Go away with Our Song [wolno pisane]

Rozdział 24. Jeśli tylko chcesz.

Przez kolejne piętnaście minut kręciłam się po domku bez celu, udając, że poprawiałam bibeloty na półkach, rozwiązywałam poplątane kable, wygładzałam nogą dywan. Robiłam wszystko, byleby nie nawiązać kontaktu wzrokowego z blondynem. Nie chciałam też z nim rozmawiać. Postąpiłam cholernie głupio i za wszelką cenę chciałam uniknąć konfrontacji z nim. Wciąż go nie lubiłam. Chyba.

Bardzo, bardzo chciałam, by Douglas Graham pozostał dla mnie tym samym chłopakiem, jakim był kilka tygodni wcześniej.

– Gdzie on jest?! – Do pomieszczenia wpadła roztrzepana różowowłosa. – Pokaż, co zrobiłeś. Basil niesie już leki.

Dou sapnął głośno i przewrócił oczami. Trochę nieudolnie wstał z podłogi i wyciągnął w stronę dziewczyny rękę z dwoma sinymi palcami.

– Nic poważnego – wzruszył ramionami.

– Przypominam, że jeszcze kilkadziesiąt minut wcześniej mało nie zemdlałeś z bólu, blondasku – wtrąciłam się. Idiota próbował zgrywać na siłę bohatera.

– Coś ty zrobił?! – Krzyknęła i zaczęła oglądać ze wszystkich stron jego dłoń.

W czasie, kiedy dziewczyna naprzemiennie wyzywała go i pytała, czy coś go jeszcze boli, do domku wszedł jak gdyby nigdy nic spokojny Casey z siatką pełną jakichś leków.

– Cześć, Blair – machnął plastikową torebką w moją stronę.

W przerwach między wrzaskami niebieskookiej, Grahamowi udało się napomknąć o przytrzaśnięciu sobie palców drzwiami samochodu.

– Hej – mruknęłam i złapałam leki, które wypadły podczas jego fantazyjnego gestu. 

Tabletki i maści przeciwbólowe, bandaże, gazy, patyczki do usztywniania, plastry i zamrażacz w sprayu.

– Tak, zrobiliśmy napad na aptekę. Na tylnym siedzeniu w moim samochodzie wciąż leżą kominiarki, pistolety oraz kije bejsbolowe. Aptekarki nie pisną ani słowa – prychnął, widząc mój zmarszczony nos i czoło. – Sam uważałem, że to przesada, by kupować tyle niepotrzebnych gratów, ale, wiesz, jak Veronica się na coś uprze, to nie ma zmiłuj. Musi być i koniec. Osobiście strasznie współczuję, że Taylor musi tak się męczyć z tym upartym osłem. Wiele razy ktoś przytrzasnął mi palce drzwiami. Przez kilka dni poboli, będzie siny i przestanie. To nie jest rak, na to się nie umiera!

Chłopak zarzucił mi rękę na szyję i przycisnął do swojej piersi.

Basil był dobry. Jako przyjaciel i człowiek. Przesadnie nie panikował, potrafił stanąć w mojej obronie, ponegocjować z ludźmi. Ciepło przyjął mnie do LIW i traktował jak bliską sobie osobę. Basil Casey był dla mnie jak starszy brat, którego zawsze tak bardzo chciałam mieć.

– Przestań tak skakać koło niego, wariatko. Pozwól mi zbadać pacjenta – odsunął dziewczynę od przyjaciela i zaczął oglądać jego palce, kiedy ja wciąż byłam dociśnięta do jego piersi.

Przez pieprzonego chłopaka o szafirowym spojrzeniu od Grahama dzieliło mnie około pięćdziesięciu centymetrów. Serce zabiło mi szybciej, a dłonie momentalnie zziębły mi ze stresu. Powoli wyswobodziłam się z jego uścisku i stanęłam obok ciemnowłosego, który uważnie oglądał jego dłoń.

– Nie no, nie jest źle. Spodziewałem się otwartych złamań, krwi płynącej czerwonymi strugami po panelach i dywanie. Straszny z ciebie frajer, stary.

– Ale kurewsko mnie bolało wcześniej – szepnął, by Vera go nie usłyszała.

– No, ale nie jest złamany ani nic.