"Tüm kalbimle Park Jimin'i seveceğime yemin ederim." Jimin bir kahkaha patlattı.
"Sen delirmişsin. Otur şuraya aptal." Taehyung yüzünde bir gülümsemeyle koltuğa oturdu. "Herkes bize bakıyor." Jimin fısıldamıştı.
"Ve? Ben bunda bir sorun göremiyorum."
***
"Şu telefondan kafanı kaldırır mısın? Bir şey soruyorum." Oflayarak gözlerini ona çevirdi.
"Ne var Jimin? Ne soruyorsun?" İki duvar boyasını gösterdi diğeri.
"Hangisini alalım? Ben karar veremedim." Taehyung boyalara bile bakmadan homurdanmıştı.
"Soldaki. Umrumda değil açıkçası neyi seçtiğin." Jimin onun koluna vurdu.
"Her gün göreceğin evimizin duvarlarından bahsediyoruz aptal. Nasıl umrunda olmaz?" Taehyung etrafında gezdirdi gözlerini.
"Herkes bize bakıyor, sesini kıs biraz." Kollarını iki yana açmıştı diğeri.
"Bu da benim umrumda değil!"
***
"Git artık." Sessizliğin içinde sigarasını dudaklarından ayırıp konuştu. Taehyung ona bir bakış atmıştı. "Gitsene Taehyung. Siktir git."
"Gitmeyeceğimi biliyorsun." Onun sigarasını kapıp son nefesi çekti. Hava buz gibiydi ve evin ön bahçesindelerdi. "Soğuk." derken biraz Jimin'e yaklaştı.
"Yeterince üşüdün." diye mırıldandı Jimin. "O kadar üşüdün ki evini yaktın. Sana kalacak bir ev yok burada. Git."
Kim Taehyung gitmedi. Aksine başını eşi Park Jimin'in omzuna bıraktı. Jimin ona yaslanırken iç çekmiş, kül olan evlerini izlemişti.
Biraz ağlamaya hepimizin ihtiyacı var diye düşündüm. Sevgilerimle,
Dünya
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Azad ~ Vmin
Fanfiction"Beni bıraksaydın her şey daha kolay olacaktı." "Kendimi bırakmak seni bırakmaktan daha kolaydı."
