The Vedestra Epidemic

Chapter 40: All About Her

VELANDREL JAY

 
"XENDRENOS!" sigaw ko nang makitang dumeretso silang dalawa ni Helloise.
 
Sasabihan ko pa sana si Xendrenos na lumiko sa kaliwa, pero huli na ang lahat. Demeretso sila sa kanang hallway, at agad naman silang hinabol ng mga infected.
 
Fuck it! Hindi kami sana naghiwa-hiwalay kung nasabihan ko sila kaagad.
 
Tumatakbo kami sa hallway ngayon. Sa isa pang hallway na hindi dinaanan nina Xendrenos at Helloise. Each floor has two hallways. Malaki ang city hall at maraming malalaking opisina. 
 
Kumakaripas kami nang takbo habang hinahabol ng mga infected. My brother dashed his way past us, and I saw him open the door of an office. 
 
"Pumasok kayo rito dali!" he commanded. 
 
Nagmadali kami ni Jiana hanggang sa pumasok kami sa loob. Naitulak ko pa siya para makapasok ako agad at si kuya.
 
Parang bigla akong nanigas nang marinig ang pagsara ng pinto nang pumasok ako. 
 
My brother didn't come inside with us.
 
Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapaniwala na hindi pumasok si kuya. Dinig na dinig ko ang yapak ng mga nagtatakbuhang infected sa labas. They were chasing someone, and that someone was my brother! 
 
Hindi alintana ang panganib sa labas, agad akong pumihit at dumeretso sa pinto, pero may naramdaman akong kamay na humila sa braso ko kaya hindi ko nahawakan ang seradura.
 
"Don't do it, Jay," Jiana whispered. "It's too dangerous."
 
I felt anger overflowing in my system. It felt like my head was spewing hot smoke from a chimney. Nasa labas ang kuya ko at hinahabol ng mga infected tapos pababayaan ko lang? I'm not a dumb person to let him be chased by those shits!
 
Marahas kong iwinaksi ang kamay niya. "Do you think I'll let those shits harm my brother? Aalis ako. Susundan ko si kuya."
 
Pumunta siya sa harapan ko at hinarangan ang pinto. "Your brother saved us. Ginawa niya 'yon para makuha ang atensyon ng mga infected sa'tin," giit niya. 
 
Saved us? No, he's putting his mortal flesh in danger!
 
"He's risking his life!" Napataas ang boses ko. Walang kurap akong nakatingin sa kaniya at nang medyo humupa ang tensiyon sa loob ko, doon ko na-realize na nasigawan ko si Jiana. 
 
"Aren't we all risking our lives here?" kalmadong tugon niya pero nanlalaki ang mga mata. "Xendrenos' plan to go here was already a risk, but we agreed to it anyway. We are risking our lives in the first place. And what your brother did was an act of saving us."
 
"He could have entered this place and be with us, but he ran away instead," may diin kong sambit habang napaturo pa sa sahig. "I need to save him." Hinawi ko siya pagilid pero itinulak niya lang ako. 
 
Determinado akong sundan si kuya at iligtas siya.
 
"No. He wants you to stay here," naiinis na niyang saad saka napaturo sa baba.
 
Nakaisang hakbang ako paabante saka dinuro siya. "And who are you to stop me from saving my brother?" pigil kong sigaw habang nanlilisik ang mga mata.
 
"I'm stopping you to save us all," may diin niyang sambit. "He wants you to be safe. What if mapahamak ko doon tapos bumalik siya rito at wala ka? Come to think of it. We don't know his plan, but trust him. I know he will do his best to save us. He will come back for you and for us."
 
Huminga lang ako nang malalim habang nakatitig kay Jiana. Bakit ba siya nakikisali sa desisyon ko na sundan si kuya? May pakialam ba siya? Nag-aalala lang ako kay kuya dahil baka kung ano na ang nangyari sa kaniya, and this girl was hindering my plan!
 
Nagkatinginan lang kaming dalawa habang mabibigat ang aming paghinga. I firmly held my ground, and she never left her spot. Seryoso siya sa pagpigil sa'kin at hindi 'yon matitinag. In the end, I just heaved a deep sigh and turned my back on her, walking like a dead man towards the wall. 
 
I leaned against the cold, bloody concrete and let my body slide down until I sat on the floor, doomed with anxiety and fear. Tinupi ko ang aking mga tuhod saka niyakap ito.
 
My ears could still catch the noises made by the slithering feet of those infected people while looking for a human snack along the hallway. 
 
Tama si Jiana. Kailangan naming manatili rito para makaligtas at magtiwala kay kuya na babalikan niya kami. 
 
The tears started to loom in my eyes. Naging blurry ang aking paningin dahil sa luha. Ramdam kong tumulo ang mainit na tubig sa aking pisngi hanggang sa nabasa ang tuhod ko.
 
I couldn't imagine losing my brother in this epidemic. I don't want him to leave me. I'm not ready to face the world without him.
 
Kahit minsan ay cold ako sa kaniya, I still love him as my big bro. Hindi niya ako pinapabayaan. He is always concerned about me and is always available to me. 
 
Ayokong mawala siya sa akin.
 
Please, kuya, balikan mo kami...
 
Ramdam kong umupo rin sa tabi ko si Jiana. None of us spoke. Tinakasan yata kami ng mga salita. 
 
"You really care for your brother, huh?" pagbasag niya ng katahimikan.
 
I sniffled. "Of course, he's my brother. Siya na lang ang natira sa'kin. Kahit noong wala pang epidemic, hindi niya ako pinapabayaan."
 
"You're lucky," sambit niya. Saglit akong napatingin sa kaniya nang natantong may bakas ng pagka-inggit sa tono niya. 
 
Bumalik ang tingin ko sa harap. "I'm lucky to have him. How about you? Do you have siblings?" tanong ko saka napasinghot.
 
"Yes, I do. May kuya rin ako. But..."
 
"But?" Doon na ako napatingin sa kaniya. 
 
"He died when he tried to save me from being hit by a truck. I was just 10 years old back then," malungkot niyang saad. Nakayuko siya at malalalim ang bawat paghinga.
 
"I'm sorry to hear that," bulong ko. "Were you in the USA at that time?"
 
Umiling siya. "No, nandito na kami sa Pilipinas. Sa USA lang ako ipinanganak pero dito ako lumaki. Pero sa USA kami ngayon naninirahan."
 
Tumango lang ako saka nanahimik. I actually didn't know how to carry on this conversation. I didn't know what words to use. Hindi ako sanay sa mga heart-to-heart talk maliban na lang kung si kuya ang kaharap ko. 
 
"But you know what was sad?"
 
Napatingin ako sa kaniya ulit nang magsalita siya. "What?"
 
"My parents were blaming me for his death. They were saying that it was my fault." Mapakla siyang tumawa. "Dahil daw sa kasutilan ko, namatay si kuya."
 
Kumunot ang noo ko. "Blamed you? Why? Your brother even saved you."
 
Napasinghap siya. "Nagalit ako noon kay kuya dahil ayaw niya akong bilhan ng balloon." Bumaling siya sa'kin. "I was crying at that time. Then I saw the balloon vendor across the road, so I ran across without knowing that there was a speeding truck along the highway." Naging mahina at garalgal ang boses niya. "Nakita ako ni kuya tapos sinagip niya ako. Ang ending, siya ang nabangga nang itulak niya ako sa pagilid."
 
Tears began to flood her eyes. Sinundan ko lang ng tingin ang luhang tumulo mula sa kaniyang mga mata haggang sa malaglag ito sa hita niya. Suminghot siya saka huminga nang malalim. 
 
Tumitig lang ako sa kaniya. I felt that I just needed to listen to her. There is no need to speak. 
 
"He was my parents' favorite child back then," her voice cracked as she spoke. "He was smart, obedient, talented—you name it—and here I am, their spoiled, stubborn, and not so smart kid. Because of me, he died."
 
Napapunas siya ng luha at ganoon din ako. 
 
"Since the day of his death, my parents had barely talked to me," she continued. "Hindi nila ako pinapansin minsan at parang wala silang pakialam sa'kin. Anak pa rin ang turing nila sa'kin pero nagbago ang pakikitungo nila noong namatay si kuya. I felt like an outcast in my own house. Binibigyan nila ako ng materyal na bagay pero ipinagdamot nila sa'kin ang mga bagay na hindi mabibili ng pera, lalo na ang pagmamahal." Napahilamos na siya ng kaniyang mukha saka humagulgol. She was crying silently, trying her best not to make any loud noise. 
 
I stretched out my arm and caressed her back. Now I understand why she's acting like this. Noon ko pa inoobserbahan ang gawi ni Jiana at hindi ko 'yon maintindihan, pero ngayon unti-unti ko nang naiintindihan.
 
"Look h-how cruel my parents were," she mumbled between sobs.
 
"Is that the reason why you don't care about others and are always seeking attention?" malumay kong sambit.
 
Tumango siya saka napasinghap. "You're right. I know you would know because you're a smart boy." Saglit siyang bumaling sa'kin. "My parents never cared for me, so I never cared for anyone but myself. I'm seeking attention from somebody that my parents should have given me."
 
"Tell me," she mumbled deeply from the depths of her soul. "Am I worthy to be blamed? Am I too stubborn to the point that my parents chose to neglect me?"
 
Napabuga ako ng hangin. "You know what, Jiana, the problem wasn't you. It's your parents. Para sa akin, hindi sila naging mabuting magulang para sa'yo. Instead of teaching you to learn from your mistakes, they made it worse. They blamed you and treated you like an outcast when, in fact, you needed to be educated and guided to the right path with their help."
 
Tumango siya saka yumuko. "Yeah, tama ka. I spent my entire teenage years with my friends. Ni hindi ko na nga naaalala kung kailan ang huling dinner ko na kasama ang mga parents ko."
 
Hinagod ko ang buhok niya pababa. "Everything happens for a reason, Jiana. And I hope that your parents will finally accept what happened to your brother many years ago. I'm wishing a better life ahead of you, Jiana, if you survive this mess," wika ko saka ngumiti. 
 
Parang nanigas ako nang yakapin ako ni Jiana. My eyes widened. I swallowed a lump in my throat. I didn't know how to act normally. Parang nakalimutan ko kung ano ang nangyayari sa paligid ko. 
 
"Thank you, Jay. Thank you for lending me your ear. This is the first time that someone has listened to me. Kahit papaano ay nailabas ko ang hinanakit sa puso ko," mahinang sambit niya habang nakabaon ang mukha sa dibdib ko. 
 
I have nothing to do right now but hug her back. This girl needs someone who can understand her. Hindi rin madali ang pinagdaanan niya, so she deserved to be loved. She may have flaws, but they aren't the reason for not loving her. She's still great in her own way.
 
"How's your face? Sumasakit pa ba ang sugat mo?" tanong ko sa kaniya nang kumalas siya sa yakap.
 
"Medyo." Napasapo naman siya ng kaniyang pisngi. "It's still stinging, but I'm glad it's getting healed," sagot niya saka tipid na ngumiti. 
 
Sumandal ulit ako sa dingding pero nabuhayan ako ng loob nang mahagip ng tingin ko ang isang taong kumakaway sa labas ng bintana. 
 
"It's Kuya Hellion," imporma ni Jiana. 
 
Dahil sa pagkasabik ko, nagmadali akong tumayo saka pinuntahan ang pinto at binuksan ito.
 
Pumasok agad si kuya saka ni-lock ang pinto. Agad ko siyang niyakap. "I thought you weren't going back here. I'm so worried about you, kuya."
 
My brother hugged me back. "I'm always here for you, Jay. Ikaw na lang natira sa'kin kaya syempre babalikan kita, kayo."
 
Kumalas ako sa yakap saka ngumiti. Ginugulo-gulo naman ni kuya ang buhok ko. "Ikaw lang ang bro ko eh."
 
"Kuya, nahanap mo sina Xendrenos at Helloise?" tanong ko sa kaniya.
 
Bumagsak ng kaniyang balikat sabay buga ng hangin. Lumungkot bigla ang timpla ng mukha niya saka napahinga nang malalim. I sensed that something wasn't right. Parang bad news ang ibabalita niya sa'min.
 
Marahan siyang umiling. "Hindi ko sila nahanap. At sure akong wala sila sa second at first floor dahil napakaraming infected na ang naroon. Nilibot ko ang third floor at tiningnan ang bawat opisina, pero wala sila."
 
"Maybe they went up to the fourth floor," komento naman ni Jiana. 
 
Napatingin kami sa kaniya. May posibilidad na umakyat sila roon para hanapin din kami. 
 
Umabante ako. "So what are we gonna do now, kuya?" tanong ko naman.
 
"Let's go to the rooftop." Napaturo ang kaniyang daliri sa itaas. "Baka nandoon sila," tugon niya. 
 
Humakbang si Jiana. "How are we gonna escape if we're going to the rooftop? Jump? Rooftop is a dead end for us," pagkokontra niya habang nakasalubong ang kilay at pabalik-balik ang tingin sa'min ni kuya. 
 
"Kaysa manatili tayo rito," depensa ni kuya habang nakatingin kay Jiana. "Baka may hagdanan doon na nakakabit sa dingding. Ano nga ang tawag do'n?"
 
"It's the external fire exit staircase, kuya," sagot ko.
 
"'Yan, 'yan nga." Nahihiya siyang ngumiti. "Tara na."
 
Nagkatinginan kami ni Jiana, at sa huli ay sumang-ayon na lang kami. Kahit labag sa kalooban ni Jiana, wala siyang magagawa dahil hindi rin kami rito puwedeng manatili sa loob ng opisina.
 
Kuya Hellion cautiously peeked outside through the narrow opening of the door while we were just waiting for his signal behind him. He then completely opened the door and let us out.
 
It's time to escape.