Admiring at Midnight

Chapter 39

"Gideon, please talk to me. Please..."

Kanina pa siya hindi ako kausap. Naka tuon lang ang atensyon niya sa pag dra-drive. Bumalik si Mommy kasama si Daddy kaya iniwan ko na muna sa kanila si Gionne at Vivienne. Kanina pa ako salita nang salita pero hindi niya ako kinakausap. Tahimik lang siya pero alam ko marami ng pumapasok sa isip niya ngayon.

I held his hand pero tiningal niya ito sa pagkakahawak ko. Sobrang galit niya talaga.

"Please... sorry, hear me." tanging nasabi ulit ko habang umiiyak. Medyo napapaos na pa 'yong boses ko ngayon.

Hindi ko alam kung saan kami ngayon pupunta. Nakatuon lang ngayon ang tingin ni Gideon sa daan at ang higpit pa ng hawak niya sa steering wheel. I know, galit na galit siya sa akin kaya nga hindi man lang niya ako magawang taponan ng tingin ngayon. Nag pipigil lang siya.

This place is familiar. Huminto kami ngayon sa freedom katabi ng dagat. Lumabas siya kaya lumabas rin ako.

Ang lakas pa niya ngayon mag lakad kaya patakbo ko na siyang hinabol. Muntik pa nga ako madapa. Nang nahawakan ko ang kamay niya ay winaski niya ulit ito na para bang ayaw na niya sa akin.

Para bang kinamuhian niya na ako.

Ang sakit-sakit lang. Ang puso ko parang pinupinit ng ilang bisis. Agad akong napahinto nang huminto rin siya, muntik pa akong mabanga sa likuran niya kaya medyo umatras ako.

Tiningnan ko siya ngayon na halos hindi man lang makatingin sa akin. Naiintindihan ko siya. Dapat intindihin ko siya.

His jaw clenched. Galit niyang hinarap ako ngayon. Habang nakatingin ako sa mata niya, alam ko marami siyang gustong itanong at isumbat ngayon sa akin.

"Tell me. Am I not worthy to be a father?" kalmado niyang tanong pero ramdan ko ang diin at galit.

Medyo lumapit ako sa kanya at pinantayan ko ang titig niya ngayon sa akin. Kagat-kagat ko pa ang ibang labi ko kasi hindi ko halos mawari ang grabing nararamdaman ko.

"No, Gideon... kaya... kaya hindi ko nasabi sa 'yo dahil alam mo naman ang rason, 'di ba? Sobrang maraming nangyari no'n sa akin... sa atin." nahihirapang saad ko na halos hindi ko pa ma tuloy-tuloy ang sasabihin sa kanya.

Iyong paningin ko ngayon sobrang labo na dahil sa luhang sunod-sunod na pumapatak sa aking mata.

Lumapit ako sa kanya pero umatras siya kaya natigilan ako. Bakit sobrang sakit? Na parang pinipiga ang puso ko na makita na iniiwasan niya ako ngayon.

"Gideon..." pumiyok ako.

Shit! Sobrang sikip ng dibdib ko. Sobrang bigat.

"I was with you two times in Australia, pero bakit hindi mo man lang sinabi sa akin?! I was with you in Kembali, and I was with you in Manila! There's been so many times I was with you, but why? Bakit hindi mo man lang sinabi sa akin?" he exclaimed because he's so mad. Even his lower lips trembled.

Nasasaktan rin ako ngayon pero ramdam ko rin ang paghihirap at sakit na nararamdaman sa boses niya. Kaya naiintindihan ko siya ngayon.

I smiled sadly at him. It hurts to see us like this again. It feels like deja vu from the past hit us right now.

Tears ran down my cheeks.

Maybe this is the consequence of the things I did to him. Sa pag iwan ko sa kanya. Sa pag tago ko sa dalawang anak namin. Siguro hanggang dito nalang talaga kami ngayon.

Pero nasaktan rin naman ako kaya ko nagawa sa kanya na itago ang anak namin. Nahihirapan rin naman ako.

"Kasi hindi pa ako ready that time, Gideon... nag hahanap lang ako ng tiyempo na sabihin sa 'yo ang tungkol kay Vivienne at Gionne. I'm so sorry, dahil nagawa ko silang ilihim sa 'yo nang ilang taon... plano ko na naman sana sabihin kanina sa 'yo e, pero tumawag sa akin si Mommy." pag papaliwanag ko. Iyong boses ko ngayon napapaos na sa ka iiyak.