{One night stand} Thomas Sangster

~7~ Okay? Okay.

- I guess it's true, i'm not good at a one night stand - 

Scarlett POV

Ik glimlach naar Thomas. Ik hou mijn glas van boven vast, terwijl ik hem langzaam ronddraai. Ik moet toegeven dat ik dit ergens wel verwacht had. Waarom zou Dylan überhaupt met me gaan eten? Ik ben zwanger van een van zijn beste vrienden, en hij heeft ook nog een vriendin. Gelukkig heb ik ja gezegd. Ik was de afgelopen dagen alleen maar binnen gebleven, een netflix-marathon houden. Ik heb in 2 dagen 2 seizoenen van Supernatural gekeken, iets waar ik niet trots op ben. Ik was wel verbaasd toen ik Thomas achter me zag staan. Dylan was met me het restaurant binnengelopen, om daarna meteen naar ‘het toilet’ te gaan. Ik snap nu pas dat hij gewoon is vertrokken, zodat Thomas en ik het weer goed konden maken.
‘Dus, wat heb je de laatste dagen gedaan?’ Vraagt Thomas, terwijl hij zijn servet gladstrijkt.
‘Tja. Niet erg veel. Veel thuisgebleven, werken.’ Zeg ik. Het geeft geen goede indruk om de waarheid te vertellen. Hij knikt langzaam. Het is een paar seconden stil.
‘Gister had ik een meet-up met de cast. Maar verder ook niks bijzonders hoor.’ Zegt hij, en ik kijk hem aan. Wat doe ik toch met hem. Het ene moment schreeuw ik naar hem, en het andere moment kan ik hem wel zoenen. Zoenen. Zoenen! Nee! Nee. Nee? Ugh. Ik wordt gek van mezelf.  Er komt een ober aangesneld, een fles wijn in zijn hand houdend.
‘Alstublieft’ zegt hij vluchtig, terwijl hij de fles op tafel zet. Hij snelt weer weg, en ik kijk naar Thomas.
‘Heb jij iets besteld?’ Hij schud zijn hoofd.
‘Nopes, maar ja, zo erg is het toch niet?’ Hij grijnst, en schenkt mijn glas in.
‘Cheers’

Thomas loopt naar mijn stoel toe, terwijl ik opsta. Ik sla mijn arm om de zijne heen, en we lopen richting de kassa.
‘Tafel nummer?’ vraagt een mevrouw, die achter een lessenaar staat.
‘Tafel nummer 9’  zegt Thomas, terwijl hij naar me toe kijkt, zijn hoofd lichtjes naar beneden gedraaid. De mevrouw knikt langzaam.
‘Jullie kunnen doorlopen, 2 anderen hebben voor jullie betaald onder de naam O’Brien en Scodelario. Komen die namen jullie bekend voor?’
Thomas knikt, en de vrouw wijst ons richting de uitgang. We lopen het gebouw uit, de koele avondbries tegen onze gezichten blazend. Ik laat Thomas’ arm even los, terwijl ik mijn jas aantrek. Een trenchcoat, voor als je nieuwsgierig bent. Ik bedoel maar, het is al herfst, en het is nooit echt Tropisch weer geweest in London. Ik leg mijn arm weer om Thomas’ heen, en we beginnen te lopen. We kletsen over van alles en nog wat. Over dat rare koppel in het restaurant, die helemaal begonnen te schreeuwen omdat het restaurant geen Pepsi had. Cola is toch beter? Of ligt dat nou weer aan mij.
‘Ik had nooit gedacht dat Kaya en Dylan zoveel moeite zouden doen voor zoiets.’ Zegt Thomas ineens uit het niets. Ik glimlach, en adem dan diep uit.
‘Ik vond het ook al verdacht toen Dylan ineens voor mijn deur stond, met de vraag of ik vandaag uit eten wilde.’ 
‘En je zei ja?’ Ik lach. En knik mijn hoofd.
‘Hij zei dat hij met me wou praten. Hij had advies nodig over Britt.’ Ik glimlach, en kijk Thomas. In de verte hoor ik de Big Ben slaan. Een geluid waar ik vroeger helemaal weg van was, maar nu gewoon een standaard iets is. Thomas schijnt het ook te horen.
‘Het is pas 9 uur. We kunnen naar mijn huis gaan? Een film kijken?’ Ik knik wild.
‘Sure! Hoe ver is het ongeveer?’ Thomas knijpt zijn wenkbrauwen samen.
‘Een kwartiertje als het goed is, niet te ver toch?’ Ik schud mijn hoofd, en we lopen een paar minuten in stilte. Het begint steeds kouder te worden, en de zon is onderhand al helemaal ondergegaan. Auto’s rijden voorbij, en af en toe komen we ook een groepje jongeren tegen. Ik heb nooit zo een last gehad van ze. Ze herinneren me aan mijn leven, terug in-
‘En we zijn er!’ Thomas trekt zijn arm los, en rent naar de deur toe. Ik blijf even staan op de stoep, en kijk met een vertederde glimlach toe naar hoe vrolijk hij is.
‘Oh bloody hell!’ schreeuwt hij uit, terwijl hij zich naar me omdraait, zijn gebroken huissleutel in zijn hand.
‘Dat wordt inbreken.’ Ik grijns naar hem, terwijl hij naar me toe rent.
‘Volg je me, of wil je de hele avond hier blijven staan?’ Ik heb nog steeds een glimlach op mijn gezicht, en ik begin te lopen.
 
We zijn aangekomen bij zijn schutting, oftewel de schutting die zijn tuin afschermt van de buitenwereld.  Hij trekt zijn jas uit, en gooit hem vervolgens het houten hek over.
‘Lady’s first.’ Zegt hij, terwijl hij met zijn arm naar het hek wijst. Ik schud mijn hoofd.
‘Nooit. Probeer jij maar eerst even, dan weet ik zeker dat hij mij ook wel houdt.’ Ik knik richting de schutting, en Thomas haalt zijn schouders op. Hij neemt een aanloop, en springt dan op het hek. Het kraakt zacht, maar meer niet. Het moment dat hij zijn been over het hek wilt gooien gebeurd er wat. Een harde krak is te horen, en met dat scheurt hij uit zijn broek. Ik begin meteen te lachen, wat een geïrriteerd geluid van de buren oplevert.
‘Kom op zeg!’ schreeuwt Thomas uit, terwijl ik tranen in mijn ogen krijg van het lachen. Fijn om te weten dat zijn boxers zwart zijn, iets wat me dus niet interesseert.
‘Kom je nog? Ik trek zo wel wat anders aan.’ Ik droog mijn tranen, en trek dan mijn schoenen uit. Ik gooi de stiletto hakken over het hek heen, en ze komen met een harde plof neer.
‘Kijk eens uit! Je raakte me bijna met die moordwapens!’ Lacht Thomas. Ik grijns, en zet dan voorzichtig mijn voet op het natte hout. Ik klim voorzichtig, maar behendig het hek op, en spring er met een boogje vanaf. Thomas staat aan de andere kant met een verbaasde blik naar me te kijken.
‘Ik heb ook aan gym gedaan hoor.’ Zeg ik, terwijl ik mijn handen afveeg aan mijn jurkje. De blauwe stof is een stuk donkerder geworden, maar wat verwacht je dan met lichte regen. Ik pak mijn schoenen op. Thomas grijpt mijn hand beet, en trekt me richting de deur. Ik voel mezelf blozen, en probeer kalm te blijven, maar kan mezelf niet weerhouden het van binnen uit te schreeuwen. Hij gooit de glazen deur open, en sleur me naar binnen.

‘Ik ga me meteen omkleden, wil je wat lenen?’ Ik knik, kijken naar mij niet zo schone jurk.
‘Graag.’ Ik volg hem de trap op, naar zijn kamer. Hij loopt direct naar de kast toe, en gooit hem met een zwaai open. Ik sta ondertussen te bibberen van de kou. Het sleurt een joggingbroek uit zijn kast, en een zwart shirt, wat mij wel moet passen.
‘Is dit goed?’ Vraagt hij, terwijl ik naar hem toe loop. Ik knik naar hem.
‘Je kan je omkleden in de badkamer.’ Ik draai me om, en loop naar de andere kamer op deze verdieping. Ik draai de deur op slot, en trek meteen mijn jurkje uit. Ik gooi de jurk bovenop Thomas’ vuile was, en wurm mezelf dan in de joggingbroek. Hij slobbert een beetje, maar dat vind ik niet erg. Dan wurm ik mezelf in zijn shirt. Hij leek wel klein in Thomas’ handen, maar op mijn lichaam is dat heel anders. Hij valt tot net boven mijn knieën, en mijn borsten zijn bijna te zien dankzij het lage halsgat. Ik haal mijn schouders op, en draai de deur open. Daar tref ik Thomas aan, zonder shirt. Hij staat met zijn rug naar me toegekeerd. Ik bekijk zijn gespierde rug, en ik volg zijn spieren met mijn ogen.
Oh dear lord, dit is niet gezond…
Hij gooit het shirt over zijn hoofd, en ik draai me snel om. Ik hoor hem lachen.
‘Je mag wel kijken hoor. Zo erg vind ik dat niet.’ Zegt hij, terwijl hij naar me toe komt lopen. Hij pakt mijn hand weer, en trekt me de trap weer af.
‘Dat shirt is misschien een beetje te groot hé?’ vraagt hij. Ik schenk hem mijn ‘No Shit Sherlock’ blik, en volg hem dan richting de bank.

‘Okay Hazel Grace?
Okay’
Ik druk mijn gezicht tegen Thomas’ borst aan, terwijl ik de tranen over mijn wangen voel lopen.
‘Dat is gewoon gemeen.’ Hoor ik Thomas zeggen, terwijl hij langzaam over mijn haar strijkt. Ed Sheeran vult de kamer, wanneer de aftiteling begint. Het maakt me niet uit hoe vaak ik de film gezien heb, of hoe vaak ik het boek heb gelezen, het blijft me pijn doen. Thomas sust, en ik ga langzaam weer overeind zitten. Ik kijk Thomas aan. Hij brengt zijn hand naar mijn gezicht, en hij strijkt met zijn duim over mijn wang, de traan wegvegend. Even zitten we daar, met Ed Sheeran op de achtergrond. Hij glimlacht naar me, en hij veegt een plukje haar uit mijn gezicht. Hij bekijkt me goed, terwijl hij zijn duim over mijn lippen laat gaan. Dat leunt hij langzaam naar voren. Onze gezichten zijn nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd.
Oh fuck it

Hellow :D
Ja ik weet het, een clifhanger. Sorry! Dit hoofdstuk is best crappy, maar hopelijk vonden jullie het nog steeds leuk. Thanks voor alle votes op het vorige hoofdstuk, ik ben jullie echt heel dankbaar! Reacties en votes zijn altijd leuk, en tips zijn altijd welkom! Laat me vooral weten wat jullie ervan denken!