HEY, MR. PERFECT

CHAPTER 20

ACE POV

“It is hard to resist the destiny’s will.”

“OMG, you’re so handsome anak.” shrieked by Mom habang nakatuon ang kaniyang paningin sa akin na naglalakad pababa ng sala.

Lahat ng mayroon sa akin, si Mom ang unang nakaka-appreciate, she's always the first who made me flatter every single day.

No wonder why I love her so much.

Hindi siya ina lang, kun'di siya ay ina.

I draw a smile on my lips as an act of my response.

“Ayos ba, Madame?” ani ng nag-assist sa akin.

Actually, kaya ko naman talaga na ayusin ang sarili ko however, my mother insisted na mag-hire ng maga-assist sa akin na siya na rin mismong pipili sa aking ayos para sa gabing ito.

My mother nod happily sabay thumbs up sa kaniya.

Bago ako lumabas ng bahay ay tinitigan ko muna ang aking sarili sa harap ng salamin na nakalagay sa sala.

I sigh habang nakatingin sa kabuuan kong repleksyon.

It is my first time wholesomely staring to myself in front of the mirror. Halos hindi ko na makilala ang sarili ko.

I couldn’t deny the charm that I posses right now. It seems like the new version of me. I'm not exaggerating but the fact na sobrang gwapo ko talaga ngayon.

Afterwards, I right then pace towards my car at nag-drive na papuntang venue.

Habang nasa kalagitnaan ako ng byahe ay hindi ko maialis ang mga ngiti sa aking labi. I couldn't conceal the happiness that I am bearing inside right now. It's overwhelmingly wholesome.

Nang makarating na ako sa venue ay agad kong pinark ang car sa pinaka-favorable spot.

Bago pa man ako bumababa ay tiningnan ko muna ang aking repleksyon at ginawa ang usual kong aura.

I right then open my car's door and from the moment it was ajar, a bunch of girls began to stop on their ways as they incept to create hubbub.

Sinalubong ako ng mga tili ng mga babae, ngunit as usual, dedma lang ako sa kanila.

Hindi na ako nag-abalang pansinin pa sila sapagkat dumeretcho na lang ako sa aking upuan.

Habang naglalakad ako ay ramdam na ramdam ko ang init ng mga tingin ng mga tao sa akin.

Hell yeah, I know that I'm handsome.

Nang makaupo na ako sa aking seat ay bigla namang tumili ang isang babae. She's wearing a blue gown na nakapwesto sa harap ko mismo.

I smirk.

“Ang gwapo niya!”

“Oh my gulay, he is indeed a jaw dropping handsome.”

“Ace, akin ka nalang please?”

“I love you!”

Kaniya-kaniyang hiyaw ng mga students, hence, I remain calm and still.

Boredom right then hit me and so, I yawned.

I almost forgotten that I'm in the middle of immeasurable number of students right now at lahat sila'y nakatingin sa akin.

After realizing the shit that I did, they all began to say “Aww, why so handsome?” in an harmonious manner.

Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong gawin or what. Kung kaya't pinili ko nalang na damputin ang phone ko para naman hindi magmukhang awkward ang lahat.

Nagkunwari nalang akong busy at may ka-chat sa aking phone when in fact, wala naman talaga. Sapagkat ang ginagawa ko lamang ay ang maglaro ng candy crush.

Hindi ko namalayan na unti-unti na pala akong nalulunod sa laro kasabay ay ang nakakabinging music sa hall.

I smirked ng aking maalala ang nangyari kanina, sapagkat ngayon ko lang na realized na ang lakas pala ng music kanina pero mas nanaig pa rin ang mga hiyaw at tili ng mga babaeng students who are head over heels in love with me.

The hall was shakened by their yell.

I shook my head out of nowhere at nagpatuloy na sa pagpapanggap na busy.

I continually play hanggang sa namalayan ko nalang na tumigil na pala ang music; good for the sound anyway kasi hindi familiar sa akin ang kanta na 'yon.

I paused for a while and I roam my eyes in my surrounding. Na-stop man ang music ngunit hindi ang mga bunganga ng students— mas lalong naging audible ang kaniya-kaniya nilang mga topic and of course, one thing I knew is hindi pa rin ako nawawala sa topic nila.

Iba lang talaga kapag gwapo ka, laman ka always sa usapan. I wonder kung minsan ba ay nagsawa na silang pag-usapan ako pero agad ko namang na realized na kahit ako nga ay hindi nagsawa sa kapogian ko.

I was about to play the game again ng bigla kong na overhead ang usapan ng dalawang babaeng nasa harapan ko.

“Oh my goodness, Kate... look, ang ganda niya!!!”

“My gosh, she looked like a goddess.”

Bigla akong nagkaroon ng interest na pakinggan ang usapan nila, and right from there I knew that I was caught off guard.

“I wonder kung bago pa ba siya rito, what do you think Kate?”

“I think, siguro ay matagal na siya dito pero hindi lang natin siya nakita ni minsan... sa dami ba naman kasi nating mga students sa paaralan na 'to?”

Mukhang mas lalo yatang napasarap ang pakikinig ko sa usapan nila along with the ground that it triggers my curiosity.

“Yeah, I agree and one thing I am sure of is that she is undeniably gorgeous tonight.”

I smiled out of nowhere at bumalik na sa pagkukunyari na busy.

“Oh my goodness, she's heading in our spot. Gosh, ang ganda niya!!”

My brows arched habang naglalaro, mas lalo akong naging focus sa laro sapagkat isang move na lamang ang natitira sa akin, I think of my move profoundly and was about to do it nang biglang may kung animo'y tumayo sa harap ko. Yeah, I can't deny that my eyes saw her jaw dropping red gown.

“Excuse me po.” ani niya at kasabay ay ang pag implement ko ng aking move sa laro.

“Bingo! I got it right!” I whispered in the air.

“Can I sit right beside you, isa nalang kasi ang vacant chair eh.” apparent sa voice niya na nagmamakaawa siya.

I was about to decline pero bigla akong nahuli ng mga mata niya.

Her enchanting eyes seized me in the moment.

I no longer know what to do but to adore her eyes; biglang huminto ang ikot ng mundo at tila ay kami lamang ang nage-exist sa pagkakataong ito and....

For another round, I felt the wholesome expeditious beating of my heart.

Am I starting to like this woman?

No.

Scratch that.

Am I falling for her?

No.

Will she catch me if I fall hard despite the fact that anything that fall gets broken?