CANHIRAŞ

8. BÖLÜM

Medya: Kübra Yıldız& Erden Erdoğan/ Düşmüşüm Düşlerimde

                              🌌🌌

2 Hafta Sonra

Buraya geleli 3 hafta olmuştu artık. Evdekilerin hiçbiriyle konuşmuyordum. Gerçi artık aile kavramı kalmamıştı ben de. Annemler aramamı birkaç gün sonra görmüştü. Aramıştı fakat açamamıştım. O sıra ders çalışıyordum. Sonra mesaj atmıştı.

"Kızım ne oldu?"

İnsan bir "kızım ne yapıyorsun?" ya da "Görünce beni ara." diyebilirdi. Fakat O bunu yazmıştı. O mesaja ne çok ağlamıştım. Sadece 'bir şey olmadı.' demiştim. O da 'tamam.' demişti. Çok çok ağlamıştım.

Diğerleri bir şey yazmamıştı zaten. Cansu story atıyordu birlikte bir şeyler yapıyorlardı. Cansu çok çabuk kabullenilmişti. Hatta benim yerime geçecek kadar..

Neyse ki en son olan malum olaydan sonra onlarla kesinlikle karşılaşmıyordum. Eğer onlar evdeyse odadan çıkmıyordum. Yemeğimi odamda yiyordum. Suyumu da geceleri sessizce inip dolduruyordum.

Bir sığıntı gibiydim anlayacağınız. Bunu bana yapanları asla unutmayacaktım. Ben bunları hak etmiyordum. O gün sahilden sonra eve gelmiştim.

Gece ateşim çıkmıştı ancak kendi kendime bakmıştım. Artık geceleri uyuyamıyordum. Ya kabus görüyordum ya da ağlıyordum. Ne kadar ağlamamaya çalışsam da olmuyordu. Yapamıyordum.

Ben bu kadar değer verirken neden karşılığını alamıyordum?

Şubat tatili geldiği için artık evdeydim. Tatilin 5. günündeydik. Tatili full ders çalışarak geçirecektim ve üniversitemi kazanıp gidecektim buralardan.

Kahvaltımı birkaç dakika önce bitirip kirlileri Ayşe ablaya vermiştim ve şu an biraz telefonuma bakıyordum. Biyo abiler, Sefa, Kaan ve Efsun Hanım ile Murat Bey yoktu. Neredeydiler bilmiyorum.

Biraz reels izleyip ana sayfaya geçmiştim. Cansu bir story atmıştı. Storysine tıkladığımda 2 saat önce attığını gördüm. Ne attığına baktığımda başımdan aşağı kaynar sular döküldü.

Attığı fotoğrafta abilerim, ikizim, Efe ve diğerleri vardı. Hep birlikte bir yere gitmişlerdi. Bu canımı çok yakıyordu. Beni neden çağırmamışlardı? Abilerim hiç mi dememişti 'Akşin' i de çağıralım.' diye.

Allah' ım neden ya neden? Neden bana bunu yapıyorlardı? Ben ne yapmıştım abilerime? Niye bana bunu hak görüyorlardı?

Annem de atmıştı. Korka korka tıkladım ona da. Onlar da Murat Bey ve Efsun Hanım ile birlikte sanırım orada bir kafedeydiler. Kendimi çok kötü hissediyordum. Neden yapıyorlardı bana bunu? Hiç mi sevmiyorlardı beni?

İçimde büyüyüp taşan bir duygu vardı. Ayağa kalktım. Kendimi kaybetmiş gibiydim. Yatağımı dağıttım. O yeterli değildi. Gidip makyaj masamı, dolabımı her yeri dağıttım. Bir yandan da çığlık atıyordum. İçimdeki acıyı atmak için fakat olmuyordu. Hiçbir şey işe yaramıyordu.

Gözüm aynaya çarptı. O sinirle gidip aynaya yumruk attım. Ayna paramparça olmuştu. Tıpkı kalbim gibi. Elimden kanlar yavaşça yere damlıyordu. Kalbimin acısı elimdekinden büyüktü. Asla geçmiyordu.

Yere çöktüm, sırtımı yatağa yasladım ve dizilerimi kendime çektim. Kollarımı dizlerime sarıp ağlamaya devam ettim. Ağlamam gittikçe artıyordu. Nefes alamıyordum. Allah'ım ne oluyordu bana? Ölüyor muydum yoksa? İnşallah ölürdüm.

Nefes alamıyordum. Ayşe abla hem bana sesleniyor hem de kapıya vuruyordu. Ancak O'na cevap verebilecek gücüm yoktu. Sağlam elimi boğazıma götürdüm. Sadece ağlama seslerim ve hırıltılı nefes sesleri geliyordu kulağıma. Kalan son gücümle fısıldadım.