Birayı bardağa doldurduktan sonra kadının önüne bıraktım.
"Jungkook 2-3 haftadır bara gelmiyor. Birşey mi oldu acaba ?"
Dedi Minnie
"Ne olacak, kızlarla geziyordur"
Dedim
"Öyle deme ya!"
Dedi Minnie, göz devirerek rafları temizlemeye başladım.
"Jungkook'u bilmiyorsun sanki"
Dedim
Bambam elindeki içeceği sallarken yanıma geldi.
"Sende birşeyler var"
Dedi
"Yok birşey"
Dedim
"Bayan Jeon bir kadın sizinle konuşmak istiyor"
Dedi güvenlik
"Kim ?"
Dedim güvenliğe
"Bilmiyorum sadece sizinle görüşmek istediğini söyledi"
Dedi, güvenliği onaylayarak bar masasının üstünden diğer tarafa atladım.
"Nereye ?"
Dedi Bambam
"5 dakikaya gelirim yerime bak"
Dedim, Bambam beni onayladığında bardan çıktım. Yüksek sesten uzaklaştığımda kulaklarımın rahatladığını hissetttim.
Etrafa bakınırkan arkadan gelen ses damarlarımdaki kanı dondurdu.
"Pranpriya Manobal"
Nefesim kesilirken bu ismi bilen tek kişinin o olması beni bozguna uğrattı. Gözlerim yanarken arkamı döndüm.
Onu gördüğümde istemsizce gözümden bir damla yaş aktı. O güne kıyasla beyaz giyinmişti. O gün siyahlara bürünmüştü. Cenazeye gider gibi...
Zaten cenazeden ne farkı vardı ki
"Kızım"
Dedi
"Sakın..."
Diyerek elimle onu durdurdum.
"...sakın yıllarca bana annelik yapmışsın gibi kızım demeye kalkma!"
Dedim
"Pranpriya-"
"Benim adım Lalisa ve benim babam Jeon Min Gyu!"
Dedim, dolu gözleriyle kafasını hayır anlamında salladı.
"Sen benim kızımsın ve adın Pranpriya Manobal"
Dedi
"Değilim, değilim. DEĞİLİM, DUYDUN MU BENİ DEĞİLİM! Defol git burdan!"
"Kızı-"
Bana bir adım atacakken arkamı dönüp yürümeye başladım.
Bu sefer ben onu arkada bırakmıştım...
"Değilim..."
Dedim çaresizce ağlarken
"...senin kızın değilim ben"
Dedim gözlerimi silerken, bardan uzaklaştığımda kendimi asfalta bırakarak ağlamaya başladım.
•••••
Eve girdiğimde anahtarımı geri cebime sıkıştırdım.
"Lalisa!"
Dedi babam bana sarılırken, güçsüz kollarımı ona sardığımda saçlarımı sevmeye başladı.
"Güzel kızım nerelerdeydin ? Çok korkuttun beni"
Dedi
"O döndü baba..."
Dedim
"Kim döndü ?"
Dedi
"...dönmez demiştin ama döndü baba"
Dedim ağlarken
"Tamam sakin ol güzelim, Jungkook kardeşini odasına götür"
Dedi babam
Jungkook tek kolunu belime sarıp diğeriyle elimi tuttu ve beni yürütmeye başladı. Birlikte yavaşça merdivenleri çıkarken babamın telefonla konuştuğunu duydum.
+Nasıl gelirsin ?!
-......
+Yıllar önce geldiğinde kızıma yaklaşmaman için seni uyarmıştım!
"Lisa yürüyecek misin ?"
Jungkook'a baktığımda göz göze geldik. Onu onaylayarak yürümeye devam ettim.
Odama girdiğimizde hemen yorganın altına girdim. Jungkook'un derin bir nefes verdiğini hissettim.
"Sana söylemiştim değil mi ?..o yorganın altına saklandığında dünyadan soyutlanmıyorsun"
Dedi
Yorganı kaldırıp ona baktım.
"O zaman ne yapmam lazım bu dünyadan soyutlanmak için"
Dedim ağlarken, Jungkook kollarını açtı.
"Gel birlikte soyutlanalım"
Dedi
Burnumu çekerek kolları arasına girdim. Bir anda sanki tüm dünya sessizleşti. Sadece Jungkook'un atan kalbini duymaya başladım. Jungkook'un elleri saçlarımda gezerken huzurla gözlerimi kapattım.
"Seni bu hale getiren ne ?"
Dediğini duydum. Ondan ayrılıp yüzüne baktım.
"Bir yer var...oraya ait gibiyim ama değilim Jungkook. Ne kadar öyle hissetsem de değilim"
Dedim
Jungkook yüzümü elleri arasına alarak gözlerimi sildi.
"Ağlama...canım yanıyor"
Dedi babamın odaya girmesiyle Jungkook yüzümü bıraktı bende gözlerimi silip burnumu çektim.
Babam yanıma gelerek bana sarıldı.
"Jungkook bizi yanlız bırakır mısın ?"
Dedi
"Baba onu kim bu hale getirdi ?"
Dedi
"Jungkook lütfen"
Dedi babam, Jungkook sessizce küfür ederek odadan çıktığında babam yüzüne bakmamı sağladı.
"Niye geldi baba ?"
Dedim
Yüzümdeki saçı kulağımın arkasına iterek anlımı öptü.
"Ağlama"
Dedi gözlerimi silerken
"Baba...neden geldi ?"
Dedim
"Hastaymış. Son günlerini seninle geçirmek istediğini söyledi"
Dedi
"Vicdanını rahatlatmak istiyorsa ona o barın önünde terk edip gittiği o aciz kız çocuğu olmadığımı söyle..."
Dedim, babam kollarını bana sararken hıçkırdım.
"...büyüdüm ben herşeye rağmen"
