Bir Hayli

2.bölüm

Zeynep Hanım odamı gösterip çıktığında üzerimi değiştirmiştim. Küçük valizimi yerleştirme gereği duymazken telefonumu yatağın yanındaki prize takarak sırtımı yatak başlığına verdim.

Ablam mesaj atmıştı.

Yemek nasıl geçti?

Kötü değildi.

Yola çıktın mı?

Ablam anında çevrimiçi olurken yazıyor ibaresinin gözükmesi de uzun sürmemişti.

Benzinlikteyim. Yeni çıktım. Kendine dikkat et ve insanlarla insan gibi konuş lütfen.

Ablamın mesajına göz devirdim. Çıkartmalarımın arasında uzunca bir süre gezinmiş, uygun çıkartmayı bulduğumda göndermiştim.

Telefonumu yatağın yanındaki komodinin üzerine bıraktığımda tam içine girmek için yatağı açacakken kapı tıklatıldı iki kez.

Gel mi demem gerekiyordu?

"Gelebilirsin." dedim kısa bir düşünmenin ardından. Gel fazla tuhafıma gitmişti. Ablam sormadan direkt dalıyordu.

Kapı açıldığında daha uzun bir beden beklerken aralıktan giren bacak kadar çocukla bir an şaşırmış ama tatlılığıyla da gülümsemeden edememiştim.

O paytak adımlarıyla içeri inceleye inceleye gelirken arkasındaki Kartal abiyi görmüştüm.

"Eliz'le tanışamadın." dedi içeri girerken.

Yatağıma yaklaşan Eliz'in güzelliğine hayran kalmıştım. Simsiyah saçları ve babası gibi olan sarı gözleriyle o kadar farklı bir çocuktu ki...

"Merhaba!" dedim bana bakan Eliz'e ve yanıma gelmesi için elimi uzattım. Önce elime sonra bana baktı. Minik işaret parmağını dudaklarına götürerek bir süre öylece durdu.

Ardından Kartal abiye dönerek beni işaret etti.

"Ba! Bu?"

"Hala." dedi Kartal abi. Eliz'i kucağına alarak yanıma oturmuştu.

Buna biraz gerilirken Eliz dikkatle babasının dudaklarını izlemiş ardından sorarcasına "Ha?" demişti.

"Hala." dedi kartal abi bir kez daha. Ama bu sefer Eliz'in daha iyi anlaması için yavaş ve heceleyerek söylemişti.

"Hala?" dedi Eliz bu sefer. Ağzında yuvarlayarak söylemişti ama söylemişti sonuçta.

"Evet kızım hala." dedi Kartal abi gülümserken.

Eliz bana dönerek bir kez daha "Hala!" dediğinde sabahtan beri hala diyen onlar değilmiş gibi garip bir his akın etmişti içime.

Sanırım bir yeğenim vardı.

"Evet," dedim ne diyeceğimi bilemeyerek.

"Senin adın ne?" dedim bilmeme rağmen. Nasıl söyleyeceğini merak etmiştim.

"Elz!" dedi işaret parmağıyla alt dudağıyla oynarken.

"Tanıştığıma memnun oldum Eliz." dedim elimi uzatırken Eliz elime bir süre baktıktan sonra Kartal abiye döndü.

"Ba? Mama yok?"

Kartal abi gülerken başını iki yana salladı.

"Hayır babacım. Hala mama istemiyor. Elini istiyor."

Eliz minik kaşlarını çatarken bana döndü ve başını iki yana salladı. Ellerini de sakınmak istercesine kendine çekmişti.

"Omaz! El benim!" Söylediğine ben de gülerken Kartal abi küçük bir kahkaha atmıştı.