"လေစိမ်းတွေတိုက်တယ်၊တံခါးပိတ်ထား"
ဂျောင်ကု ထယ်ယောင်းအားကျော်ကာကားပြူ
တင်းပေါက်တွေအားပိတ်ချလိုက်သည်။ဆေး
ရုံကဆင်းဆင်းချင်းထယ်ယောင်းကျန်းမာရေးအ
ခြေအနေကစိတ်ချရသေးသည်တော့မဟုတ်ပါ။
ထယ်ယောင်းတစ်ခုခုဖြစ်မှာကိုဂျောင်ကုအခုထိ
စိုးရိမ်နေတုန်းပင်။
"ခေါင်းရောမူးသေးလား၊အဆောင်ပြန်ရောက်ရင်
ဆေးထပ်သောက်လိုက်ဦးနော်"
ဂျောင်ကုစိတ်မချနိုင်စွာအထပ်ထပ်မှာမိသည်။
ဆရာဝန်ဆီကခြေကျင်းဝတ်ဒဏ်ရာအကြောင်း
သိပြီးသည်နှင့်ထယ်ယောင်းပုံကတက်ကြွမနေ
တော့။မျက်ရည်လေးတွေဝေ့သီကာငူငူငိုင်ငိုင်
လေးဖြစ်သွားရသည်။ဂျောင်ကုစိတ်မကောင်းပေ
မဲ့ဘာမှမတတ်နိုင်။ လုပ်မိတာတွေအားလုံးအပြစ်
ကြီးသည်လို့ခံစားလာရသည့်အခါပိုလို့ပင်စိတ်လေးလံ လာရသည်။
ဘုရားစူး...သူ ထယ်ယောင်းကိုဒီလောက်ထိဖြစ်
မသွားစေချင်ပါ။မနာလိုမူ့ကြောင့်နည်းနည်းလေး
ထိခိုက်သွားစေချင်တာကလွဲလို့။
"ငါ့အတွက်မပူပါနဲ့၊ဒီရက်အတွင်းငါ့ကြောင့်မင်း
လည်းအိပ်ပျက်စားပျက်နဲ့ဒုက္ခများရပြီ"
ခပ်တိုးတိုးအားမရှိတဲ့ထယ်ယောင်းအသံကြောင့်
ဂျောင်ကု လေးလံသောသက်ပြင်းကိုဘယ်နှစ်ကြိမ်
မှန်းမသိချမိလိုက်သည်။
"ငါ့ရင်ထဲက တစ်ကယ်စေတနာပါလို့ကူညီပေး
တာ..ဒါ ဒုက္ခမှမဟုတ်တာ၊မင်းသာမြန်မြန်ကျန်း
မာလာပေး၊ကောင်းကောင်းအနားယူ၊ဆေးလည်း
ပုံမှန်သောက်...နောက်ပြီးဘာမှလည်းသိပ်မတွေး
နဲ့၊တစ်ခုခုဆိုငါ့Ph ကိုဆက်လိုက်...မင်းအတွက်
ငါအမြဲရှိတယ်"
ထယ်ယောင်းပြုံးလိုက်မိပါသည်။
ထိုအပြုံးလေးကအေးချမ်းကာချစ်စဖွယ်လည်းကောင်းသည်။ ကင်မ်ထယ်ယောင်းပိုင်
ဆိုင်သောဆံနွယ်ရွှေဝါရောင်လေးနဲ့ပျားရည်အိုင်မျက်ဝန်းညိုလေးသည်ငယ်ရွယ်နုပျိုခြင်းရဲ့တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းလို။အရှက်တရားမဲ့စွာပင်ဂျောင်ကု ထယ်ယောင်း၏ရွှေဝါရောင်ဆံပင်လေးတွေအားနားရွက်ကြားသို့ထိုးညှပ်ပေးမိလိုက်၏ ။
