{One night stand} Thomas Sangster

~6~ Thanks, Kaya and Dylan

-I can’t stop drinking about you. So pour a shot in my glass, because it makes everything better-

Thomas POV

Ik ren achter Scarlett aan, de trap af. Ik spring net de laatste trede af, als ik de deur met een harde klap hoor dicht gaan. Ik sta met een verbijsterd hoofd naar de deur te staren. Ik draai me om, mijn hand door mijn haar halend. Ik moet het verkeerd gehoord hebben. Zeker wel. Thomas, waarom rende ze dan weg? Fuck….. Hoe oud is ze überhaupt? 21? Ik loop richting de eettafel, en pak de twee bijna onaangeraakte borden op. Ik leg ze ruw in de wasbak. Ik gooi de kraan open, en laat het warme over de borden vloeien. Ik hou mijn handen tegen de rand van het aanrecht, en leun naar voren. Ik voel een diepe zucht mijn lippen ontsnappen. Een paar maanden was mijn leven nog perfect. Genoeg geld voor de rest van mijn leven, een grote film op aankomst, en geen enkel probleem aan mijn hoofd. En nu, amper 2 ½ maand later, stapelen de problemen zich op. Niet alleen is ze zwanger, van mij, maar ook nog voor de 2e keer. Ik maak me zorgen om haar, ondanks dat we elkaar maar 4 keer gezien hebben.

Dylan komt naar me toe gestormd.
‘Tommy!!!!’ Ik lag, en hij geeft me een korte ‘bro-hug’. Een gigantische lach is over zijn gezicht verspreid. Ik hoor Will op de achtergrond iets zeggen.
‘Zijn we compleet?’ Hij kijkt onze groep rond. Hij knikt een keer, zijn wenkbrauwen samen gedrukt. Scarlett noemde zijn wenkbrauw ‘Demonisch’, iets wat ik hilarisch vond. Het is 2 dagen sinds de  ruzie, en ik had afgesproken om met de cast iets te gaan eten. We zijn in totaal met z’n tienen. Dylan, Kaya, Will, Ki Hong, Aml, Dexter, Chris, Jacob, Alexander en ik. Blake was druk met school, aangezien hij pas 13 is. We beginnen te lopen, richting een klein tapas restaurant. Er was besloten een kleine reünie te houden, in London, waar de meeste cast members woonden. De rest was over gevlogen, op Blake na. Will had het restaurant uitgekozen, aangezien hij dit ook geregeld had.  Ik protesteer niet, nee. Will zwaait de deur van het restaurantje open, en een warme tocht komt onze richting op. De geur van kruiden vult mijn neusgaten, als we naar binnen lopen.

We zitten met zijn tienen om een tafel, de tapas voor ons. Er wordt veel gelachen. Ik doe maar half mee, bijna alles wat er gezegd wordt gaat langs me. Ik staar naar de bodem van mijn glas, verdronken in mijn gedachtes. Wie? Wanneer? Waar? De vragen overspoelen me, en mijn hoofd is aan het ontploffen. Ik merk niet op dat het stil wordt aan de tafel.
‘Ligt het aan mij, of is onze “Tommy” hier depressief aan het worden.’ Zegt Dexter, luid. Ik glimlach flauwtjes, en zet het glas aan mijn lippen.
‘Oké, spuug het uit.’ Zegt Aml, terwijl hij over de tafel leunt, aangezien hij tegenover me zit. Ik schud mijn hoofd, terwijl ik het glas water weer terug zet op de tafel.
‘Geen behoefte erover te praten.’ 
‘Zeker weten?’ vraagt Chris. Ik schud mijn hoofd. ‘Oké dan.’ De gesprekken beginnen weer. Ik probeer me wat meer te focussen op wat er gezegd word. Ik voel Dylans ogen in me branden.
‘Ik moet even naar het toilet.’ Ik sta op, en probeer zonder mijn kont in iemands gezicht te duwen te ontsnappen uit het bankje, waar we met 5 man op zitten. Jammer voor mij zit ik in het midden. Ik loop naar het toilet. Ik bespaar je de details, want we weten allemaal wat mensen doen op een toilet, maar een splitseconde nadat ik de rits van mijn broek had dichtgedaan hoor ik de deur opengaan. Ik draai me om. Dylan.
‘Het is Scarlett hé?’ Ik was mijn handen, Dylan totaal negerend. ‘Hallow?! Luister je wel?’ Ik zucht, en draai me weer om.
‘Ik zei dat ik er niet over wil praten, begrepen?’ Ik loop langs hem heen, richting de drukke maar kleine eetzaal. Ik hoor Dylan nog een gefrustreerd geluid maken, maar ik negeer het.

We hebben onszelf verplaatst naar Will’s huis, die nu ook vol zit. Ik zit op de bank, vastgeklemd tussen Ki Hong en Jacob. Ik heb een flesje bier tussen mijn handen geklemd, mijn elle bogen steunend op mijn knieën. Ik draai het flesje heen en weer, terwijl veel gelach en lawaai mijn oren vult. Op de achtergrond kan ik nog vaag muziek horen, geen idee welk nummer. Iets over ‘sick bitch’ en ‘tired of trying to be normal’, maar meer kan ik niet verstaan. Het boeit me ook niet echt. Het lawaai wordt me teveel, en ik loop rustig naar de keuken, hopend geen aandacht te trekken. Ik ga zitten aan de bar in de keuken, die gescheiden zit van de woonkamer met een houten klapdeur. Het doet me pijn, dat we zo tegen elkaar deden. Ik loop naar het aanrecht, en grijp een fles ‘Jack Daniels’. Ik zet de fles aan mijn lippen. Ik koop wel een nieuwe voor Will. Na ongeveer 2  minuten hoor ik de klapdeur zachtjes kraken. Ik begin te praten, duidelijk aangeschoten.
‘Weet je wat het grappige is aan whisky? Het laat je alles vergeten. Even geen pijn, geen schuld gevoel, geen vragen, gewoon een verdoofd gevoel.’ Ik draai me om, en zie Kaya aan de bar zitten. Ze kijkt me medelevend aan. Ik ga naast haar zitten, en draai de fles haar kant op.
‘Slokje?’ ze schud haar hoofd, en pakt de fles af, en zet hem neer op een plek waar ik niet bij kan. Ik kijk haar boos aan, maar laat mijn hoofd dan zakken op de tafel.
‘Dylan heeft me verteld over Scarlett. En ik weet niet of ik je moet feliciteren, of uitschelden.’ Zegt ze, met een kleine lach in haar stem. Een glimlach kruipt over mijn gezicht.
‘Hebben jullie ruzie gehad?’ vraagt ze. Ik zucht, en knik mijn hoofd langzaam.
‘Wil je erover praten?’ ze praat met een zachte, kalmerende stem. Ik wed dat de groep niet zo close zou zijn zonder Kaya. Ze brengt ons allemaal dichter bij elkaar.
‘Ik weet niet eens waar het mis ging. We stonden op het punt te gaan eten, en ineens stond ze op, de trap op stormend. Ik loop achter haar aan, en daar staat ze dan. Op het balkon, een sigaret tussen haar lippen geklemd.’ Ik stop even met praten, grijp de fles, en neem een grote teug.
‘Wacht wat? Ze was aan het roken?’ ik knik met mijn hoofd.
‘Enfin. Ik haal de sigaret van haar weg, en maak een opmerking over dat zwangere vrouwen niet moeten roken. En ze begon ineens te schreeuwen. Over dat ze dit misschien niet eens wou. Over een abortus halen, en van het een tot het anders schreeuwt ze dat ze al eerder een abortus had gehad.’ Ik hoor Kaya’s adem stoken, als ik die laatste woorden uitspreek.
‘Je voelt je dus rot. Begrijpelijk.’ Zegt ze, terwijl ze een hand op mijn schouder legt. Alexander komt binnengestormd, wat ons gesprek tot een einde brengt.

Kaya staat enthousiast voor mijn deur te springen. Ik kijk haar verward aan.
‘Wat brengt jou weer hier?’ zeg ik, terwijl ik in mijn ogen wrijf. Ik weet het, het is 6 uur ’s avonds, maar ik had gewoon zin om te slapen.
‘Thomas! Je ziet eruit als een zwerver! Hop hop! Naar binnen!’ roept ze, terwijl ze met haar handen een wuivend gebaar maakt. Ze loopt naar binnen, en sleurt me aan mijn arm naar boven. Ik kijk haar nog verbaasder aan, een beetje geschokt door de plotselinge gebeurtenissen. Ze stormt naar mijn kledingkast, en schuift de deuren open. Ik laat me op mijn bed vallen, en kijk naar het tafereel voor me. Ze gooit letterlijk elk shirt dat ik in mijn eigendom heb naar buiten, todat ze een pak tegenkomt. Ze kijkt er kritisch naar, en gooit hem dan naar me toe.
‘Wat? Spring die douche in, en trek dit aan, wil je?’ zegt ze, en ze duwt me zachtjes richting mijn badkamer. Ik lach, en draai de deur op slot. Ik loop naar de spiegel, en bekijk mezelf. Ze heeft gelijk. Ik lijk inderdaad op een zwerver. Mijn haar zit helemaal in de war, en ik draag een shirt dat onder de vlekken zit. Met een grote zwaai gooi ik het shirt over mijn hoofd, recht de wasmand in. Nadat ook mijn pyjama broek is gevolgd, draai ik de kraan van mijn douche open.

Ik kom de badkamer uit, en Kaya zit nog steeds op mijn bed. Ze kijkt me goedkeurend aan, en loopt dan naar me toe. Ze veegt wat stof van mijn pak, en kijkt dan op de klok.
‘Oké. Je hebt nog 15 minuten, ruim genoeg.’ Zegt ze.
‘Mag ik vragen waar dit eigenlijk voor is?’ Ze schud haar hoofd, en brengt een vinger naar haar lippen. Een geheim, leuk. Not.
‘Je haar zit goed. Veel beter dan die zwerver-look van net.’ Zegt ze grinnikend, en ze trekt me weer de trap af. Ik glimlach en volg. Ze geeft me mijn jas aan, en kiest dan een paar schoenen uit. Zwarte leren schoenen.
‘Fancy hoor Thomas Brodie-Sangster! Nou schiet even op, we hebben niet de hele dag te tijd!’ Ik trek de schoenen aan, een beetje moe worden van dit mysterieuze gebeuren. Ik heb mijn schoenen voor nog geen seconde aan en ik wordt de deur al uit getrokken. Een taxi staat bij de stoep geparkeerd, en ze opent de deur voor me. Ik ga zitten, en ze doet de deur met een klap aan. Ze geeft een briefje aan de chauffeur, en voordat ik kan protesteren begint de taxi al te bewegen. We rijden door het centrum van London. Ik heb geen idee waar we heen gaan, en als ik een poging doe om erachter te komen stopt de chauffeur met praten. We stoppen voor een restaurant, met een gigantische rij. Ik kijk even vragend naar de chauffeur, die me dan gebaard naar buiten te gaan.
‘Je vriendin heeft me al betaald.’ Ik knik, en stap uit. Achter me scheurt de taxi weg, wat me achterlaat op de stoep van het restaurant. Ik kijk even om me heen, en loop dan naar de deur.

‘Naam?’ vraagt een uitsmijter aan me.
‘Thomas Sangster’ Hij knikt, en opent de deur voor me.
‘Vraag om tafel 9’ Ik knik naar de man, en loop het restaurant binnen. Ik heb geen zin in gillende fangirls, die je nog vaak tegenkomt. Een vrouw leid me naar tafel 9, en ik stop met lopen als ik zie wie er aan de tafel zit.  Ze draait zich om als ze me hoort aankomen.
‘Thomas?!’
‘Scarlett?!’ Ik loop voorzichtig naar de tafel toe, en ga net zo voorzichtig zitten.
‘Ik kon het weten.’ Zegt ze, terwijl ze haar mes ronddraait.
‘Wat?’ vraag ik, terwijl ik haar bewegingen volg.
‘Dylan heeft dit geregeld.’ Ik kuch even.
‘Kaya deed net zo vrolijk mee hoor.’ Ze lacht naar me, en alles voelt weer goed.

Hellow :D
Een wat langer hoofdstuk voor jullie deze keer. Ongeveer 2 keer zo lang als normaal. Waaat!!!??? Nou ja, ik heb dan ook 2 weken niet geupdate. Ik was een soort van ziek, en mijn hoofd had serieuze problemen met mijn laptop. Wie van jullie herkende het lied waar Thomas het over had, tijdens de scene bij Wills huis? Ben benieuwd. Het is mijn favoriete nummer van dit moment. Ook had ik bedacht om elk hoofdstuk te beginnen met een toepasselijke quote. Laat me weten wat jullie ervan vinden!