Sen benim en büyük yanlışlarım,
Ve sen benim en yanlış doğrularım...
Sen, sanki dünyaya atamadığım ilk adım...
Sen, silmeye kıyamadığım gözyaşlarım...
Sen, sen olamayacak kadar alçaktasın.
Bense, seni bulamayacak kadar yukarıda!
Sen, ben olamayacak kadar küçükken,
Ben tutup çektim seni en derinlerinden.
Sen ellerimi bıraktın, bense hala buradayım.
Zirvedeyim, en yukarıda...
İçimde bir şeyler, atlamak istiyor uçurumuna.
Sanki bir piyano çalıyorum gecenin bir yarısında,
Dolunaya karşı ama ışığının arkasında...
Sesini kimsenin duyamayacağı bir senfoni dökülüyor,
Parmaklarımdan ve şimdi dudaklarında...
Sözlerim ritmini bulmak için aklında...
Sen tutmuyorsun bu ritmi, çünkü ritimler sana tapmakta...
Evrenin en güzel notası akıyor şimdi ruhuma,
Hem sana çok yakında, hem de senden çok uzakta.
Bu öyle bir şarkı ki, asla son bulamayacak ne kıyamette,
Ne de yeniden varoluşta!
Çalıyorum sadece taparcasına, aynı ritimde, aynı notalarda.
Bunun içinde kaybolmayı seviyorum.
Gözlerimi kapayıp yalnızca dolunaya bakıyorum...
Şimdi dolunay ağlamakta, zamanla kendini azaltmakta.
Çünkü o da daha fazlası olamayacağını anlamakta.
En fazla bir hilal kadar küçülebilirsin, anla!
Bir yanı kalacak her zaman karanlıkta...
Bir yüzü gülerken dünyaya, bir yüzü ağlayacak güneşe...
Oda yüzünü ışığa dönse de parlayamayacak asla...
Çünkü güneşin sıcaklığı fazla gelecek ona da...
Işığı unutacak aylar, yıllar, asırlar...
Ve füzyona boğulan bedeninde içine çökecek yine evren.
Bunu sadece biz kurtarabilirdik, eğer olabilseydik biz hala.
Diyorum ya, bir piyano çalıyorum parmaklarımla...
Her şeyin bir sonu var, anla... La la la...
Bu benim son hediyem sana, na na na...
Hadi kalk ayağa da, oyna!
Yapmakta en iyi olduğun şeyi yap!
Sen bir senaryo yaz ve oyna.
Ben ayın karanlık yüzünde ve bir yerde...
İpleri Tanrı'nın çiçekleriyle sarılmış bir salıncakta...
Sallana sallana, la la la
Sana bir piyano çalacağım,
Yazdığın senaryolarına, na na na...
Hadi durma, kalk ayağa ve oyna, la la la
Durma, durma, durma...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tanrıyı Doğurmak
Science Fictionİşte kaos. Biz buna entropi mi diyorduk? Her şey gittikçe bozulur. Kader, bozulma çizgisinde yamuk yumuk ilerler ve biz denge kurmaya çalıştıkça yön değiştirip bizimle dalga geçer işte. Beyninin büyük bir kısmını kasıklarının altında taşıyanlarsa bu...
