ဂျွန်ဂျောင်ကုရိုက်ကွင်းမှာအလုပ်များနေစဥ်လီ
ယောင်ဝူးဆီကနေPh ဆက်လာသည်။အိမ်မှာထယ်ယောင်းသောင်းကျန်းနေသတဲ့။ဂျောင်ကု လည်း
ရူတင်အလုပ်တွေခပ်မြန်မြန်ရပ်ကာ အိမ်သို့ပြန်
ပြေးရတော့သည်။ တော်ရုံတန်ရုံအလုပ်တွေရူ
တင်မာန်နေဂျာနဲ့လွှဲပေးထားလိုက်ပြီးဘယ်သူ့
မှထပ်မနှောင့်ယှက်ရန်Phကိုဆက်ပိတ်လိုက်သည်။
ကားကိုအလျှင်အမြန်မောင်းလာပြီးအိမ်ရှေ့စင်
ဝင်အောက်တွင်ဖြစ်သလိုရပ်ထားလိုက်သည်။
ဂျောင်းကုကားရပ်လိုက်သည်နှင့်အိမ်ထဲကလီ
ယောင်ဝူးကအသဲအသန်ပြေးထွက်လာတော့သည်။
"မင်းသား...ဆရာကင်မ်အပေါ်မှာသောင်းကျန်း
နေတယ်။ပစ္စည်းတွေလဲပေါက်ခွဲနေတာဘယ်
သူမှမဝင်ရဲဘူး"
ဂျောင်ကု...လီယောင်ဝူးရဲ့ အင်္ကျီစအားလှမ်းဆွဲ
လိုက်သည်။
"အာချောင်တဲ့အကောင်...နောက်ပြီးကျမင်းနဲ့ငါ
စာရင်းရှင်းမယ်"
လီယောင်းဝူးလည်းဂျောင်ကုတွန်းအားကြောင့်
အဝေးသို့အတန်ငယ်လွင့်ထွက်သွားသည်။
အပေါ်ထပ်သို့ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ပြေးတက်သွား
တဲ့ဂျောင်ကုရယ်။ထယ်ယောင်း ဘာတွေအတွေး
လွန်ကာသောင်းကျန်းပြန်လဲမသိ။ဘယ်လောက်
ရှင်းပြရှင်းပြ... ထယ်ယောင်းကစိတ်ခံစားချက်
ဦးစားပေးကာအသိခေါက်ခက်အဝင်နက်လှသည်။
ဂျောင်ကုတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့်ကိုယ့်မျက်လုံး
ပင်ကိုယ်မယုံနိုင်တော့။တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့
ပုံလေးဖြင့်ထယ်ယောင်းသည်ဘယ်တော့မှသိပ်
ပြီးစိတ်ခံစားချက်ထုတ်မပြတတ်။အခုစိတ်ဖောက်ထားသူပမာအခန်းတစ်ခုလုံး၏ပစ္စည်းပစ္စယ
မှန်သမျှကိုရိုက်ခွဲထားပြီးကြမ်းပြင်တစ်ခုလုံးရူပ်
ပွကာခြေချစရာနေရာပင်မရှိတော့။
"ထယ်ယောင်း..."
"ဂျွန်ဂျောင်ကု...မသာကောင်"
ထယ်ယောင်းဆဲဆိုပြီးဂျောင်ကုဆီပြေးထိုးတော့သည်။
"မလာနဲ့ ယောင်း၊အောက်မှမှန်ကွဲစတွေ
.ခြေထောက်ထိလိမ့်မယ်၊ယောင်း......."
