Chapter 41: Seasons

16 2 4
                                    

Chapter 41: Seasons

MALAMIG na buhos ng tubig ang nakapagpagising sa aking diwa. I felt every drop of the ice cold water pierce on my skin to my bones. My body started trembling as soon as my mind started to process what's happening.

My vision was blurred the first time I tried to open them. Then it was clouded with fogs. I can only see light escaping from a certain hole somewhere inside this place.

I tried to scan the entirety but to no avail, my body failed me. I was completely tied. My arms. My feet. Even my waist. Hindi ko na maramdaman ang mga ito. Wari ko'y ilang oras na akong nasa ganitong posisyon. My whole body is numb and at the same time sore.

"You're finally awake." A deep voice trebled across the entire room.

Hindi ko pa man makita ng klaro ang kanyang kabuuan ngunit nakasisigurado akong siya iyong nagsalita. Si Mayor Sarmiento.

His deep voice was a fang that sinks deep into my skin. Nakakatakot. Nakakapanindig-balahibo.

Sinubukan kong sumigaw sa tuyo kong lalamunan ngunit wala rin itong nagawa dahil nakabusal ang aking bibig. They're not playing fair.

I tried taking it off pero sadyang mahigpit ang pagkakabusal ng isang puting damit sa aking bibig. I can feel it wet inside my mouth.

I heard him laugh evilly and the others too who were inside the room.

"Trying to escape? Akala ko pa naman matalino ka?" He grabbed me by my chin.

Nagsukatan kami ng tingin hanggang sa diniinan niya ang kanyang kuko sa ilalim ng aking baba. Napangiwi ako ngunit pinipigilan kong lumuha.

"You're not afraid, aren't you?" Saka pabagsak na binitawan ang aking baba.

He walked slowly to my side and I followed his every move with fury in my eyes.

Bigla niya na lang hinila ang aking buhok mula sa aking likod. It was so hard that i felt my bone snapped. Hindi ko napigilang hindi tumulo ang aking luha.

Fuck. Hold it, Ash. Kailangan mong tiisin. You're brave, right? Wala ito.

Pangungumbinsi ko sa sarili.

I don't want to let him see me losing myself. I hate it when people take advantage of me using their power for violence.

Kung inaasahan niyang magmamakaawa ako para sa buhay ko, he can wait until I die. Hindi niya deserve ng pagmamakaawa ko. I don't beg to evil people especially him.

On the other side of my mind, there was the other me that's scared. Iniisip ko kung may sasaklolo ba sa akin. I don't have anyone related to me to find me. I do have a few friends but I can't guarantee they'd find me in time. And then there was Doom. That idiot.

Napahinga ako ng malalim nang binitawan niya ang aking buhok. I bit my lip to supress the pain. Cold, numb, sore, and pain. Isa lang diyan 'yung ikamamatay ko. But I would rather choose being numb to death. At least, hindi ako makakaramdam ng sakit. That's mercy. Kahit iyon na lang ang ibigay sa akin. Tanggap ko na.

Sumusuko na rin ang katawan ko. I can't breathe well. Any moment, I feel like I'm losing my consciousness.

My body is not getting enough oxygen and my blood's not circulating well because of these ties. My head feels heavy. Bukod pa doon, pinapasakit ng hyperacidity ko ang aking dibdib.

What if I died and no one ever finds my body?

Hindi na ako makaisip ng tama at puro pagkamatay ko na lang ang nasa isip ko na para bang naka-program na iyon sa aking sistema.

Hello DoomTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon