Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_
ı can't believe I said it
but it's true
ı hate you...
_
" Ne? " diye tekrarladı karşısındaki kişinin gözlerinde kararlılığı görürken. Sevdiği adam, aşık olduğu, deli gibi bağlandığı adam neler saçmalıyordu? Bu kadar kolay mıydı her şey?
En başta saçma sapan cümleler kurmuş, bütün gün telefonlarına bakmamış, ardından da buluşmayı kabul etmişti. Seokjin umutla dolmuştu oysaki.
Buluşmak istemesinin sebebi bu muydu gerçekten?
Ara vermek?
Siktiğimin ara vermesi, ayrılmak istediği her yerden belli oluyordu.
" Seokjin ben yapamıyorum, bir süre kafamı dinlemek istiyorum. Yoksa ilişkimize zarar vereceğim, seni üzmek iste- "
" Siktir git! " Seokjinin bir anda bağırması ve kapıyı açmasıyla Jungkook panikle arabadan indi. Seokjin hiç bir şeyi düşünmeden arabaların vızır vızır geçtiği ana yola atlamıştı. Jungkookla aynı ortamda bulunmak istemiyordu. Diğerinin ayrılmaktan bahsederken bu kadar kararlı olmasından nefret etmişti. Jungkooka bir kere bile bakmadan bir an önce gitmek istiyordu. O gözleri bir daha görmek istemiyordu, çıldırmak istemiyordu.
Jungkook korkuyla Seokjinin peşinden yola atlamış, diğeri yanlış bir şey yapamadan bileğini kavrayıp kendine çekmişti. Seokjin bileğini kavrayan bedenle sinirle kolunu çekmeye çalışmış, güçsüz olduğu için sinirle gözünün dolmasına engel olamamıştı.
İkili yolun ortasında dikilirken yanlarından geçen sürücüler korna çalıyor, ikiliye sinirle bağırıyorlardı. Fakat ne Jungkook ne de Seokjin bunu umursamayacak durumdaydı.
