Derin Mavi

31

Yazar

Kurama, Sasuke'yi gönderdiğinden beri zor durumdaydı. Vücudu tamamen ele geçirmek işkence gibiydi. Yine de Sasuke'yi yollamıştı. Şimdi dışarıdakilere durumdan bahsedip destek verebilirdi. Naruto'nun zihninde sadece kendi varlığını hissettiğinde geriye kalan bütün gücünü kullanarak son darbesini yaptı. Öfkenin yerini kendi nefreti aldı. Zihnin kontrolünü ele geçirdiğinde artık Naruto'nun vücudunu kontrol etmeye çalışıyordu. Naruto'nun bir kaç parmağını kontrol edebildiğin hissetti. Naruto'nun vücudunun etrafındaki çakranın varlığını hissediyordu. Nefretinin varlığı ve yabancı varlıkları seziyordu. Ancak hala bir iki parmak harekat ettirmekten başka bir şey yapamıyor, bedenin görüş kabiliyetini alamıyordu. Kurama'nın enerjisi tükenmek üzereydi. Fiziksel dayanıklılığı, zihinsel dayanıklılığına ayak uyduramıyordu. Pes etmek aklının ucunda bile değildi ama benliği bayrakları indirmenin eşiğindeydi.  Öfke, Kuramaya karşı koymaya başlamıştı. Krallığını işgalcilere kaptırmamak için geri saldırıya başladı. Kurama yeterince hızlı bir şekilde hakimiyeti ele geçiremediği için öfkeyi tetiklemişti. İşi yeterince zor değilmiş gibi şimdi de saldırı altındaydı. Bilinci kapanmak üzerindeydi. Başarısızlık çoktan yanı başında fısıltılarını ona iletiyordu. Son hırsını kullanarak elinden gelen her şeyiyle öfkeye karşı koydu sonrası ise sadece karanlık...

.... 

Jinchurikiler üsse yaklaştıkça tedirginlikleri ve gerginlikleri arttı. Düşmanlarının varlığının neden müttefiklerine bu kadar yakın olduğunu sorguladılar. Acil durum mu olmuştu? Beklenmeyen bir saldırı? Ancak ortalık savaş alanı olamayacak kadar sessizdi. İçinde oldukları durumu anlamlandıramıyorlardı. Demir ülkesinin karlı yollarında son sürat üsse doğru koşuyorlardı. İçgüdüsel olarak hepsi aynı anda harekete geçmişti. Bazı meseleler için konuşmaya gerek duymamıştı hiçbiri. Kar yağmış ortamlardaki sessizliği bilirsiniz. Huzurlu aynı zamanda korkutucu bir sessizliktir. Huzurunuzun her an bozulabileceğinden doğan bir korkudur bu. Karlı Demir ülkesinin sessizliği de aynı böyleydi. Huzurlu ama içten içe korkutucu. Karları ezerek koşan Shinobilerin ayak sesleri korkuyu ön plana çıkartıyordu. Shinobilerin topluluk olarak koşmasının hiçbir zaman iyi bir anlamı olmazdı. Jinchuurikiler hem korkuyu hissediyor hem de hissettiriyorlardı. En sonunda Fuu konuştu tedirgince.

"O, neden burada?" Kimseden cevap gelmedi. Zaten gelebilecek bir cevap da yoktu. Kendileri de bilmiyordu nedenini. Akıllarına kötü ihtimalleri getirmek istemiyorlardı ama işte pembe fil teorisi. Düşünmek istemediğiniz her şeyi daha çok düşünür, gözünüzün önüne getirirsiniz. Aslında birbirlerinden bu kadar uzaktayken düşmanlarının varlığını hissedebilmelerinden sonra neden bir anda yakınlaştıklarında hissettiklerini sorgulayabilirsiniz. Bunun nedeni Naruto'nun bariyerin içinde tutulması. Zaman zaman bariyer takımı devriye değiştirmek için bariyeri bozup kısa sürede tekrar oluştursalar da Naruto'nun varlığı yok sayılamayacak bir oluşum olduğu için bariyer oluşturulsa bile o kısa sürede kendini etrafına aşina ediyordu. Kendiliğinden silinene kadar da varlığını hissettirmeye devam ediyordu. Ana karargahta bulunan diğer Jinchuurikiler yani Gaara ve Yagura hissettikleri aurayı Naruto'nun kendi varlığı olarak algılıyorlardı. Sadece Naruto'ya yabancı olan Jinchuurikiler bu varlığın tehditleri olduğunun farkına varabiliyordu.

Ana üssün girişindeki korumalar onları görünce konuşmak için yeltendiler ancak korumalarla konuşarak vakit kaybedemeyecek kadar acele içerisindeydiler. Onlara tek kelime bile etmeden rüzgar gibi yanlarından geçtikten sonra koridorlardan geçerek şimdi komuta merkezi haline getirilmiş toplantı salonuna daldılar. İşleri başlarından aşkın olan görevliler, Hararetleri dinmek bilmeyen Kageler yüksek ses ile açılan kapıya merak ve şaşkınlık ile bakakaldılar. Nefes nefes salona giriş yapan Jinchuurikileri birer birer süzdüler. Acelelerinin ve paniklerinin nedenini merak ederek beklediler. Sabırsız Raikage akıllardaki soruyu dile getirdi.