste zaak in de wereld is.
‘Dat is het vast wel. Sinds wanneer ben je zwanger, of weet je dat niet precies?’
‘19 september.’ zeg ik een beetje beschaamd.
‘Ik ga er ook van uit dat het dan geen ongelukje was, als je het zo goed weet.’ Louise voert de datum in.
‘Tja.’ mompel ik.
Thomas grinnikt. ‘Het was misschien wel een ongelukje, maar zo erg is het niet meer.’
Ik kijk hoopvol op. Hij glimlacht blozend naar me. Ik voel zelf ook hoe mijn wangen roder worden.
‘Ik vraag er maar niet over door.’ Louise begint zacht te giechelen. ‘Ben je van plan om hier vaker te komen?’ ze richt haar aandacht weer op het scherm.
‘We gaan op 30 Januari weer terug naar London.’
‘Ik ga ervan uit dat jullie daar beide vandaan komen, als ik het accent moet geloven. Maar tot die tijd kunnen we wel meerdere echo’s doen. Ik kan nu al wat extra afspraken vastzetten. Ik vrees dat we net niet kunnen zien of het een meisje of jongen is, dat kan pas vanaf de 20 weken. Als het goed is moet je dat terug in London doen, maar bel me wel als je het weet hoor.’
Ik knik. ‘Ik kan eigenlijk alle dagen. Ik ben hier alleen omdat ik anders alleen in London zou achterblijven.’
‘Leuk. Zullen we maar beginnen?’ Louise staat op.

Louise zegt dat ik op de ligstoel moet gaan liggen. Thomas gaat op een krukje zitten, naast de stoel. Hij pakt mijn hand stevig beet.
Louise heeft ondertussen handschoenen aangetrokken. Ze pakt een knijpfles in haar hand. ‘Kan je je shirt een beetje optillen, ik moet natuurlijk wel bij je buik kunnen.’ ze glimlacht even.
Ik glimlach terug en trek mijn shirt tot onder mijn bh-rand op.
‘Prima. Dit voelt misschien even koud aan.’ Ze knijpt in de fles en pakt dan het echoapparaat in haar hand. Ze drukt hem tegen mijn buik en begint heen en weer te bewegen.
Thomas en ik kijken beide naar het monitor scherm. Ik lach en de tranen schieten in mijn ogen als ik het beeld zie. Ik voel Thomas in mijn hand knijpen. Ik wend mijn blik weer naar hem toe en zie dat ook hij tranen in zijn ogen heeft.
Louise begint een beetje te ratelen over dingen. ‘Dit is het hartje. Zie je het? Hier is het hoofdje. Over een paar maanden kan je veel meer zien hoor, nu stelt het nog niet veel voor.’ ect. ect.
Ik kijk van Thomas naar mijn buik, van mijn buik naar de monitor en van de monitor weer naar Thomas. Ik bestudeer zijn gezicht. Hij staart vertederd naar het beeld en knijpt om de paar seconden in mijn hand als Louise weer iets zegt over een lichaamsdeel. Er staat een gigantische glimlach op zijn lippen en tranen in zijn ogen.
Louise brabbelt nog even door maar zet dan de monitor weer uit. ‘Alles ziet er gezond uit. Ik weet nu al zeker dat dit kind prachtig zal worden.’
‘Dat wordt het zeker, vooral met zo’n moeder.’ Thomas knijpt weer zacht in mijn hand.
Ik begin spontaan te blozen. ‘Dat zien we nog wel.’
Louise pakt een doekje en veegt mijn onderbuik schoon. Ze gooit hem weg en loopt daarna weer terug naar het bureau. ‘Ik bel je nog wel wanneer het me slim lijkt om een volgende echo te houden.’
Ik knik en sta ook weer op. Thomas en ik nemen snel afscheid van Louise en lopen dan de kamer uit.
‘Wauw.’ fluistert Thomas.
Ik blaas door mijn neus een lachje uit. ‘Nooit gedacht dat jij zo’n gevoelig type zou zijn, Sangster.’
Hij duwt speels tegen mijn bovenarm. ‘Laat mij.’
Ik pak zijn hand weer vast en we lopen de praktijk uit.