{One night stand} Thomas Sangster

~25~ Closure and forgiveness

12 Juni 2015

Thomas komt nog snel naar me toe gelopen en drukt een zoen op mijn voorhoofd. 'Ik ben terug over een uur of 6.' Hij werpt nog een korte blik op mijn buik, die gigantisch is aangezien ik nog maar een weekje te gaan heb. Hij pakt zijn portemonnee van de tafel en draait hij richting de deur. Hij loopt weg en de deur valt achter hem weer dicht. Ik zucht en loop wankelend, als een rare pinguïn, terug naar de bank. Met een harde plof laat ik mezelf neervallen. Ik pak mijn glas van de tafel voor me en zet hem op mijn buik neer, die ondertussen al kan dienen als onderzetter. Thomas had vandaag een reünie met de cast van Phineas en Ferb, aangezien de allerlaatste aflevering vandaag uit komt. Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie aan. Meteen ga ik naar Netflix toe. Voor een paar seconden twijfel ik tussen wat ik ga kijken. Dan zet ik How I Met Your Mother op.

Ik pak de afstandsbediening weer op om de volgende aflevering op te zetten. Dan voel ik ineens een scherpe pijn in mijn onderbuik. Ik snak adem en druk een hand stevig tegen mijn buik. Verbaasd kijk ik naar mijn buik. 'Rustig blijven. Holy fuck. Shit.' mompel ik. Wanhopig kijk ik om me heen. Ik adem diep in en diep uit. Thomas is al minstens 2 uur weg. De pijn is ondertussen weer weggezakt en ik sta langzaam op. Steunend tegen de muur loop ik richting de tafel, waar ik mijn telefoon gelaten heb. Ik pak hem op, ontgrendel hem en typ zijn nummer in. Voor een paar seconden hoor ik alleen gepiep, dan wordt er opgenomen.
'Met Thomas!'
Ik zucht opgelucht. 'Thomas! Hoe snel kan je hier zijn?'
Voor een momentje blijft het doodstil. 'Binnen een uur of anderhalf. Waarom?'
'Volgens mij is het tijd.'
Weer blijft het stil. Dan hoor ik hoe hij vaag afscheid neemt van de mensen om zich heen. In paniek hoor ik hem roepen hoe ik aan het bevallen ben, waar ik van moet glimlachen. Ik hoor hem iets van een tafel afgrissen en het gerinkel van sleutels. 'Ik kom er meteen aan! Ik zie je wel bij het ziekenhuis!'
Ik hang de telefoon op en schuif een stoel van de tafel vandaan. Ik laat mezelf er in zakken en staar naar de klok. Na een paar minuten voel ik een tweede steek. Net zoals de vorige keer druk ik een hand op mijn buik en krimp ik ineen. Na een seconde of 20 is de pijn weer weg. Ik pak mijn telefoon en typ het nummer van Kaya in. Na een kort moment van twijfel bel ik. Er wordt bijna meteen opgenomen. 'Scarlett!'
'Kaya! Ik heb je hulp nodig. Shit. Thomas is weg en...'
Kaya onderbreekt me. 'Ho, wacht. Ben je aan het bevallen?'
Ik knik, ondanks dat ik weet dat ze het niet ziet. 'Ik denk het wel...'
'Shit. Waar ben je nu?'
'Thuis.'
'Waarom ga je niet naar het ziekenhuis?' vraagt ze.
Ik werp een blik op de klok. 'Ik mag pas naar het ziekenhuis als de weeën om de 4 minuten zijn en ongeveer een minuut aanhouden.'
'Ik kom naar je toe, oké. Rustig blijven.' Meteen daarna hangt ze op. Met trillende handen leg ik mijn telefoon weer neer. Ik probeer mijn ademhaling weer in controle te krijgen en kijk naar de voordeur. Voor ongeveer 10 minuten zit ik daar, nadat er weer een wee kwam. De voordeur vliegt open en Kaya rent naar binnen. 'Oké. Uhm. Waar is Thomas eigenlijk?' Ze gaat naast me zitten en kijkt bezorgd naar me.
'Een bijeenkomst van Phineas en Ferb.'
Ze knikt langzaam. 'Hoe veel minuten zitten er nu tussen de weeën?'
Voordat ik antwoord kijk ik nog een keer naar de klok. '7 minuten.'
'Heb je Thomas al gebeld?'
Ik knik en haal diep adem.
'Moet ik nog iemand anders bellen?' Kaya pakt haar telefoon tevoorschijn.
'Je mag van mij zelfs je ouders bellen als je dat wilt.' Ik grinnik en inhaleer dan scherp. Kaya richt haar blik kort op me en ik knik als teken dat het goed met me gaat. 'Gewoon een wee.' zeg ik.
Rollend met haar ogen zet Kaya de telefoon aan haar oor. 'Dylan! Met mij. Je wilt niet weten wat er nu aan het gebeuren is!'

'4 minuten! Hup! Opstaan! We gaan meteen!' Kaya schiet overeind en trekt zacht aan mijn arm. Nog kreunend van de pijn sla ik mijn arm over haar schouder en ga ik staan. Ik pak mijn telefoon van de tafel en samen lopen we naar de voordeur. Met een zwaai opent ze de deur en lopen we naar buiten. Met haar voet schopt ze de deur weer dicht en beginnen we naar de straat te lopen. Een taxi komt net op dat moment voorbij gereden en Kaya steekt haar hand op. Langzaam stopt hij met rijden. Kaya doet de autodeur open en ik laat mezelf op de achterbank vallen.
'Het dichtstbijzijnde ziekenhuis aub.' Kaya stapt ook in en slaat de deur met een klap dicht. 'En een beetje tempo als je geen bloed op je leren bank wilt hebben.'
De chauffeur zucht diep. 'Dat heb ik dan weer.' moppert hij. Daarna drukt hij het gaspedaal met volle kracht in.