CANHIRAŞ

7. BÖLÜM

Medya: Mavi Gri/ O Ben Olamam

                                 🌌🌌

"En karanlık gece bile sona erer ve güneş tekrar doğar." demiş Victor Hugo.

Gerçekten çok doğru bir sözdü. Günümüz ne kadar berbat geçerse geçsin güneş her şeye inat doğuyordu. Bu söz son zamanlar da tam da beni anlatan bir cümle idi.

Günlerim berbatın da ötesindeydi fakat güneş açıyordu. Bizim için biten gün başkaları için umut oluyordu.

O gece hep kabus görmüştüm ve uykumdan sık sık uyanmıştım. Hepsinde de kan ter içinde uyanıyordum.

Ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum. Yattığım yataktan tavana bakarken aklıma gelen rüya ile tüylerim diken diken oldu.

                                🌠🌠

Etrafıma baktığımda simsiyah bir yerdeydim ve üzerimde bembeyaz yırtık pırtık bir elbise vardı ve içimde değişik bir ürperti vardı. Babamı, Poyraz abimi, annemi, diğerlerini ne kadar çağırsam da kimse yoktu.

Sanki bir şey beni yönetiyor gibi ileri doğru yürüttü. Biraz gittikten sonra herkesi bir masa da gördüm. Herkes çok mutluydu ancak ben çok üzgündüm. Onlara sesleneceğim sıra da beni gördüler.

"Ne işin var burada? Sana, sakın bizim karşımıza çıkma demedik mi!?"

"Seni hiçbirimiz istemiyoruz. Niye geliyorsun hala yanımıza?"

"Abi ben.. Ben-"

"Kapa çeneni ve bir daha sakın yanımıza gelme. Utanıyoruz senden şu haline bir bak."

Dediğinde üzerime baktım. Elbisem kana boyanmıştı. Ne oluyordu böyle Allah aşkına? Bu kanda neyin nesiydi? Neden üzerimdeydi? En önemlisi bu kimin kanıydı?

Bir umut anneme döndüm. Ancak O'da herkes gibi bana iğrenç bir şey mişim gibi bakıyordu. Allah'ım noluyordu böyle?

" Anne.. "

" Bana sakın anne deme. Senin gibi kızım olamaz benim."

Ağlamam şiddetlendi. "Ne yaptım ben?"

"Def ol git seni kimse istemiyor işte. Ne yüzsüz, gurursuzsun kızım sen."

Bunu diyen Kartal idi. Diğerlerine baktığımda herkes aynı fikirdeydi. Bana iğrenç bir şey mişim gibi bakıyorlardı. Canım çok acıyordu.

"Peki.. Hoşça kalın." diyip gittim. Ağlıyordum ve nereye gittiğimi bilmiyordum. İlerlerken bşr uçurum olduğunu gördüm. Ucuna gidip oturdum. Oturup ağlarken arkamdan biri beni itti. Yüksek sesli bir çığlık attım. Bir dala tutundum. Yerden çok yüksekteydi burası.

" Kimse yok mu? Yardım edin."

Kimse ses vermiyordu. " Anne, baba, abi, Efe, Can."

Hepsini duraksayıp çağırıyordum ancak kimse gelmiyordu. Dal biraz daha kırıldı. Yukarıya birisi geldi ve bana elini uzattı.

Elini tuttum ancak yüzünü göremiyordum. O'nun kim olduğunu anlamaya çalışırken iki tane kumru kuşu göğe doğru kanat çırpıp yükseldi ve o sıra oradan tüm bağım kesildi.

Sıçrayarak uyandım. Kan ter içinde kalmıştım ve gerçekten ağlıyordum. Bir süre daha ağlayıp geri uyumuştum.

                              🌠🌠