So Into You

Chapter 31- The Truth

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa ni Migz.

"Migz, hindi mo 'yon dapat ginawa!" may diin kong saad sa kanya. I was caught off guard when he shook his head gently.

"I will never felt sorry for kissing you, Clare!" Napaawang ang labi ko. Mataman niya akong tinanaw.

"Hindi totoong buntis si Mary!" My jaw literally dropped from what he said.

"Niloko niya lang tayong lahat!" My eyes grew bigger.

"W-what do you mean, Migz?" I was stammering a bit. My heart kept drumming inside my rib cage.

"Yes, Clare sa kabila ng kondisyon niya nagawa pa rin niya tayong lokohin. She thought she was pregnant because of her missed period but the truth is she was sick! She missed her period because she has cervical cancer!"

Ayaw na naman paawat sa pagpatak ang aking mga luha. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng mga kamay ko dahil sa abot-langit nararamdaman kong galit para kay Mary.

Kaya pala galing siya sa isang Oncologist no'ng isang araw? Paano niya maatim na gawin ito sa aming dalawa ni Migz?

May sakit na siya nagawa niya pa rin akong awayin no'ng huling nagkita kami!

Alam kong nasaktan ko rin siya, pero 'yong magpanggap siya na buntis para masira niya 'yong relasyon namin ni Migz. Ibang klase na 'yong kasamaan niya!

"Clare, alam kong marami ng nagbago. But still, I'm not giving up on us!" pagsusumamo na naman sa akin ni Migz. He looked deep into my eyes, straight into my soul. I couldn't help but felt shivers because of the strong emotions between us.

Migz tucked some errant hair behind my left ear then he whispered.

"Kahit naman totoong may anak kami ni Mary, ikaw pa rin ang pipiliin ko..." Napapikit ako nang mariin habang dinadama ang marahang paghaplos ng kamay ni Migz sa likod ng aking ulo. Pagkaraan ay dinampian niya ng isang pinong halik ang aking noo.

"Even though you already gave up on me, I'm still choosing you. I love you, Clare! It has always been you!" Unti-unti na namang dumausdos sa aking pisngi ang mga luha kong walang tigil sa pagpatak.

I enveloped my both arms around Migz body. Afterwards, I felt Migz hugging me too. Dinama ko ang mainit na yakap niya. His heart was beating non-stop. Na tila ba nagdiriwang ang puso niya sa mga sandaling ito.

Hindi ko rin maitatanggi ang nararamdaman ko para sa kanya. My heart is so happy when I'm with him. Sa kabila ng lahat ng nangyari sa relasyon naming dalawa alam kong hindi pa rin nawawala ang pagmamahal ko sa kanya.

"Hindi ko expect na sa sobrang pagka-desperada ni Mary ay magagawa niya ito sa ating dalawa." Buo ang loob kong sabi. Migz listened attentively as I whisper on his ear.

"Ginawa niyang miserable ang buhay natin. Sobrang na-depress ako sa lahat ng nangyari." Garalgal na ang boses ko habang sinasabi ko iyon sa kanya.

"Migz, I still love you. At kahit man totoong may anak kayo ni Mary alam kong hindi na iyon mawawala."

Bahagyang niluwagan ni Migz ang pagkakayakap niya sa akin upang maharap ako nang mabuti.

"Kahit sobrang nasaktan ako noon ginawa kong magparaya. Kasi alam kong iyon ang makakabuti para sa 'yo. Ayoko ring mahirapan ka pa sa sitwasyon nating tatlo," pagpapatuloy ko pa habang nahihilam na naman ako sa sarili kong mga luha.

"Wala naman akong ibang hinangad kungdi ang kaligayahan mo." Migz cupped my face as his eyes met mine.

"What are your plans?" he asked in a concerned tone.

Inaya ko siyang maupo sa isa sa mga concrete benches. Mangilan-ngilan lang ang mga tao sa paligid kaya malaya kaming nakapag-usap doon.

"Desidido na ko sa plano kong huminto sa pag-aaral. Naayos ko na 'yong mga papers ko sa MU the last time," pagsisimula ko.

"Are you quitting Med School for good? Do you still have plans to return in the future?" kuryosong tanong niya. Maagap akong umiling.

Migz expression became more serious. He narrowed his eyes as he creased his forehead. Mabibikas sa mga mata niya ang labis na pag-aalala.

"Right now, I don't have the motivation to return. Dumating pa nga sa point na napapatanong na rin ako sa sarili ko na ano ba talaga 'yong dahilan ko noon kung bakit ako nag-Med School. Gusto ko lang bang i-please sina Mommy? Alam kong pangarap iyon ng parents ko sa akin simula ng mga bata pa tayo. Pero alam ko namang susuportahan pa rin nila ako kung ano mang propesyon 'yong piliin ko." I said with certainty.

"Sa ngayon desidido na akong tulungan muna sina lolo at lola na pamahalaan 'yong farm nila sa Bulacan. May mga edad na rin kasi sila. Wala kasi sa mga kapatid ni Mommy ang nagka-interes na ituloy ang kanilang negosyo." Migz nodded slowly to acknowledge my utterances.

"Pinag-aaralan ko na 'yong pagpapatakbo ng farm business nila. Who knows? Baka magustuhan ko rin 'yong gano'ng klase ng negosyo. I might stay there for good." His eyes widened due to my last statement.

"Are you sure? You don't have plans on coming back to Manila?" He asked hastily. I smirked.

He continued. "Ahm. To visit your cousins, your friends, and me..." I think Migz blushed while saying the last words wherein he pertains to himself.

Hindi ko mapigil ang paglapad ng ngiti sa aking labi dahil sa narinig.

"I might paid a visit, to my cousins, my other relatives, my former classmates, my friends at ikaw? Bakit wala ka bang balak na bisitahin ako sa Bulacan kapag nandoon na ako." Migz was caught off guard. His eyes started to look at different direction. Tila ba humahanap siya ng mga tamang salita.

"Siguro mas makakabuti sa ating dalawa kung mag-focus muna tayo sa mga gusto nating gawin. I wanted you to focus on your studies. Galingan mo pa lalo. I'm always here to support you."

Upon hearing it Migz gently touched my cheek. "Kaya ko namang pagsabayin 'yong school at lovelife ko. I'm good at time management." He blinked at me afterwards.

Kaagad akong umiling. "I think this is the best thing for us. Let's take it slow."

Hindi siya agad nakaiimik. Tila ba pinag-iisipan niya nang mabuti ang mga huling sinabi ko.

"Kamusta na nga pala si Mary? I saw her at Makati Med the other day." Bahagyang kumunot ang mga noo ni Migz as I changed our topic.

Sobrang lala no'ng iginanti sa akin ni Mary. Hindi ko na alam kung maibabalik pa ba 'yong nasira naming pagkakaibigan. Still, nanaig pa rin sa akin 'yong labis na pag-aalala sa totoong kalagayan niya.

"She has Stage III Cervical Cancer," si Migz. Napatakip tuloy ang isang palad ko sa aking bibig. Hindi kasi ako makapaniwala na nasa advance stage na pala ang cancer ni Mary.

"Mom told me that she will continue her medication in the States. Her parents are processing her papers." Napahigit ako ng isang malalim na buntong hininga.

Hindi ko lubos maisip na ganito ang kakahinatnan ng masalimuot na relasyon naming tatlo. I raised my head as I stared at the bright sky. Tanging Siya lang talaga ang nakakaalam.

I got distracted when Migz spoke again.

"I often visit your parents here since I haven't got the chance to visit their wake." I was startled a bit from what I heard.

"I kept on apologizing for hurting their princess and I promise that if I'll have another chance with you. I will be the best version of myself." Nangilid na naman ang mga luha ko dahil sa sinabi niya.

"Okay lang din ba kung ihahatid kita sa bahay ng mga lolo mo this weekend. So that I can familiarize myself with the direction. I might visit you every week. Worst, I might visit you every other day when I started to miss you!"