{One night stand} Thomas Sangster

~3~ Starbucks

Het is al een week geleden sinds de persconferentie. Ik was gelukkig nog net op tijd voor het interview, die trouwens echt perfect ging. Kaya en Will zijn echt geweldig! Thomas en Dylan heb ik daarna niet meer gesproken. Thomas heeft me al meerdere keren geprobeerd te bellen, maar ik durfde niet te antwoorden. Ik weet ook niet waarom. Aan de ene kant wil ik hem beter leren kennen, maar aan de andere kant wil ik juist hem niet meer zien. Ik ben bang dat het gewoon niet gaat lukken, en het alleen eindigt in pijn. Ik hou mijn telefoon in mijn handen geklemd. De hele week zit ik er al mee. Alles leek zo perfect een week terug, maar nu. Ineens voel ik mijn mobiel trillen, en ik schrik op uit mijn gedachten. De bekende tonen van Ed Sheeran’s nummer Give Me Love vult mijn kantoortje. Ik kijk op het scherm. Thomas…. Ik twijfel even, maar dan druk ik op opnemen.
‘Scarlett?’ even blijft het stil aan beide kanten.
‘Ja Thomas, dat is mijn naam.’ Zeg ik. Ik hoor hem lachen, en ik kan mezelf er niet van weerhouden te glimlachen.
‘Ik dacht even dat je dood was, je hebt mijn telefoontjes voor een week lang genegeerd.’ Zegt hij, nu een stuk serieuzer. Ik blijf stil, beschaamd.
‘Maakt niet uit hoor, ik was alleen bang dat je me nooit meer wou zien of zo.’ Zegt hij, voorzichtig.
‘Het is een lang verhaal.’ Zeg ik, terwijl ik door het kantoor ijsbeer.
‘Ik heb alle tijd.’ Zegt hij lacherig, omdat we beide weten dat hij dat niet heeft.
‘Dat heb je niet, maar als je het wilt weten kunnen we ergens afspreken, als je dan wel tijd hebt.’ Hij lacht weer, en ik voel hoe mijn wangen rood worden. Zijn lach laat een kriebel in mijn buik ontwaken, hij is gewoon zo, ugh, schattig? Denk ik.
‘Scarlett? Hoor je me wel?’ Ik wordt weer wakker gemaakt uit mijn gedachten, en schud mijn hoofd.
‘Nee sorry, ik was even weg.’
‘Maakt niet uit, maar we kunnen morgen om 12 uur bij Starbucks afspreken? Dan heb ik wel tijd.’ Vraagt hij.
‘Ja is goed. Die in Oxford Circus?.’ Hij maakt een goedkeurend geluid,.
‘Dan zie ik je morgen. Doei.’ Voordat hij kan antwoorden hang ik op, en ik gooi mijn mobiel op mijn bed, en mezelf erachteraan. Ik kreun, en sla dan mijn handen voor mijn ogen. Waarom moest ik nou zo ongemakkelijk doen. Normaal doe ik dat nooit. Ik geef het maar de schuld aan de hormonen, terwijl ik zelf ook wel weet dat dat bullshit is. Morgen lijkt zo ver weg, maar ook weer zo dichtbij. Is het raar dat ik nu een date heb met de vader van mijn kind? Date? Nee, geen date. Gewoon een afspraakje, toch? Ik ga weer overeind zitten, en start mijn laptop op. Ik kijk naar de klok, over 4 uur moet ik het interview met Kaya en Will gemaild hebben. Oke. Ik kan dit. Ik gooi mijn armen snel in de lucht, en begin dan snel te typen.

Ik wordt wakker van het felle licht dat mijn kantoor binnen schijnt. Ik wrijf over mijn ogen, en open mijn ogen. Ik ben in slaap gevallen in mijn stoel. (Het interview wel gemaild hoor, no worry’s, ik wil mijn baan niet kwijt.) Ik kijk op de klok. Kwart over 11. Ik laat me weer zakken op de stoel, en denk na wat ik deze dag ga doen. Kwart over 11. Wacht wat! Kwart over 11! Shit! Ik schiet overeind. Over 45 minuten moet ik bij Starbucks zijn! Oxford Street is 10 minuten lopen.. Oké, dit kan ik. Ik storm mijn kantoor uit, en schiet mijn slaapkamer in, en kies snel wat kleren uit. Dan ren ik naar de badkamer, en spring onder de douche. Om precies 10 voor 12 ga ik de deur uit, en loop gehaast richting Oxford Street. Dan begint het te regenen. Great, not. Ik begin te snelwandelen, voordat ik eruit zie als een verdronken poedel (Dat krijg je met mijn haar.) Ik zie langzaam de Starbucks verschijnen, en loop weer wat langzamer, ik heb geen zin om eruit te zien als een idioot. Ik zie Thomas nergens. Ik zucht, hij had vast geen tijd. Ik loop de winkel binnen, en hoor dan iemand mijn naam roepen. Ik draai me om, en zie Thomas net opstaan. Ik glimlach, en loop naar hem toe. Hij wilt me een knuffel geven, maar ik ga snel zitten. Zoals ik al zei zag ik er nu uit als een half verdronken poedel. Ik had een taxi moeten nemen… Ik trek mijn kletsnatte jas uit, en leg hem op de stoel naast mij. Ik voel Thomas’ ogen branden.
‘Ik had niet gedacht dat je zou komen opdagen, eerlijk gezegt.’ Zeg ik. Hij lacht, en schud dan zijn hoofd.
‘Last van trust issues Scarlett?’ zegt hij, en kijk naar me met een wenkbrauw omhoog. Ik kijk naar mijn handen die op mijn schoot gedrapeerd zijn. Alweer dit ongemakkelijke gebeuren. Hij staat op.
‘Ik ga wat halen oke? Wil je ook wat?’ Ik knik, en kijk op naar hem.
‘Pumpkin spice latte graag.’ Hij grinnikt.
‘Wat?’ vraag ik, een beetje bot. Hij schud zijn hoofd zachtjes, terwijl hij een hand voor zijn mond houdt.
‘Gewoon, ik had iets anders verwacht.’ Ik kijk hem vragend aan.
‘Iets. Ehm. Bijzonderder.’ Ik schiet in de lach, en ik zie een paar mensen om me heen raar naar me kijken. Hij glimlacht, en krabt dan ongemakkelijk in zijn nek, en hij kijkt me aan. Ik stop met lachen, en kijk terug. Ugh. Hij is zo knap als hij dat krab-in-nek ding doet. Wacht wat? Stop. Geen date, gewoon een afspraakje. Ik kijk weer weg, en hij loopt richting de balie. Ik kijk door het raam naar buiten. London is zo veel mooier dan dat stomme-
‘Here you go!’ Thomas zet mijn beker met koffie voor me neer, waardoor ik uit mijn gedachte wordt wakker gemaakt. Ik glimlach naar hem. Dan kijk ik naar wat hij heeft genomen. Een cappuccino, 3 donuts en 5 koekjes. Ik schiet weer in de lach, en bij op mijn lip om mijn lach in te halen.
‘Wat?’ zegt hij, met zijn mond vol donut. Er vliegen sprinkels de tafel over, en ik lach nog harder.
‘Niks, maar heb je niet teveel?’ hij schud zijn hoofd.
‘Nopes.’ Hij schuift een donut en een koekje mijn kant op, terwijl hij knipoogt. Normaal had ik dit flirterig opgevat, maar ik kan hem niet serieus nemen als hij eruit ziet als een hamster die door een hagelslag fabriek heeft gerold. Ik pak het koekje op en neem een hap.
‘Zie je wel, je wou wel wat.’ Zegt hij trots, terwijl hij de donut resten wegspoelt met zijn koffie.

Zo hebben we daar voor 2 uur zitten kletsen. Ik moet eerlijk toegeven, het klikt wel tussen ons. Thomas is een stuk opener dan ik had verwacht, en een stuk luidruchtiger. In interviews is hij altijd erg stil, maar ik krijg het vermoeden dat dat maar een act is, of hij heeft gewoon podiumangst, bang voor de media. Maar ik denk het eerste. Ik sta op, nadat ik op mijn telefoon gebeld was door mijn baas, met als mededeling dat ik naar een interview moest omdat degene die het interview moest afleggen ziek is. Ik trek mijn nog steeds koude jas aan, maar het regent buiten gelukkig niet meer. Thomas loopt met me mee naar buiten, en we staan nog even op de stoep.
‘Ik bel nog wel een keer.’ Zegt hij, terwijl hij me een knuffel geeft, die ik deze keer wel teruggeef. Ik voel hoe zijn gezicht zich in een glimlach vormt.
‘Sure, dit keer neem ik wel op.’ Ik knipoog snel, bijna onopmerkelijk naar hem, en draai me dan om. Ik weet zeker dat hij daar nu staat, afvragend of ik nou knipoogde of niet. Ik lach, en loop dan verder, uit zijn zicht. Na een klein moment kijk ik om, en ik zie dat hij ook is weggelopen. Ik volg hem nog even, en als hij de hoek om gaat kijkt hij nog even terug. Ik zie de grijns op zijn gezicht, en kijk dan weg, een hand opstekend naar een taxi.

Hoooi!!
Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit echt een super hoofdstuk vond om te schrijven. Hopelijk vinden jullie hem ook leuk ;) Zoals gewoonlijk zijn tips altijd welkom! Op de foto zie je hoe ik Scarlett voor me zie, maar jullie mogen natuurlijk een ander beeld van haar hebben. Let me know in the comments!