{One night stand} Thomas Sangster

Epiloog

Elk verhaal heeft zijn einde. Soms weet je het gewoon. Soms voel je vanaf punt 1 al dat er een einde aan komt, en als dat moment er eindelijk is besef je het gewoon. Niet elk verhaal eindigt goed. Niet alles eindigt met een 'en ze leefden nog lang en gelukkig'. Want zo zit het nou eenmaal in het leven. Het ene moment is alles geweldig , maar dan komt er dat andere moment. Het moment dat je meteen weet dat dit het einde van het verhaal is. Elke keer als ik ons verhaal vertel vragen mensen hetzelfde. Ze vragen me of ik alles overnieuw zou doen, zelfs als je wist wat er ging gebeuren. Mijn antwoord is ja. De ontmoeting, de fout die uiteindelijk niet zo'n grote fout bleek te zijn, onze tijd in Amsterdam, onze tijd in Amerika, de geboorte van Isaac en het ongeluk. Het maakt me niet uit. Ik zucht diep en kijk op naar de man in de spiegel. Ik laat mijn blik vallen op een foto van ons, die ik tussen de spiegel en de lijst heb gestoken. We staan beide, breed lachend, te poseren op een woestijnheuvel. Ik als Newt en zij als zichzelf, want dat is alles wat ze hoefde te zijn. Ik vraag me altijd af waar ze nu zou zijn. Zou ze nog de sterren kunnen zien? Kan ze nog de netgevallen bladeren onder haar voeten horen kraken? Wat ik wel weet is dat ze bij Eva en Julia is en dat zij voor haar zullen zorgen. Ze zeggen dat je leven binnen een paar seconden uiteen kan vallen. Ik moet ze daarbij gelijk geven. Het ene moment stond ik vlak voor haar en het andere moment lag ze op de straat. Ik probeer het beeld uit mijn hoofd te krijgen, maar tevergeefs. Ik adem diep in en weer diep uit. Wat zou er gebeurd zijn als ik haar nooit ontmoet had? Misschien was ik nu wel getrouwd met een andere vrouw en had ik 3 kinderen. Wie weet? Ik haal een hand door mijn haar en friemel een beetje aan mijn mouw. Scarlett hield altijd al van schrijven. Ze kon uren praten over hoe ze haar verhaal als film voor haar zag. En nu, 5 jaar later, sta ik op het punt om de rode loper op te gaan. Ogen van de schaduw. Sinds Scarlett heb ik eigenlijk niets meer gedaan voor werk, op The Death Cure na. Verder heb ik al mijn aandacht aan Isaac geschonken. Ogen van de schaduw is de eerste film waar ik weer deel van uit maakte. Achter me gaat mijn kleedkamerdeur langzaam open. De bekende bos met donkerblonde krullen komt tevoorschijn. Ik glimlach flauwtjes en draai me om. Isaac draait trots een rondje om zijn pak te laten zien. Ik loop op hem toe en knik langzaam. 'Je ziet er harstikke goed uit.' Ik leg mijn hand kort op zijn hoofd.
'Ik ben het mooiste jongentje van allemaal.' Isaac giechelt en slaat zijn armen om mijn been.
Ik knik weer en kijk naar hem. Ik moet toegeven dat hij mijn haarkleur heeft, maar zijn ogen zijn overduidelijk van Scarlett. Ondanks dat het mijn eigen zoon is kan ik het niet helpen. Elke keer als ik naar hem kijk zie ik haar weer voor me. Haar lach, waarbij twee kuiltjes in haar wangen verschenen. Haar prachtige haar, dat op haar schouders gedrapeerd lag. En natuurlijk haar ogen. Zo donkerblauw als de avondlucht, waarbij alle sterren uit beeld verdwenen waren. Ik zet mijn handen onder Isaacs armen en til hem op. Hij slaat zijn armpjes om mijn nek en drukt zijn gezicht tegen mijn schouder. Met mijn andere hand doe ik de deur weer open en zet ik een stap in de opening. Ik tik met mijn vinger Isaac aan. Hij kijkt glimlachend op en knippert kort.
'Weet je wat wij gaan doen?' Ik haal mijn hand door zijn haar.
'Wat?' Hij knijpt een oog dicht en kantelt zijn hoofd naar rechts.
Ik lik mijn lippen kort. 'Wij gaan zo die rode loper op en wij gaan iedereen verbaasd maken.'
Isaac knikt wild en begint half te springen. 'Jaaa! Dan gaan ze allemaal zo van: "Wooow", en dan zijn wij de sterren.'
Ik knik en druk een kus op zijn voorhoofd. 'Voor mama?'
Isaac kijkt me ineens een stuk minder vrolijk aan. Hij knikt langzaam. 'Voor mama.'
Ik zet hem weer op de grond en pak zijn hand vast. Ik draai me nog een laatste keer om en kijk naar de foto. 'Voor Scarlett.'