I ended up reminiscing our memories in Jake's condo.
Dito ako dinala ng puso at utak ko na minsan lang magkasundo.
He left me so much memories that I couldn't stop thinking about us. I'm miserably happy, naghalo halo na lahat ng nararamdaman ko, ang sakit sakit na.
I feel like I'm hugging a cactus right now. Holding a rose full of thorns, because of the happiness I am feeling in the midst of my pain.
Nalibot ko ang tingin sa condo niya, we have so many memories here, pero parang unti unti ng nawalala ang mga iyon, it feels like our chapters are burning.
Pero hindi dapat ako nag iisip ng ganoon. Buhay si jake, he might be nowhere to be found pero alam kong nandiyan lang siya.
Please baby... be safe.
Hihintayin ko ang pagbalik mo. Hindi ako susuko sayo. Dito lang ako mahal, kahit gaano katagal maghihintay ako. Bumalik ka lang please.
Kahit tumanda ako at pumuti ang buhok ko, hihintayin kita... mahal kita eh.
The moment I entered his room, muli na namang namuhay ang luha sa mata ko, unti unting dumausdos pababa ng pisngi ko.
His smell is everywhere. I miss him so damn much!
Lumapit ako sa higaan niya at naupo doon. I softly brush my hands on his bed. This where we used to take a nap together, me lying in his chest while he's hugging me.
Dahan dahan kong inihiga ang katawan doon. Sa madilim na kwarto na iyon ako maghapong umiyak.
Thinking what went wrong.
Iniisip kung sino ang sisisihin. I keep cursing his name.
Bakit ka nagpadalos dalos? Jake you stupid! Can't you be more careful?
Whispering that I miss him. Whispering how much I love him.
Alam kong alam niya kung gaano ko siya kamahal. I'm willing to sacrifice my self just to save him, alam kong alam niya iyon.
Kahit ilang oras akong umiyak doon, hindi pa rin tumigil ang luha ko doon. Sinisisi ko din ang sarili ko sa lahat.
Kung hindi sana ako naging makasarili, nalaman ko sana ang lahat ng problemang dinadala niya. Hindi ko man lang inisip na may problema din pala siya. Kahit gayon ako pa rin ang inuuna niya.
I feel ko so guilty but also grateful to him. I should've ask you.
I feel like the darkness in his room is eating me. He used to be my light but now... My adi will not be able to give me light anymore.
Hindi ako matigil ka iiyak.
Narinig ko ang malakas pagbukas ng pinto at mga yabag na papalapit sa pwesto ko.
"Anak..."
Agad ang paglingon ko ng marinig ang boses ni mama.
Nang makita ang nagaalalang mata nina mama at papa, mas lalo lang akong napahagulgol ng iyak.
"I'm sorry anak... nandito na si mama." Niyakap ako nito at hinaplos ang buhok ko.
"Ma. Si jake, pa... hindi pa siya bumabalik..."Iyak ko habang yakap si mama.
"Magiging okay din ang lahat..." naupo si papa sa harap namin ni mama, he kissed the top of my head.
I can feel their sarrow and sympathy for me...
I am sure I look so damn pity in their point of view, I have never ever cry like this in front of them.
Dahil hindi naman ako ganito... para sa kanila masayahin at malakas ako. Hindi ako kailan man naging kaawa-awa. Hindi ako kailan man umiyak sa harapan nila.
