Yetişkin okurlar için uygundur.🎟️ Çocukluk aşkı konuludur 🔖
Ya şimdi ya sonra, o gün edildi intikam yemini. Ben en karanlık gecenin ölümcül etkisiyle sabahlara kadar boğuşurken güneş hala orada doğuyordu. Daha ne kadar bu sabırla kalabilirdim bilm...
Oy ve yorum yapmayı unutmayalım. Tiktok ve instagramdan @ozgeugur13 ve #intikamzemare yazarak bana ulaşabilirsiniz! ❤️🩹
"Kimse için kötülük düşünmüyorum, herkese içindeki iyilik kadar bir hayat dilerim.." -Sabahattin Ali
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Bölüm: Yaz ve Kış 14 Mart 2018 Doğada olan olaylar bizi yansıtırdı. Bir yanımız yaz, bir yanımız kış ve bunları yaşarken her zaman sonbaharı içimizde taşırız çünkü; dengede olmazsak her zaman daha fazla kaybeden biz oluruz. İçimizdeki kışı yaza teslim ettiğimizde içimizdeki kaosu durduramayız. Kış ve yaz uzaktır birbirine iç içedir ama uzaktır. Sonbahar ise tam bizdir.
Andır hayat ve an bizi birbirimize bağlayan şey.
Bazen kaybettim dedim kendi kendime ama her zaman sonunda başaran yine bendim. Tam bitti derken başladı umutlar bir darbeydi kendime yaptığım her şey. Elimde olmayan şeyler için kendimi paraladım sorun ben değilken hem de. Reha soyadını taşımanın büyük sorumlulukları ve o sorumlulukların büyük günahları vardı. Günahların en masum tarafıydı annem yorgundu, sakindi, sükûnet içindeydi. Sanki tüm kalbi paramparça olmuştu.
Bu davanın hor görüleni ise bendim. Annem tükeniyordu ve onun tükendiği noktada tüm kara çizikler benim bedenime atılmaya başlandı.
Ne zaman hor görülsem dağın eteklerinde uçurumun hiçliğine bakardım. Her rüzgar estiğinde savrulmayı düşünürdüm tıpkı kayalığın sakladığı o güçsüz çiçekler gibi.
Yine yemek masasındayken, "Ferah!" demişti babam boğuk sesiyle konuşarak. "Neden bugün nişanlını gördüğünde selam vermiyorsun."
"O benim nişanlım değil." Diyerek öfkeyle ayağa kalktım ve bu evde bunu yapabilen tek kişiydim. Haykırdım. "Bıktım senden hayatımın içini çukura çevirdin." Dedim babam ilk defa bana karşı gelmemişti. Masada herkes babamın tepki vermesini beklerken babam dudağını sol tarafa doğru kaldırarak güldü. "İşte bu!" Dedi bıyık altından gülerek. O kadar kalpsizdi ki kızının öfkesini püskürtmesini bile gülerek izleyebiliyordu.
Abim Fuat durmadı ve bana karşı çıktı. "Bu nasıl hadsizlik sen kendini ne sanıyorsun?" Diyerek elini kaldırdı fakat ben dimdik duruyordum karşısında. Delirmeme ramak kalmıştı. "Hadi vursana, vur." Diyerek arsızca gülümsedim babam Fuat abimin elini tuttu.
"O bir Reha kadını ve sen bir Reha kadınına vuramazsın!" Dedi korumacı tavrı değildi bunu ona yaptıran. Kızının yüzünde bir morluk olursa bunun nedenini açıklayamazdı insanlara her şey onun olmayan şerefi içindi.
"Ama baba-"
"Aması yok Fuat otur yerine." Dedi. Fuat abim birkaç saniye sessizce masanın başında durdu.
