İADE-İ İTİBAR

39

Keyifli okumalar ♡

"Ben odamı temizleyeyim, siz bebekle oraya geçin" dedim duyduğum cümlelerden sonra nefesimi toparlayıp konuşabildiğim kadarıyla. Bir kaç gün.. ya da bir gün daha verdim kendime. Toparlanıp herkesin hafızasından silinmek için bir gün daha

"Ümite de söyleyeyim, birlikte temizleyin evi. Böyle yaşayamazsınız burada" mutfakta bir şeyler arıyordu. Temizlik malzemeleri olduğunu anlayınca banyoya gidip gerekli olanları getirdim. Elime aldığım çöp posetiyle odama.. yatak odasına girip oradaki tüm içki şişelerini dağıttığım kırdığım tüm eşyaları doldurdum. Ben odayla ilgilenirken Ümit salonu temizliyor annesi ise bebeği göğsünde yatırmış mutfakta bir şeyler yapıyordu. Akşam yemeği olduğu kokusundan belliydi. Muhtemelen o bebeği ben kucağıma alıp yemek yapmaya kalksam katliam olurdu ama o bir anneydi. Yapabiliyordu. Yüzümde oluşan gülümsemeyi fark edince duruldum.

'O bebek ne olacaktı.'

Omuz silkip işime geri döndüm. Bezle yeri silerken verdiğim kararı tekrarladım kendine kendime. 'Babası düşünsündü onu.'

Oturduğum yerde duruldum yine. Babası iyi biri değildi. 'O kız çocuğu ona mı baba diyecekti'.

Omuz silktim tekrardan. Bezi suya koyup tekrar çıkarınca 'bana ne beni de o büyüttü. Bana da yazık değil miydi?'

Yeri bir güzel sildikten sonra oturduğum yerden kalkamadım 'o daha masum bir bebekti ama. Babasının günahını o mu çekecekti ben gibi' dolan gözlerimi deterjanlı elimle silince hissettiğim yanmaya banyoya koştum. Ümit banyoyu temizliyordu.

Suyu açıp yüzüme yüzüme çarparken "ne oldu? Niye gözün kızardı" dedi telaşla. Yüzümü ona dönmeden aynadan ona baktım. Gözündeki duygu yalan gibi hissettirmiyordu. Elini bana uzatınca kendimi ondan çekip tekrar su çarptım yüzüme. Havluyla kurutup çıkacakken "kötü görünüyor, doktora gidelim mi?" Diye sordu tüm samimiyetiyle.

Gözünün içine bakıyordum. Hangisi gerçek Ümitti. Beni hırpalayan katil olduğumu ima eden yolun ortasında savurup bırakan mı? Yoksa o küçük bebeği getirip bakması için annesini bu eve getiren buna rağmen beni gözünden sakınır gibi davranıp incinmemi istemeyen Ümit mi? Üstelik evinde oturduğum halde tek kelime etmemişti bunla ilgili.

"Deterjan değdi. Ama iyiyim" deyip banyodan çıkacaktım ki onun şaşırmış ifadesiyle bende yerimde kaldım bir kaç saniye. Cevap vermemi beklemiyordu daha doğrusu bu denli sakin ve ılımlı bir cevap beklemiyordu.

Kafa salladı sadece. Elindeki sarı eldivenlerle bir elinde deterjan bir elinde fırça öylece çıkmamı bekledi. Dönüp odamı son dokunuşlarla temizledikten sonra yatağın çarşafını da değiştim. Ben bir odayı temizleyene kadar Ümit ve annesi tüm evi baştan sona pırıl pırıl yapmışlardı. Duşa girip çıktıktan sonra tekli koltuğa oturup kadını izledim. Kucağındaki minik bebekle konuşup gülüyordu. Onları izlerken gülümsememe engel olamadığımı fark etmiştim. Kadın elindeki bebeği kucakladığı gibi bana getirmişti. Şaşkınlıkla baktıktan sonra elimi arkama attım, sanki zorla tutturabileceklermiş gibi.

Kafamı yere eğip gitmesini bekledim. Gitmedi kadın. Tekrar baktığımda bebek uyumuştu. Kadın sadece bekliyordu.
"Almayacağım" dedim fısıltıyla.

Kadın nazik şekilde bebeği dizlerime bırakınca tepki veremedim. Çok ama çok hafifti. Yüzündeki yanaklar en az birer kilo diye hesap ettiğim vücudu yarim kilo bile yoktu zannımca. Yüzü pürüzsüz güzellikteydi. Baktıkça inceleyesim geldiğinden daha da inceledim. Kaşları benimki gibiydi. Çenesi babasının, göz yapısı annesinin gözleriydi. Küçüktü aşırı derece. Yüz hattı çıkık çenesi haricinde yuvarlaktı. Bir gül goncasına benziyordu.