Azad ~ Vmin

0.5 Viraj

İyi okumalar...

"İyi olacak mısın?" demişti Hoseok Jimin'in kaskını düzeltirken. Arkadaşını başıyla onayladı diğeri.

"Alt tarafı yarış Seok. Endişelenme." Onun arkasında bir yeri buldu gözleri. "Ah, geliyor işte."

Changbin hızlı adımlarla onlara doğru yürüyordu. Elindeki telefonu deri ceketinin cebine atıp fermuarını çekti. Kaskın içinde tamamı görünmeyen yüze baktı. Kaskı bu sefer de o düzeltmek istediğinde Jimin suratını buruşturarak başını geriye doğru yatırmıştı.

"Kaskım düzgün, elleyip durmasanıza abi." Artık bu yarışların piri haline gelmiş arkadaşı diğer yarışçılara bir bakış attı. Çok sık görmediği insanlardı ama Jimin de çok sık yarışan biri değildi. Bu biraz tedirgin hissettiriyordu. Ona güvenmemekten ziyade diğerlerinin başka yarışlarda yer alıp almadığını bilmemenin gerginliğiydi bu. Ve ortamı dağıtması gereken kişi ortalıkta görünmüyordu. Onun Jimin'in odağını bozma ihtimalini düşününce pek de üzülemiyordu var olmayışına.

"Joon yetişemeyecek sanırım." derken onun zihninden geçen ismi dillendirdi Hoseok. Jung Hoseok için ayrılmaması gereken bir dörtlülerdi ve Namjoon da o dörtlünün bir parçasıysa şu an yanlarında olmalıydı. Changbin ona bir dirsek attığında kaşlarını kaldırdı ancak anlatmaya çalıştığını anlamamıştı. Jimin Changbin'i hep anlardı.

"Gelmesi dikkatimi dağıtmazdı, kafam yeterince bozuk zaten." diye itiraf etti. Anında iki çift göz onu bulmuştu. "Endişelenmeyin, üzüntüden kaza yapacak değilim."

"Aptal mısın? Kaybettiğim tüm yarışlarda üzgündüm gerizekalı." Changbin'in çıkışı seyircilerden birkaçının da dikkatini çekti. "Bak, kaza falan yaparsın sen. Bırak istersen. Olmaz mı? Risk almana değmez."

"Cidden mi?" dedi Jimin gözlerini irileştirerek. "Cidden değmez mi Bin? Delirdin herhalde. Ben bu yarış için söz verdim ve tutacağım, tamam mı? Bırak da şunu kazanıp geleyim. Başlamak üzere."

Gerçekten de onlara tek kelime daha etme fırsatı bırakmadan yerine yerleşmiş, aradan üç saniye geçmeden ise yarış için geri sayım başlamıştı. Kaskının önünü kapattı, gidonu daha sıkı kavradı ve bedenini biraz öne eğdi. Odağı tamamen önündeki yoldaydı. Uzun bir mesafe sayılmazdı. İlerideki virajı görebiliyordu, üstelik daha önceden bu alanda yarıştığı için gidişatı ezberlemek onun için çocuk oyuncağıydı. Ortada duran kızın elindeki bayrak aşağı indi.

Önde başlamıştı. Arkadaşlarının, özellikle de Changbin'in bakışlarını kendisinden ayırmadığını biliyordu. Önde başlamanın rahatlığıyla gevşemedi, gazı biraz daha kökleyip bir viraj daha, başka bir viraj daha geçti. Sona yaklaşıyordu ve diğerlerinden bir buçuk teker önde gidiyordu. Garanti zafere giden yoluna beklenmedik bir viraj engeli çıktı ve Jimin'in gözleri hafızasındakiyle çakışan yol haritasını fark etmesiyle irice açıldı. İki tekerleğin tepesinde her şey o kadar anlıktı ki, virajdan kendini nasıl kurtardığını o da anlamamıştı. Bitiş çizgisini geçtiğinde arkasında kalan rakibiyle arasında bir teker mesafe vardı. Kazanmıştı, şimdi üzerine doğru koşan arkadaşları gülümsüyorlardı. Kaskı çıkarıp saçlarını geriye doğru taradı. Kalbinin çarpıntısı neredeyse ağzına kadar ulaşıyorken onların sevinçle söylediği cümleleri duymuyordu. Gözleri Changbin ve Namjoon'un arasında kalan boşluktan bir noktayı buldu.

"Nasıl ya?" Bir sorudan çok bir sayıklama gibiydi dudaklarından dökülen. Arkadaşları onu duymamışlardı bile. Saydı, tam beş adım sürmüştü. Beş adımda burnunun dibinde bitivermişti. "Sen nereden..." diye başladı ancak devamını getiremedi.

"İyi misin? Bir yerini sürtmedin değil mi?" Son virajdaki ani dönüşüyle kenardaki çalılığa kolunu sürttüğünü görmüş olmalıydı. Ancak üzerindeki kıyafetler yarış içindi, minik sürtme ve kazalarda canı acımasın diye vardı. Bu yüzden başını iki yana salladı.

"Sonda çalılığa sürttüm ama acımıyor. Sorun yo..."

Kim Taehyung onu dudaklarıyla susturduğunda öpücüğün içinde derin bir iç çekti. Bedeni uzun boyluya doğru devrilirken kalp atışları düzene girmiş, son virajda hissettiği o korku uçup aklını terk etmişti.

Biraz kısa ama idare edilebilir diye düşünüyorum.