{One night stand} Thomas Sangster

~10~ The Road

~ I don't need a parachute if i got you ~

De afgelopen 3 dagen zijn in een waas voorbij gegaan. De bootreis is geboekt en alle telefoontjes die gepleegd moesten worden zijn gepleegd. Thomas heeft alles wat ik van hem vroeg voor me gedaan. Hij had zelfs voorgesteld om een paar nachtjes bij mij te logeren. Ik, niet zin hebbend in een discussie, had ja gezegd. Thomas was maar een half uur weg geweest, spullen halen voor het onverwachte logeerpartijtje.  Hij is echt een schat. Zelfs als ik een wrak ben is hij lief voor me.

Ik sta in mijn kleine slaapkamer. Ik heb eergister een luchtbed naast mijn bed gelegd, voor Thomas. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om Thomas nog een nacht op die veel te kleine bank van mij te laten slapen. Een van de vele koffers die ik heb ligt open voor me. Ik heb sinds mijn aankomst Londen niet meer verlaten. De koffers waarmee ik hier kwam, een stuk of 15, heb ik weer tevoorschijn gehaald. Een ervan ligt open op mijn bed. Een stapel kleren ligt op mijn stoel. Ik heb een zwarte jurk uit de kast getrokken. Eva vond het altijd geweldig als ik jurken droeg. Terug in Nederland droeg ik alleen maar broeken. Nu draag ik zo’n beetje alles, nog net geen Bananen pak. Ik hoor de achterdeur open gaan. Ik had besloten Thomas mijn huissleutels gegeven voor nu. Dat maakt alles wat makkelijker.

‘Scarlett?’ Ik hoor Thomas roepen vanuit de woonkamer.

‘Ik ben in de slaapkamer!’ antwoord ik, en ik hoor voetstappen me benaderen. Thomas komt mijn kamer binnengelopen. Hij kijkt even om zich heen, en laat zijn blik dan op me rusten. Hij glimlacht even, en loopt dan naar me toe.

‘Ik heb mijn spullen gepakt’ zegt hij, terwijl hij achterom kijkt naar een koffer, die in de deuropening geparkeerd staat. Ik knik langzaam, zucht diep uit, en richt mijn aandacht dan weer op mijn kleren. Ik voel hoe Thomas zijn armen voorzichtig om mijn taille slaat, en me van achter een knuffel geeft.

‘Gaat het wel?’ zegt hij zachtjes in mijn oor. Ik glimlach even, en draai mijn gezicht naar hem toe.

‘Het is gewoon een beetje raar. Na 7 jaar Amsterdam vermijdt te hebben ga ik er nu naar toe. Voor de begrafenis van mijn beste vriendin nog wel. ‘ zeg ik. Ik voel Thomas knikken, aangezien hij zijn kin op mijn schouder heeft.

‘Tja. Ik zou wel kunnen zeggen dat ik snap hoe je je voelt, maar dat is niet zo. Ik heb geen idee hoe zwaar het wel niet voor je moet zijn. En ten tweede, pijn is alleen maar relevant als het nog pijn doet.’ Zegt Thomas, en ik glimlach.

‘Ik ben in de woonkamer als je me zoekt’ zegt hij, en hij geeft me een vluchtige zoen op mijn wang, voordat hij zijn armen weg haalt. Ik hoor zijn voetstappen achter me wegsterven, en ik zucht. Ik richt mijn aandacht weer op de jurk, en met de hoeveelheid moeite ik heb om die op te vouwen.

De telefoon gaat af in de woonkamer. Ik leg net het laatste object in mijn koffer als Thomas mijn kamer komt binnengelopen.

‘Het is voor jou. Een of andere Mariam Hoek.’ Ik kijk meteen op, en haast naar de telefoon. Ik pak hem uit Thomas’ handen, en zet hem aan mijn oor.

‘Mariam?!’ zeg ik, en Thomas kijkt me vragend aan. Ik knik richting de woonkamer, als teken dat alles in orde is. Thomas loopt twijfelend weg, en ik duw de deur dicht met mijn voet.

‘Kim. Meid. Dit is lang geleden.’ Mariam lacht verdrietig, en ik laat mezelf op mijn bed vallen.

‘Ja inderdaad. Gecondoleerd.’ Zeg ik. Mariam weet natuurlijk niet over mijn naam verandering, en voor het gemak laat ik het maar zoals het is.

‘Bedankt, het moet voor jou ook zwaar zijn om Eva te verliezen.’ Zegt ze, en ik hoor haar hard slikken. Ik kan me niet voorstellen hoe het is je dochter te verliezen.