0542: Erdem, merhaba.
0552: Kimsin?
0542: Şuan söylemesem daha iyi sanki.
0552: Uğraştırma beni. Kimsin ve ne istiyorsun?
0542: Seni desem çok mu cesur bir cevap vermiş olurum?
0542: Sevgini, kalbini yani. Yanlış anlama.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günlerce süren hummalı çalışmamızın sebebi bu akşam yapılacak olan nişanımız idi. Bahçenin düzeni, yemekler, kıyafetler derken zaman su gibi akıp gitmişti. Nişan için benim de para harcamama Erdem sinirlenmiş ve bazı günlerimiz kavga ile geçmişti.
Hale abla ve Gülçin ile beraber kuaförde benim makyajımın bitmesini bekliyorduk. Onlar saçlarına maşa ve hafif bir makyaj yaptırdıkları için işleri hemen bitmişti.
"Kalabalık olur mu acaba?"
Hale abla üzerini düzeltirken cevapladı.
"Tabi ki canım. Babamın taraf özellikle çok kalabalık. Yurt dışından kuzenleri geliyor sırf nişan için. Ve Erdem'in Şırnak'dan arkadaşları da geliyor. Nişan istememizin bir sebebi de buydu aslında."
"Şimdiden gerildim Hale abla."
"Kız ne var bunda? Sen düğüne geril asıl."
"Hale abla sen destek falan verme bence ya."
Gülçin ters ters bakıp aynı zamanda güldü.
"Sen sus yeni gelin. Herkes senin kocan gibi olmak zorunda mı? Aaaa."
Bende onlara katılıp gülünce saçım ve makyajım bitmişti. Odaya geçip yardımları ile üzerimi giyindim. Toz pembe, tüllü, diz kapağımın altında bir elbise giyinmiştim. Dalgalı saçlarımı sol tarafa yatırıp bol sprey ile sabitlemişlerdi. Son kez kendime bakıp arkama döndüm.
