{One night stand} Thomas Sangster

~15~ Amerika

Scarlett P.O.V.

26 oktober 2014

Ik check mijn koffer voor de laatste keer en rits hem dan dicht. Dit is al de tweede keer in 2 weken dat ik uit London vertrek, deze keer alleen niet voor een paar dagen. Als het goed is blijven we daar ongeveer 3 maanden. Tot 29 januari, als ze op schema blijven lopen. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik daar wil gaan doen. Voor Thomas worden het lange, vermoeiende dagen. Veel tijd samen gaan we niet krijgen, maar het is beter dan niets. Ik til mijn koffer van het bed en rol hem naar de woonkamer, waar de andere 3 koffers staan. Je kan nooit teveel spullen meenemen, zo zie ik het maar. Net als ik op de bank wil gaan zitten gaat de deurbel. Ik kreun geïrriteerd en sta op. Ik slof naar de deur. Thomas komt me pas over een uur ophalen, wat is deze waanzin? Ik loop naar de hal. Ik rol met mijn ogen als ik zie wie er voor de deur staat. Ik draai me om en wil weglopen als diegene als een spast op de deur begint te kloppen.

'Scarlett, ik weet dat je daar bent!'

Ik zucht diep, loop weer naar de deur en doe open.

Cook komt naar binnen gestormd. 'Oké ik heb je hulp nodig. Ik moet dit interview uitwerken maar ik heb vanavond dit feest en ik moet het voor morgen gemaild hebben en ik wil niet dat Mr. Stonem me ontslaat en ik heb je hulp nodig.' ratelt hij.

Ik trek een wenkbrauw op. 'Kom binnen, oh wacht, dat ben je al. Ik kijk wel wat ik voor je kan doen.'

Cook grijnst breed. 'Awesome! Thanks Scar!'

'Ja, noem me maar niet Scar. Houd het maar op Scarlett.' Ik zucht diep en loop mijn woonkamer in.

Cook kijkt even naar de 4 koffers. 'Ga je ergens heen?'

Ik kijk me geërgerd om. 'Ja. Heb je dat niet doorgekregen?'

'Alweer. Wanneer ben je terug?' Cook kijkt me verward aan.

'Eind Januari. Ik ga naar Amerika.'

Cook trekt zijn wenkbrauwen op. 'Amerika! Maar wat moet ik dan doen!?'

'Je werk?' zeg ik, de sarcasme eraf spattend.

Cook rolt met zijn ogen. 'Maar je helpt me toch wel met dit interview?'

Ik kijk even twijfelend naar hem. Net zoals altijd heeft hij deze typische lach op zijn gezicht. Hij leert ook nooit.

'Alleen omdat ik niets te doen heb in het vliegtuig. Oké? Mail de geluidsopname maar, ik regel het wel.' zeg ik.

'Al gedaan. Bedankt! Ik kan altijd op jou rekenen!' Cook draait zich om en loopt mijn appartement uit.

Ik staar hem nog even na. Die gaat dus nooit promotie krijgen.

Ik kijk de rijen langs op zoek naar mijn stoel. Rij 15. Rij 16. Rij 17. Rij 18! Ik zucht opgelucht en wurm mezelf in de achterste stoel, stoel 18F. Meteen zakt de moed me in de schoenen als ik zie wie er achter me zit. Natuurlijk mag ik weer altijd voor de jochies van 10 jaar zitten. Geweldig. Ik kreun en laat mezelf in de stoel zakken. Thomas tilt zijn tas op en stop het in een van de bagagerekken. Ik kijk hem geïrriteerd aan.

'Wat is er?' vraagt hij, nadat hij naast me is komen zitten.

Ik knik naar achter. De jongen broemt een beetje terwijl hij zijn speelgoed auto als een vliegtuig heen en weer beweegt.

'Hij is zo dom dat hij niet weet dat een vliegtuig niet kan vliegen.' zeg ik.

Thomas sust. 'Zo horen die ouders het.'