öncelikle bir önceki bölüm jungkooka çok değinemediğim için bu bölüm çoğunlukla jungkook odaklı olacak oğluşum yabancı ellerde acı çekiyor uzun uzun yazmam lazım acısını Bu bolume secret secrettan soz secmek istedim ama her hangi bir cumleyi secmem sarkiya haksizlik olurdu o yuzden medyaya ekledim umarim keyif alirsiniz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jeon Jungkook; 21 yaşında şanslı bir genç.
Dışarıdan görenler böyle düşünüyorlardı. Herkesin istediği gibi bir hayatı olan, popüler ve yakışıklı olan o kişi. Kızlar tarafından kovalanan, bir çok kişinin ilgisini çeken, aynı zamanda zengin olan şanslı piç.
Fakat onu tanıyanlar böyle düşünemiyordu.
Jungkook dünyanın en şanssız bebeği olarak doğmuştu.
Daha küçücükken annesini başka bir adamla görmüş, neler olduğuna anlam verememişti. Yıllar sonra babası annesine şiddet uygulayıp bir odaya kitlerken şok içinde izlemişti her şeyi. Onlar mutlulardı değil mi? Öyleyse neden annesi bağırarak ağlıyor, babası ise annesine vuruyordu?
Jungkook anlamamıştı.
Annesi artık davetlere katılmıyor, okul çıkışı Jungkooku almak için gelmiyordu. Jungkook buna da anlam verememişti. Şoför her gün onu alıyordu elbette, hala zengin şanslı çocuktu o. Fakat annesi neredeydi?
Neden eve geldiğinde annesi yerine bir kaç çalışan onunla ilgileniyordu? Neden annesi odasından çıkmıyor, çıktığında da hep alkol kokuyordu?
Neden annesi ölmeyi diliyordu?
Bunun cevabını onunla yalandan ilgilenen çalışanlardan almıştı. Kadınlar kendi aralarında gülüşüyor, Jungkookun bir kaç kaşık alıp kalktığı yemekleri yiyorlardı. Jungkook su almak için aşağı inmişti fakat diğerlerinin konuştuğunu duyunca merak etmişti.
O bir çocuktu.
Elbette merak edecek, yapmaması gereken şeyler yapacaktı.
" Yüzsüz kadına bak, adamı aldattığı yetmiyormuş gibi şimdi çocuğa bakmayı da reddediyor. " çalışanlardan biri bu cümleyi kurmuş, diğeri de ağzına tıkıştırdığı kurabiyelerin arasında konuşmuştu.
