ချစ်သော ... ဆရာမ

Part 6

"ဘယ်လိုနေလဲ အီစိမ့်သွားပြီလား "

သူအရိုက်မခံရတိုင်း မျက်ခွက်လာပြောင်နေသော ဖြူလေးကို ဇောင်းဂျိုကြည့်ကြည့်လိုက်၏။ ဒါတေါင် သူက ပြုံးစိစိနှင့် တစ်ဟိဟိရီနေတုန်းပင်။ ဇောင်းတို့ခုံ၏ အရှေ့တန်းမှ စောရူပါကတော့ ဇောင်းကို သရော်သလို အပြုံးနှင့်ပြုံးပြနေသေး၏။

"စာမလုပ်ပဲ အလေလိုက်နေတာ ကျတာတောင်နေသေးတယ် ယောကျ်ားတကာနဲ့ စုရုံးစုရုံး သူ့အမေလိုပဲ အလကားပါဟယ် "

ခပ်တိုးတိုး အတင်းပြောသံတွေကို ဥပေက္ခာပြုရင်း အတန်းရှေ့က ကျောက်သင်ပုန်းမှာ Chapter အသစ်တပ်နေသော ဆရာမ၏ လက်ရေးဝိုင်းဝိုင်းများကိုသာ ဇောင်းကြည့်နေခဲ့ပါ၏။စပ်ဖြင်းဖြင်းကြိမ်ဒဏ်ရါထက် ပိုစိတ်လှုပ်ရှားနေမိတာက မင်း ညတိုင်း ငါ့ဆီမှာ စာသင်ရမည် ဟူသော ခပ်ကြိတ်ကြိတ်အမိန့်။

ဖြောက်

"ဟယ် ဇောင်း ငါ့ဘော့ပင်ကို ဘာလို့ချိုးလိုက်တာလဲ ကုန်ပါပြီဟယ်"

ဇောင်းလက်ထဲမှာ ဖြူလေးဘော့ပင်ပန်းရောင်လေးက ထက်ပိုင်းပြတ်လို့ ။ အားနာဟန် ကြည့်လိုက်သော်လည်း ဖြူလေးက သူ့ဘော့ပင်လေးကို ယူကြုံးမရဟန်ဖြင့် ဆွဲယူလိုက်လေ၏။ အတွေးတွေ ဘယ်အထိနယ်ချဲ့သွားမိသည်မသိ။ ဘော့ပင်ကို သတိမထားမိပဲ ကျိုးသွားသည်လေ။

"Sorryပါဟာ ငါပြန်ဝယ်ပေးရမလား "

"နေပါစေဟယ် ဟင့့် ငါမနက်ကမှ ဝယ်လာတဲ့ဖောင်တိန်လေးက ဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ "

ဆရာမဒေါ်ထားသခင် ဝှိုက်ဘုတ်မှ စာရေးနေရင်း အနောက်မှ ခပ်တိုးတိုးစကားသံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်လေသော် အတန်း၏ အနောက်ဆုံးခုံတွင် ခေါင်းချင်းဆိုင် တွက်ထိုးနေသော ဇောင်းနှင့်ဖြူလေးကြောင့်

"ဟိတ် ! စာလိုက်မရေးပဲ ဘာလို့ စကားများနေတာလဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီးစာရေးချင်နေတာလား "

"မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမ"

"ဒါဆို စကားသံထပ်ပ်ထွက်မလာနဲ့ ဘောဖျတ်စာမိသွားမယ် "

သံမဏိလက်ဆရာမ၏ ဘောဖျတ်က တကယ်လက်တန်းတာမို့ ဇောင်းရော ဖြူလေးရောဇာတ်လေးတွေ ပုသွားရ၏။နာမည်ပြောင်နှင့်လိုက်ဖက်ပါပေတယ်။