Mutlu Sonsuz

39. Bölüm

Son zamanlarda okunma sayımız arttı. Her artışta nasıl mutlu oluyorum bilemezsiniz. Bunun için size teşekkür ederim. Yorum ve oylarınızla beni daha çok mutlu edebilir, destek olabilirsiniz. Büyürken sizin desteğinize çok ihtiyacım var.

İyi okumalar...

Satılık: Bebek patikleri.
Hiç giyilmedi.

Ernest Hemingway

Bölüm Şarkısı; Hande Mehan, Beni Böyle Sevme

🌌

10.02.2025

Yalanlar. Sırlar. Gerçekler.

Ortada bir sır vardı. Ben bir yalana inandırılmıştım. Şimdi ise gerçekleri duyuyordum.

Engin Tuğcu’nun sözleri beynimde dönüyordu ama sanki kelimeler anlamını kaybetmişti. Onlar konuşmaya devam ediyorlardı ama dünya şu an benim için durmuştu.

Kimdim ben? Annesini 6 yaşında kaybedip babası tarafından istenmeyen, etrafındaki tek insana, Sevgi teyzesine sığınan Uzay değil miydim? Peki o zaman kimdim?

Duyduklarım doğruysa nedeni neydi? 6 yaşında annesi için ağlayan o küçük çocuğa acımamışlar mıydı? Babası ağlamasına kızıyor diye bir daha hiç kimsenin yanında ağlayamayan o çocuk için üzülmemişler miydi? Ben, babam beni neden sevmiyor, diye kendimi sorgularken Mehmet amca, oğluyla top oynarken beni düşünmemiş miydi?

Ben Engin Tuğcu’nun oğlu değildim. Ben Uzay Tuğcu değildim. Şimdi 6 yaşındaki o çocuğun neden sevilmediğini daha iyi anlıyordum. Öz oğlu olmayan bir çocuğu neden sevsindi ki.

Damla’nın kolumun altından çıkıp kapıyı sertçe açarak içeri girdiğini gördüm. ‘‘Siz ne saçmalıyorsunuz!’’

İkisi de şok olmuş bir şekilde önce Damla’ya baktı. Ardından ilk önce Engin Tuğcu’nun sonra ise bu oyundaki ortağının, bu evde sığındığım liman olan kişinin gözleri beni buldu.

‘‘Uzay.’’ dedi Engin Tuğcu.

‘‘Oğlum.’’ dedi Sevgi Yamaç.

Ağır adımlarla yanlarına doğru yürümeye başladım. Her adımımda bir soru beliriyordu aklımda. Tek kelimeliydi. Neden? Neden bana böyle bir hayat yaşamayı hak görmüşlerdi?

İlk adım Sevgi teyzeden gelmişti. ‘‘Uzay.’’ dedi gözleri dolu dolu bir şekilde. ‘‘Oğlum…’’

‘‘Sus!’’

O bana her zaman oğlum derdi ama şimdi bu söz canımı yakmıştı.

‘‘Bana biri tüm bunların yalan olduğunu söylesin!’’ Sesim öyle gür çıkmıştı ki Damla yerinde sıçramıştı.

‘‘Uzay,’’ dedi babam ve gözlerim ona çevrildi. ‘‘Ne duydun bilmiyorum ama…’’

Bakışım onu susturmaya yetti. Ne duyduğumu bilmiyor muydu gerçekten?

‘‘Doğru.’’ dedi Sevgi teyze. ‘‘Sen benim oğlumsun.’’

Babam sert bakışlarını Sevgi teyzeye çevirdi.