OYUNCU

4

"Hakkınızda çıkan aşk haberlerine ne söylemek istersiniz? Bunlar doğru mu?" Demişti karşımızdaki muhabir. Ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Bunu farkeden Atlas cevap vermek için konuşmaya başladı.

"Evet hakkımızda çıkan aşk haberleri doğru" demişti kendinden emin bir şekilde. Muhabirler kendi aralarında konuşmaya başlamıştı. Bize iletilen bir kaç sorunun ardından oradan ayrılmıştık. Atlas beni eve bırakmayı teklif etmişti. Ben de muhabirlerin gözünde gerçekten sevgili gibi görünmek için onunla gitmiştim. Şimdi ise Atlas arabayı kullanıyordu. Onu izlemeye başlamıştım. Sarı olan saçları ona çok yakışmıştı, ela renkli gözleri insana huzur veriyordu. Bugün simsiyah giyinmişti, şu an acaba pişman mıdır diye düşünmeden edemedim. Onu da zor duruma soktuğumun farkındaydım. Belki de bu oyun hiç başlamalıydı. Ben zaten her şeye karşı gelebilirdim ama o bunu yapabilir miydi? Sevmediği bir kadın için bir şeyler yapar mıydı? Peki ne uğruna, eminim ki bir süreden sonra her şeyden bıkıp vazgeçecekti. O vazgeçtiği gün benim hayatım daha da mahvolacağına emindim.

"Ne düşünüyorsun?" Demişti sorgulu ses tonuyla. Gözlerimi ondan ayırıp yola bakmaya başlamıştım. Ona cevap vermek için gücüm kalmamıştı bugün. Evet beni aldatan kişiden intikam alacaktım. Ama ya Atlas'a zarar verirsem? Bu zaman asla kendimi affetmeyecektim ben hep bencil biri olmuşumdur en azından insanların gözünde hep öyleydim. Ama beni tanımayan insanların yargılaması ne can acıtıcı bir şeydir. Gözlerim dolmuş bir şekilde yolu izliyordum. Atlas'ın önüne çıkan bir arabayla az kalsın kaza yapıyorduk. Son anda eğer bunu Atlas farketmeseydi şu an ne halde olurduk bilmiyordum. Yola lanet okumuştum içimden. Her zamanki gibi yine hayatımdan birini az kalsın çıkarıyordu. Tıpkı anne ve babamı çıkardığı gibi.....

****
Arabada çalan şarkı ile beraber eşlik ediyorduk. Bugün benim en mutlu günümdü çünkü bugün benim doğum günümdü. Ben bugün doğmuştum, annem ve babamın neşeli bir şekilde şarkıya eşlik etmeleri o kadar hoşuma gidiyordu ki, onların mutlu olduklarını gördüğümde bende mutlu oluyordum. Neşeyle gülen ablama bakmıştım. O da bugün çok mutluydu, iyi ki benim ailem oldular. Kulağıma gelen arabanın fren sesi ile donakalmıştım. Arabanın hızla diğer arabaya çarpması ile, kendimden geçmiştim. Gözlerim derin bir karanlığa kaplanmıştı. Hiç bir ses duyamıyordum......

Gözlerimi açtığımda sıcak bir hastane odasında, yumuşak bir yatağın üstündeydim. Etrafıma yavaşca bakmıştım ama kimse yoktu. Aklıma gelenlerle telaşla ayağa kalkmıştım ki, başımın dönmesi ile yeniden yatağa düşmüştüm. Kafam sanki çatlıyordu. Acı tüm bedenime işlemişti. Yeniden yataktan kalkmaya çabalamıştım ki, odanın kapısı açılmıştı. Ablamın içeri girmesi ile çok sevinmiştim. Ama onun yüzünde ise mutluluğa dair küçük bir kırıntı bile yoktu. Gözlerinden akan yaşlarla bir şeyler olduğunu anlamıştım. Aklıma gelen senaryo ile ablamın gözlerinin içine bakmıştım. Ablam o kadar üzgündü ki, gözlerinden anlaya biliyordum bunu.

"Abla" demiştim titreyen sesimle devam edememiştim o kelimeleri söylemeye. Gücüm yetmemişti, kelimeler karşı aciz kalmıştım bugün ben. Gözlerimden akan yaşlarla kendimi tutamadım. "Olmadı di'mi öyle bir şey?" Demiştim ablama, ablam eğdiği kafasını yerden kaldırmıştı. Ablamın gözleri dolmuştu artık, bir kaç kez ağzını açıp kapamıştı. Onun da gücü yetmiyordu bir şeyleri söylemeye. Sonunda konuşmaya başlamıştı....

"Annem ve babam" demişti titreyen ses tonuyla "komadalar" diye devam etmişti. O an sesim kesilmiş, gözyaşlarım sessiz ve hızlı bir şekilde akmaya başlamıştı. Ablam yavaş ve temkinli bir şekilde bana doğru yaklaşıyordu. Ayağa kalkmaya çalışmamıştım bile çünkü biliyordum bugün benim bedenimi taşımaya gücüm yoktu. Ablam yavaşca yatağa oturup, boynuma sarılmıştı. Karşılık vermemiştim, sanki tüm duyguları unutmuştum bugün......