I felt my whole body fell again. I press my phone to my ear, wanting to hear more, and to hear that was only a joke... pero hindi.
"WHAT!?" Harper's shock and worried voice made me stop moving.
"WHAT THE FCK ARE YOU WAITING FOR THEN? MAKE THE FCKING MEN MOVE, WE DON'T FCKING HAVE TIME TO WASTE, PREPARE EVERYONE, PREPARE ALL CHOPPERS AND DO SEARCH AND RESCUE OPERATIONS, CALL OUR COUSINS AND RELATIVES. TITO AND TITA SHOULD BE INFORM, WHAT THE FCK DID HE DO!? FUCK IT!"
"We need the general's permission---"
"THIS IS OUR COUSIN WE ARE TALKING ABOUT MAVE! HIS OWN SON! YOU THINK TITO JACK WANT TO DELAY THINGS---"
Ang akala kong mata na wala ng luhang mailalabas ay tumulo ulit, wala ng tigil. I cried and cried not caring if anyone hears me right now.
I can hear all of their panicking voices and arguments behind the phone, but I couldn't care less.
"Eli!? Eli!?" Pinatay ko ang tawag at wala sa sariling sumakay ng sasakyan.
I again keep on dialing jake phone number, hindi ako tumigil. Tinutok ko ang sarili doon, kahit wala na halos akong makita dahil sa luhang patuloy lang bumabagsak, I fraustratingly throw my phone ng ganoon parin ang nangyari.
Hindi pa rin siya sumasagot.
Where the heck are you?
An accident? Bakit?
Bakit ba kasi siya umalis? Hindi ba may date kami? Pupunta siya dapat dito eh. Babalikan niya dapat ako kasi magdadate kami.
Bakit siya umalis? Hindi ko maintindihan. Bakit hindi siya nagsabi? Diba nangako siya? Hindi niya ako iiwan hindi ba?
Ang daming tanong na tumatakbo sa isip ko. Hindi ko na alam ang gagawin.
buong gabi akong umiyak lang doon, pilit tinatawagan ang parehong numero, hindi ko tinigilan iyon. Hindi ko na rin alam kung ilang oras akong nandoon.
Kahit may naramdaman akong bumukas ng kotse hindi ko tinignan iyon, I can still feel the flowing tears on my cheeks, kahit hikbi na lang ang nagagawa ko dahil sa pagod.
"Eli..." It's hannah, marahan niyang kinuha ang cellphone sa kamay ko. "Umuwi kana..."
Hinila niya ako palabas ng kotse, hinayaan ko siya dahil wala na akong lakas pa. Maliwanag na ang paligid at tumigil na rin ang ulan.
"Nasaan si jake?"nanghihina ang boses na itanong ko iyon sa kaniya.
"Umuwi na muna tayo, please?" I can't look at her straight to her eyes, dahil alam kong maiiyak lang ulit ako. Her voice sounds so bad, ayoko ng alamin pa ang nararamdaman nila ngayon, so I keep my head down.
"Nasaan siya? Please tell me... nasaan si jake?" I bit my lip that is trembling right now.
I feel so miserable.
"You need to rest, eli." I heard Amanda's voice behind her.
"Let's go... don't be stubborn. Ayaw ni jake na magkasakit ka." Napailing agad ako.
Then tell him to come here so he can take care of me. I'll be willing to hurt myself just for him to take care of me. Just for him to be with me.
"We'll explain everything to you later. Umuwi na muna tayo, Eli please?"
Para akong lantang gulay ng hinila ako ni hannah pasakay ulit sa likod na ng sasakyan.
Pinikit ko ang mata ko, gusto ko pa mang umiyak ulit hindi ko na magawa dahil tumigil na sa pag bagsak ang mga luha ko, naubos na dahil sa buong gabing pag iyak.
"Sorry about what happened..."panimula ni hannah, hindi ko siya tinignan, nanatiling naka pikit ang mata ko. "Tinawagan niya ako kagabi... bago siya umalis... I should've stopped him, hindi ko alam na mangyayari 'to...I'm sorry Eli."
Huminga ako ng malalim ng marinig siyang umiyak, wala ng luhang lumalabas sa mata ko na, hindi ko na kayang umiyak pa.
"Umuwi na muna tayo, I'll drive."
I didn't say anything the whole ride to wherever they're taking me. Nanatiling na sa labas ng bintana ang tingin, paulit ulit iniisip kung anong mali.
Kung bakit nangyari 'to? Kung bakit wala akong alam? Bakit niya ako iniwan? Bakit hindi niya sinabi? Bakit umalis siya ng walang pasabi? Bakit? paulit ulit na tanong lang ang nasa isip ko.
Ayoko mang isipin hindi ko mapigilan, but I think I still didn't properly process it in my head. Umiyak man ako ng walang tigil hindi ko parin tuloyang maipasok sa isip ko na totoong nawawala si jake.
"Eli...Eli...we're here." Saka ko lang napansin na tumigil na ang sasakyan dahil sa tawag ni amanda.
"Why are we here?" Nasa mansion kami nila jake, kahit may ganito ng nangyayari hindi parin nawawala ang maganda tanawin sa hardin nila, ang mga magagandang kulay ng bulaklak
It feels so lively na parang walang nawawala sa miyembro ng pamilya nila. Why is it like this? I feel so damn offended when I saw two maids talking and laughing at something while watering the plants, ang mga hardinerong patuloy sa pagtatrabaho na parang walang problema sa bahay na 'to.
Hindi ko alam kung bakit pero I can feel my selfishness eating all my emotions, na hindi dapat ganito, dapat lahat nagdudusa, dapat lahat malungkot, lahat nasasaktan, dapat lahat nagaalala, pero bakit parang masaya pa sila?
Mas lalo lang lumala ang nararamdaman kong pagkabigo ng makapasok kami sa bahay nila, naroon na ang lahat, tahimik at kalmadong naguusap.
Nang mas makalapit hindi na umayos ulit ang nararamdaman ng marinig pa ang pinaguusapan nila. There are some elders na ngayon ko lang nakita, maging ang iba pang tingin ko'y pinsan pa ni jake.
"He's crazy."
"Jake is smart, but this time he hastily made a wrong decision."
"Such a disappointment."
Masama ang tingin ang iginawad ko sa lalaking nagsalita kahit hindi ito nakatingin.
"Why the hell did you bring her here?" Biglang lumapit si harper sa amin at pagalit na ibinulong iyon. "I told you to find her and bring her home."
"Harper! She deserves to know." Sabat ni amanda.
"We will tell her pero hindi ngayon ang tama oras para doon, amanda nandito sina tito klint!" Natatarantang sabi ni harper at sinubukan akong itago.
"W-what?" Tumingin ang mga ito sa mga taong nandoon at nakita kong nanginig si amanda at hannah matapos tignan ang isang lalaking naroon.
"Paguusapan ang naudlot na mission dahil sa pagkawala ni jake, Jace showed up. Galit galit siya telling that someone told jake about something we don't know that made him go and take a plane to australia, tito klint will take the lead of the meeting, kaya ibalik ninyo na si Eli, bago pa man magsimula ang gulo." Hindi nawala ang pagkataranta ni harper na nasa harap namin.
Wala akong naintindihan sa mga pinaguusapan nila, kaya tinignan ko na lang ang taong tinitignan nila, unti unting lumaki ang mata ko sa gulat.
A scary looking man, wearing a black suit sitting on couch with a glass of whiskey on his hand, has a big scar on his face with a familiar tattoo on his neck. He's emitting a dark aura that can make a person shudder just by looking at his serious face.
Walang wala talaga ang mga nakilala kong mga gangsters sa kaniya, sa mata nitong nanlilisik, madilim at parang walang buhay masasabi mong ilang beses na itong nakapatay.
There's no one around him na parang may sakit itong nakakahawa. Lahat umiiwas. Lahat takot.
"Eli let's go, we have to get out of here." Hinila ako palabas ni hannah pero bago pa man kami tuloyang makaalis nagkasalubong ang mata namin ng lalaking nakakatakot.
I saw how his lip that is in a grim line turn into a smirk ng makita akong hinihila ni hannah palabas,
I unpleasantly roll my eyes, hindi na ako nagulat ng umalingawngaw ang boses nito.
"AMELIA LAVINE!"
_______
