{One night stand} Thomas Sangster

~4~ Street Talks

Ik luister naar de klanken van Ed Sheeran’s stem terwijl ik de straat over steek. Met mijn handen in mijn zakken probeer ik mezelf warm te houden.  Ik kom net terug van werk, wat weer een hel was, en ik ga richting huis. Ik wil net de hoek om slaan als ik ineens geschreeuw achter me hoor. Ik draai me geschrokken om terwijl ik een van de oortjes uit mijn oren haal en de muziek onderbreek. Ik zie Dylan achter me aan lopen. Ik glimlach naar hem terwijl ik de oortjes in mijn jaszak stop.
‘Ik dacht dat jij al weer in America zat? Voor Teen Wolf?’ vraag ik, als hij me benaderd. Hij schud zijn hoofd wild.
‘Nopes. Ze wouden me nog een paar dagen langer hier vasthouden voor een paar interviews.’ Ik kijk hem beledigd aan.
‘Vasthouden? Zo erg is London toch niet?’ Hij lacht naar me, en kijkt me aan.
‘Nee joh! Ik vind het wel gezellig hier. Een vriend van me woont hier, en ik had hem al lange tijd niet meer gezien.’ Ik knik, en kijk dan op mn mobiel. Ik heb nog wel even tijd om te kletsen.
‘En ga je veel om  met de rest? Ik bedoel van de cast?’ Vraag ik, terwijl ik een pluk haar achter mijn oor schuif. Hij springt even van voet naar voet, en staat dan weer stil, terwijl hij met zijn handen een bakje vormt, en die naar zijn mond brengt, om vervolgens zijn warme adem erin te blazen. Ik moet toegeven dat het koud is, wat je ook kan zien aan de wolkjes die we uitademen.
‘Ja natuurlijk! Ik denk dat weinig mensen een kans hebben een band te scheppen met hun collega acteurs als wij hebben gedaan.’ Zegt hij terwijl hij me met een grijs aankijkt.
‘Wat? Zit mn haar raar?’ zeg ik, en haal snel een hand over mijn haar.
‘Nee. Het is alleen dat Thomas vaak praat over je.’ Ik voel mezelf meteen rood worden als hij deze woorden uitspreekt.
‘Bloos je nou?’ ik schud mijn hoofd en probeer mezelf te kalmeren en niet te gaan piepen als een tiener meisje.
‘Hij praat wel alleen met mij erover hoor. Hij houdt het nog geheim voor de anderen. Dus geen zorgen.’ Ik voel hoe een glimlach op mijn gezicht kruipt. Oke stop. Je bent niet verliefd of wat dan ook. Je kent hem niet eens! De glimlach verdwijnt meteen van mijn gezicht.
‘En hoe gaat het met jou? Je had toch een vriendin?’ Zijn ogen beginnen meteen te glimmen, en ik moet toegeven dat het hartverwarmend is.
‘Ja. Britt.’ Zegt hij, duidelijk met zijn gedachtes totaal ergens anders. Waarschijnlijk bij Britt. Ik wou dat ik ooit ook zo kon denken over iemand. Maar ik weet dat ik daar veel moeite mee zal hebben, als ik terugdenk aan-
‘Maar hoe gaat het eigenlijk met je?’ Ik schrik op van mijn gedachtes.
‘Ja prima. Werk is net zoals altijd leuk, ook al vergeet ik om sommige momenten waarvoor ik het doe. Over werk gesproken, ik moet nog een column schrijven.’ Zeg ik, en ik strijk mijn jas recht.
‘Ik hou je niet langer op, veel succes!’ Hij glimlacht nog een keer en draait zich om. Hij roept nog een afscheid mijn richting op, waar ik op reageer. Ik draai me om en loop weer verder, want mijn handen zijn echt bevroren.

Hoi Hoi!
Sorry voor het korte hoofdstuk. Ik was ten eerste niet van plan dit te schrijven, maar ik vond dat het allemaal net te snel ging, dus een kleine omweg. Ik hoop dat jullie het wel leuk vonden. Zouden jullie Dylan vaker willen zien? Of alleen Thomas? Ik weet niet echt wat ik moet doen maar ja. Tips zijn altijd welkom!