Ordan bana doğru yürü yordu. Gözlerimi ondan alamamıştım. Hala arkasında olan biteni görmemiş olan biri bana bir yumruk attı ve ardından da bir tekme. Yere düştüm. Oda bana bakıyordu. Sanki üzülmüş gibiydi.... Birden Clayton onu belinden kendine çekti ve....
Clayton: Bebeğim...
dedi ve ..... Onu......onu....ö-öp-.....hayır bu olamaz. Hala devam ediyolardı....
Baron: Hayır bu kadar sinirlenme! Yoksa kazanacağın gücü bedenin hapsedemez! Yok olursu-
Hard: KAPA ÇENENİ!!!
Gözümün ateş gibi olduğunu hissediyordum. Artık senin yok olma zamanın geldi......CLAYTON!!! Birden 48 kişinin Zalgonun düşmanı olduğunu anladım çünkü savaşıyorlardı. Birden hepsinin arasına daldım. Ne yaptığımın ben bile farkında değildim! Tek istediğim öldürmek ve ölmekti!!! Yok olup gitmek istiyordum! Hiç doğmamış olmak ve bu acı olayı hiç görmemiş olmak istiyordum.... Gözlerimden yaşlar salını verildi. Ağlıyordum.... Artık her tarafım kan olmuştu.... Ne yaptığımın ben bile farkında değildim. Ne zaman hepsini öldürmüştüm? Clayton a baktım.... Etrafındaki cesetlere bakıyordu. Az önce 30 saniyede 58 adamı nasıl gebertiğimi anlamaya çalışıyordu.... Bana döndü korku ve öfkeyle baktı. Birden ona doğru atağa geçtim. Bana yumruk savurdu ondan kaçtım şimdide uzuvlarından birini çıkaracaktı ve çıkarttıda ondanda kaçtım en sonunda duvara yaslandı bende dönerek zıpladım en hızlı anıma ulaştığımda kafasına öyle bir tekme attım ki küçük çaplı bir dalga her tarafa yayıldı. Clayton duvarları parçalayarak ilerlemişti. Onu yeniden ortalık alana şektim ve onu yumruklamaya başladım. Öyle yumrukluyordum ki sanki bir tür yer düzleştirici gibi.
Hard: DAHA NE KADAR KENDİNİ YENİLİYECEKSİN HA?!?!
Birden bana bir yumruk atıldı.... 58 adamı öldürmüştüm.... Clayton elimdeydi.... Bu kimdi? Bu ağlama sesi kimindi?!
