GİZLİ

ADANAYA DÖNÜYORUZ

Karacanın Ağzından...

Başımdaki ağrı azalırken göğsümde oluşan ağrı rahatsızlık vermeye başladı. Gözlerimi açıp kendime gelmeye çalıştım. Azere doğru döndüm. Almış beni. Tebessüm ettim ama kısa sürdü.

Arabaya binmekten vazgeçip arkaya doğru bakmaya başladı. Koltuğun kenarından destek alarak doğruldum. Arkaya bakınca babamı gördüm.

Elinde ki silahı Azere doğrultmuş halde bekliyor. Nefeslerim hızlandı. Sevdiğim adamı kaybedemem. Ama Azeri de babamı da tanıyorum. Bu işin sonuçları kötü yerlere gidebilir. Takılı kemeri çıkardım.

Telaşla arabanın kapısını açtım. Başım biraz dönsede idare ederim. Azer sesi duyunca olduğum yere döndü. Gayet sakin ama ciddi bir tonla konuştu.

Azer:Karaca arabaya bin.
Selim:Hayır! Yanıma gel hemen kızım!
Karaca:Baba-
Azer:Karaca arabaya! Hemen! Karımı benden bir kez aldınız ama bir ikincisi asla olmayacak izin vermeyeceğim!
Selim:O senin karın falan değil! O benim kızım! Ve ben kızımı sana vermeye hiç niyetli değilim!
Karaca:Yeter! Yeter artık baba! Gör beni! Büyüdüğümü gör! Bak burdayım!

İkisi de bana döndü. Kendi adıma başkalarının kararlar almasından sıkıldım artık. Ben büyüdüm ve karar verebilecek yaşa geldim. Bunu herkesin anlaması lazım.

Karaca:Ben hayatıma dair karar verebilirim. Yeter artık!
Selim:Bu adam yanında olduğu sürece sana karar hakkı falan vermiyorum kızım! Kapıldığın sevda sandığın şey sana hata yaptırıyor. Ben baban olarak hata yapmana izin vermem. Yanıma gel şimdi.
Karaca:Baba o adam dediğin benim kocam. Seviyorum ya ben onu! O da beni seviyor her şeye rağmen. Bu kadar acıya gerek var mı? Sevdik işte gerisi önemli mi?
Selim:Sen bu adamı tanımıyorsun!
Karaca:Tanımak istiyorum işte! Ama izin vermiyorsunuz!
Selim:Ben sana tanıtayım hemen kızım! Düğününde seni vuran adam o! Kızımı az daha öldüren adam!

Göz ucuyla Azere baktım. Gözleri doldu hafiften. Ellerini yumruk haline getirdi. Üzülmesini istemiyorum. Biliyorum bilerek yapmadı. Usulca nefes aldım.

Karaca: Baba ben onu unuttum. Çünkü biliyorum amacı ben değildim.
Selim:Ne olursa olsun! Ben kızımı sokakta bulmadım! Ölüme adım adım gitmene izin vermem! Şimdi yanıma geliyorsun!
Karaca:Baba-

Azer elimi tuttu. Beni kendine doğru çekti. Bilmiyorum..korkuyor gibi sanki. Onu bırakıp aileme gitmemden korkuyor. Ama asla öyle bir şey yapmam. Bir kez daha kalbimden ayrılamam.

Azer:Karımı size vermiyorum. Eğer almak istiyorsanız önce beni öldürmeniz gerek.
Selim:Çok yanlış yoldasın Azer! Madem bunu istiyorsun veririm istediğin şeyi sana!

Azer benim önüme geçti. Babam elindeki silahı tekrar Azere doğrulttu. Korkuyla baktım ikisine. Azerin önüne geçmek istedim ama izin vermedi. Engelledi beni.

Karaca:Baba hayır..baba lütfen! Azer lütfen!
Selim:Kendine gel Karaca!
Karaca:Kendimdeyim zaten! Yeter! Ben onu seviyorum tamam mı? Hemde çok seviyorum! Ve onunla gitmek istiyorum! Ait olduğum yere gitmek istiyorum..
Selim:Hayır..hayır kızım.. sen bu adamı sevemezsin! Sen eli silah tutan bir adamı sevmezsin.
Karaca:Aşk böyle bir şey işte baba. En olmaz dediğimiz oluyor. Sırf eli silah tutuyor diye de ayıramazsın onu! Sizin de eliniz silah tutuyor sizde çok kötü insanlarsınız o zaman. Seviyoruz işte.
Anla nolur. İndir hadi silahı. Lütfen.

Babam gözünden süzülen yaşla gözlerime baktı. Ağlamamak için zor tuttum kendimi. İlk defa kendim için doğru şeyi yaptığımı düşünüyorum. İlk defa kalbimin sesini dinlemek istiyorum. Azerin arkasından çıktım. Elini tuttum yavaşça. Babam ellerimize baktı. Olumsuz salladı başını.