Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsan hayatı belki de en değersiz şeydi. Onca varlığın onca şeyin içinde kendini en iyi sanan insanlar aslında en değersiz olandı belki de. Hepimiz bir gün ölecekken, kendisini dünyanın sahibi sanan insanlardı değersiz olan. Hayatın anlamını bulmaya çalışırken, hayatını harcayan varlıktır insan.
Hayatın bir anlamı var mıydı ki?
Doğruyor, büyüyor ve ölüyorduk. Ne kadar başarılı, ne kadar ünlü veya ne kadar kötü de olsan herkes yalnızca ölüyordu. Kimisi ölümü anlamlı kılmak adına tanrıya bağlanmış, kimisi hayatını değerli kılacak bir şeyler bulmak için çabalamıştı. Yüz yıllardır insan hayatının tek bir amacı vardı, o da yaşamak.
İnsanların tek isteği buydu; daha uzun süre yaşayabilmek. Hayat konforu, mutluluk ve ardında utanacağı anılar bırakmamaktı insanların amacı. Belki de kendisinden sonra gelecek nesiller için daha yaşanılır bir dünya yaratmaktı.
Her şey yaşamaya bağlıydı. Herkes ölmek için nefes alıyorken tek amaç yaşamaktı.
Peki artık insanlar için yaşam da bir anlam ifade etmiyorsa? İnsanlar artık yaşamayı anlamsız ve değersiz buluyorsa ne yapacaktı?
Hayat güzeldi elbette. Bulmak isteyen bir sürü şey bulabilirdi. Bir kuşun uçuşunda bile bir güzellik bulup, hayatı romantikleştirebilirdi insan. Fakat aksi de olasıydı. İnsan denilen varlık bir şeyi istemiyorsa, onu anlamsız görüyorsa her parçasına kadar anlamsızlaştırırdı. Kuş mu uçuyor, birazdan avlarlardı. Denizler mi rahatlatıyor seni, bir kaç yüzyıl sonra hepsi kuruyacaktı. Sevdiğin insanlar mı vardı, hepsi bir gün sana arkasını dönecekti.
Bu dünyada kimse kalıcı değilken hayatını insanlara bağlamak ne kadar anlamlıydı? Herkes bir gün gidecekken, sen o kişilere bağlı yaşıyorken onlar gidince ne yapacaktın? Böyle başlıyordu işte. Herkesin kendini keşfetme hikayesi farklıydı ama aynı düşünceyle başlıyordu.
Herkes gidince sen kalacaktın. Tek başına, kimsesiz. Yalnızca sen.
Seokjin ne kadar okusa da anlam veremiyordu. Öğrendiği şeylere bir anlam veremiyordu çünkü yaşam elinden alınması bu kadar kolay bir şey olmamalıydı onun için. Herkes dünyaya bir kere geliyor, son nefesine kadar yaşamak için çabalıyordu.
