{One night stand} Thomas Sangster

~21~ Goodbye Sarah, Nightmares and America

30 januari 2015

'Ik moet zeggen, Scarlett, dat ik vind dat je veel vordering hebt gemaakt deze afgelopen maanden. Toen ik je ontmoette dacht ik dat dit veel langer zou duren, maar als ik kijk naar hoe je er nu voor staat gaat het echt de goede kant op.' Sarah glimlacht en staat langzaam op. 

Ik schuif mijn stoel naar achteren en sta ook op. 'Het was inderdaad echt goed om dit eens te bespreken. Ik ben blij dat ik uiteindelijk gekozen heb om door te gaan met de afspraken.'
Ze knikt en glimlacht weer. 'Ik ook. Ik weet vrijwel zeker dat je binnen een korte periode geen last meer zal hebben van de nachtmerries en eindelijk helemaal overnieuw kan beginnen.'
Ik sla mijn armen kort om haar heen. 'Bedankt voor alles, Sarah. Ik weet niet wat ik zonder je had gemoeten.'
'Je moet jezelf bedanken. Het was jou keuze om me te komen opzoeken.' Ze zet een stapje naar achter en loopt richting de deur. 'Vergeet me niet nog eens te bellen. Ik wil dolgraag horen hoe het later met je gaat.'
Ik knik langzaam. 'Natuurlijk doe ik dat.'
'Dan zie ik je hopelijk nog.' Ze doet de deur langzaam open.
'Hetzelfde.' Ik glimlach nog een laatste keer en pak dan mijn jas van de stoel af. Ik loop de kamer uit en dwing mezelf niet meer terug te kijken. Ik drapeer de jas losjes over mijn schouders en loop de gang weer uit.
'Tot ziens!' de receptionist glimlacht kort.
'Tot ziens.' Ik kijk haar even aan en loop dan de lobby uit, de straat op. Ik sta voor een paar seconden stil en adem diep in. We gaan morgen terug naar London, na 3 maanden hier gewoond te hebben. Ik laat de wind even in mijn gezicht blazen en sluit mijn ogen kort. Ik open mijn ogen langzaam weer als ik een autotoeter hoor. De huurauto van Thomas komt van links aangereden. Hij stopt met rijden als hij recht voor mijn neus staat. Ik loop snel naar de passagierskant en gooi de deur open.
'Hoe was het?' Thomas kijkt mijn kant op.
Ik stap in en sla de deur weer dicht. 'Het ging wel. Het was wel moeilijk hoor.'
Thomas kijkt me aan met een kleine glimlach en glimmende ogen.
'Wat is er?' Ik trek een wenkbrauw op.
'Je hebt geen idee wat je met me doet.' Zijn woorden zijn niet meer dan gefluister die door de koude lucht heel dwaalt.
Ik begin te blozen en kijk snel naar mijn gordel, die ik zojuist heb omgedaan. 'Stop dat.'
'Stop wat.' Thomas kijkt me met een grijnsje aan.
'Je weet het zelf ook wel.' Ik kijk weg zodat hij niet de glimlach op mijn gezicht kan zien.
Thomas grinnikt kort en drukt het gaspedaal van de lopende auto in.

18 maart 1998:

'Maak je nou geen zorgen, Kim. Ik ben terug voordat je het doorhebt.' Julia hurkt bij me neer en geeft me een korte knuffel.
'Maar wat nou als de boot verdrinkt? Net als in Titanis?' Ik frons.
'Titanic. En dat gebeurd echt niet. Het is maar een kort stukje, hoe groot is de kans.' Julia grinnikt en laat me weer los. 'Ik ben maar voor een paar daagjes weg.'
Ik knik langzaam. 'Neem wel een cadeautje voor me mee uit London.' Ik trek een pruillipje.
Julia schudt glimlachend haar hoofd. 'Dat zal ik doen. Niet zo gierig.'
Ik haal mijn schouders op. We staan met zijn allen op een grote parkeerplaats, waar een paar grote bussen staan. Julia loopt richting een van de bussen en begroet even de mevrouw die ervoor staat. De mevrouw vinkt iets af op een papiertje en Julia stapt de bus in. Ze loopt de bus door en gaat ergens zitten bij het raam. Ik zwaai vrolijk en ze zwaait terug. Mijn ouders praten een beetje onduidelijk achter me, ik kan niet verstaan wat ze zeggen. Na een paar minuten stapt de vrouw ook in de bus en wenkt ze naar de buschauffeur dat ze kunnen vertrekken. De deuren gaan langzaam dicht. Een zacht gebrom vult mijn oren en langzaam komt de eerste bus in beweging. De tweede bus begint ook te rijden, net zoals de derde. Julia, die in de laatste bus zat, verdwijnt langzaam uit mijn gezichtsveld.

Ineens wordt het geluid zacht en binnen een splitseconde is het doodstil. Ik weet wat er gaat komen. Ik draai me weer om. En net zoals alle andere duizenden nachten sta ik er weer. Het Julianaplein. Julia zit weer op de rug van de onbekende jongen. Ze giechelt en springt van zijn rug. 'Ik moet naar huis. Tjoek Tjoek!' ze wijst schaterlachend richting het station. Ze zet een stap op de weg. Ik voel een windvlaag van achter en de auto verschijnt. Ik knijp mijn vuisten samen. Niet alweer. Ik heb hier genoeg van gehad. Genoeg van altijd dezelfde nachtemerrie, genoeg van mijn vader, genoeg van Julia. Het is genoeg.

'STOP!' roep ik, zo hard als ik kan. Voor een paar seconden is het weer doodstil. Dan kijkt Julia ineens verbaasd mijn richting op. De auto zwiept snel naar links en mist Julia net. Hij knalt tegen een lantaarnpaal aan en het alarm begint te piepen.

30 januari 2015:

Ik schiet rechtop en kijk verbaasd om me heen. Ik sla de dekens snel van me af en sta op. Voor een paar seconden kijk ik verdoofd om me heen. Dan besef ik me wat er gebeurd is. Een gigantische lach verspreid zich over mijn gezicht en ik ga met mijn hand door mijn haar. Het is me gelukt. Ik draai me om naar Thomas, die net nog links van me lag. Ik voel een kleine traan over mijn wang rollen. Ik pak mijn telefoon, die op mijn nachtkastje ligt en loop naar de badkamer. Ik druk het nummer van Sarah in.
'Scarlett? Het is 3 uur 's nachts.' Sarah klinkt zwakjes en haar stem is een beetje schor.
'Het is me gelukt.'
Het wordt even stil. 'Wat is je gelukt?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Ik had weer de droom.'
'Dé droom?'
'Ja.'
Sarah valt weer even stil. 'Wat is er gebeurd dan?'
Ik wil het uitschreeuwen. Wat voelt dit goed. 'Ik was weer op het punt dat de auto door me heen kwam, maar in plaats van niets te doen begon ik te schreeuwen.'
'Wat gebeurde er?' Sarah klinkt ineens een stuk enthousiaster dan eerst.
Ik begin met ongeloof te lachen. 'Ik werd gehoord. De auto miste haar.'
Sarah begint ook zacht te lachen. 'Dat is geweldig! Zie je wel dat er verbetering is?!'
Ik grinnik en knik langzaam, ondanks dat ik weet dat ze het niet kan zien. 'Je had gelijk. Ik laat je wel met rust nu. Bedankt, Sarah.' Ik hang de telefoon meteen weer op. Ik leun even op de wasbak en kijk in de spiegel. Het is me gelukt. Na al die jaren. Ik adem diep in en blaas weer zwaar uit. Ik leg voorzichtig een hand op mijn buik. 19 weken, precies. De badkamerdeur achter me gaat langzaam open. Ik kijk in de spiegel en zie Tommy met een gigantische glimlach naar me kijken. Hij zet langzaam een stap naar voren en ik draai me om. Hij legt zijn hand over de mijne en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Ik heb alles gehoord. Ik ben trots op je.' Zijn stem is zacht, kalmerend.
Ik glimlach en tranen springen weer in mijn ogen. 'Denk je echt dat het kan?'
'Wat kan?'
'Overnieuw beginnen?'
'Natuurlijk.'

Ik kreun zacht en sta voorzichtig op. Vrijwel iedereen heeft het vliegtuig verlaten. Ik zie Kaya naast me raar kijken en ze trekt een wenkbrauw op. Ik zet een hand in mijn rug en probeer mijn buik een beetje in te trekken, ondanks dat ik een oversized sweater draag. Als ik brede kleren draag zie je het niet, maar als ik eenmaal een jurkje wil aandoen wordt het onmogelijk. Ik kijk Kaya aan en trek een onschuldig hoofd. 'Ik heb gewoon raar gelegen vannacht.'
Kaya knikt langzaam met een lacherig hoofd en richt dan haar aandacht op haar tas. Thomas komt aangesneld en legt een arm om mijn zij, als ondersteuning. Ik loop het lege gangpad door terwijl Thomas mijn handbagage pakt. Ik ben doodop. De vlucht was lang, 12 uur. Maar we zijn thuis, dat is wat geldt. Ik neem afscheid van de stewardessen en wacht even op Thomas. Nadat hij en Kaya ook naast me staan beginnen we te lopen. We zijn weer in London.

CELEBRATE GOOD TIMES, COME ON!
WOEEHOEE. LATEN WE APLAUDISEREN VOOR SCARLETT! Oh ik ben de enige, okay. Maar ja, hier is dan het nieuwe hoofdstuk. Het spijt me dat het zo belachelijk lang duurde, maar ik was vrijwel de hele tijd met mijn vriendin en had dus 0 tijd om te schrijven. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden, ondanks dat sommige stukjes vrijwel alleen maar gezeik waren. Wat vinden jullie van dat hele idee dat Scarlett eindelijk van die dromen af is? Laat het achter!

Groetjes van mij :D