Yetişkin okurlar için uygundur.🎟️ Çocukluk aşkı konuludur 🔖
Ya şimdi ya sonra, o gün edildi intikam yemini. Ben en karanlık gecenin ölümcül etkisiyle sabahlara kadar boğuşurken güneş hala orada doğuyordu. Daha ne kadar bu sabırla kalabilirdim bilm...
Körler onları görmese de, yıldızlar vardır. -Nazım Hikmet
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. Bölüm: Ateşin Varisi İntikam yeminleri, boşa verilmiş sözler gibi olsa da içimi karanlık çukurlara dökmenin tek yoluydu. Elimi kana bulamak istesem de bunu yapamazdım bu dünyayı yöneten sayılı insanlar vardı. O sayılı insanlar her zaman kötülüğün katran karasını kalplerinde taşırlardı. O kötülerden biri de babamdı eli kanlı, kalbi paslı ve sevgisi körelmişti.
Biz; biz olmayı başarabilirsek neleri yenebilirdik ki? Sözlerden ibaretmiş gibi duruyordu her şey. Giray Günalp'ı çözmek bir bilmeceyi çözmek, bir labirentten kurtulmak gibi hissetirecekti. Emindim..
Savaşların kanlı olduğunu, yeminlerin kanla yazıldığını daha beş yaşındayken öğrenmiştim. Bu dünyayı sayılı zengin ailelerin yaptığı savaşlar yönetiyordu. Babamın kanlı savaşlarına, kanlı sözleşmelerine gözlerimle şahit olmuştum. Beş yaşındaki bir kız çocuğunun görmemesi gereken birçok sahnenin içinde bulunup hepsini aklıma kazımıştım. O zamanlar annem beni oyuncak bebeklerle kandırmak isterdi. Gözlerimle görüp aklıma kazınan her şey çocukluğumun elimden kayıp gitmesine neden oldu.
Her gün,
Her saat,
Her dakika..
Savaşlar verilirken; bir bebeğin ağlaması kesilir, tüm dünya susar ve sayılı büyüklerin dediği her daim olurdu. Burası öyle bir dünyaydı ki içine hapsolan o kalın parmaklıklardan kurtulamazdı. Bir yolu olmalıydı yaşamanın, o yaraya bir kabuk bağlayabilmeliydim. Bir çizik daha atmak yerine o yaraya dikiş atmayı öğrenmeliydim.
Yara bantlarını yapıştırdıkça altındaki yara oluk oluk sızıyordu tenimden zihnime doğru. Kabuk bağlamayı bilmeyen yaralar, yara bandı olsa dahi sızardı tenimizden zihnimize doğru.
🪨
"Belki biz kazanabiliriz fakat bunun belkisi var farkında mısın?" Dediğimde alayla gülümsedi omuzlarını geriye doğru atarak kafasını gökyüzüne kaldırdı.
"Belki de kazanabiliriz." Dedi alayla gülümsemesini sürdürdü. Dudaklarım büyük bir şaşkınlıkla aralanırken hayretle ona bakıyordum. Giray tekrar bir sigara yakarak göğe bakmaya devam ediyordu.
Rahattı hem de o kadar rahattı ki, bu rahatlık beni rahatsız edecek derecedeydi. Giray'ın telefonu sessiz olan ortamı bir anda germişti.
Giray telefonuna o kadar sakin uzanıyordu ki sinirden deliye dönecek gibi oluyordum. "Söyle!" Dedi emir vererek. Telefonun ucundaki kişinin konuşmasını dinledikten sonra, "Ateşin varisiymiş, kendisine pezevenk diyemediği için öyle söylemiş." Diyerek kahkahalara boğulurken oturduğu sandalyeden kalktı. Karşı eve doğru volta atarak yürürken nisan yağmurları ufaktan çiselemeye başladı. Neşeli neşeli gülerken karşı evin kapısını aralayıp içeriye girdi.
