پشيمونى، حسى كه خيلى بدتر از چيزايى كه تجربشون كردم.
بدتر از شبايى كه تا صبح توى يك اتاق تاريك زندونى مى شدم، شبايى كه به عنوان تنبيه بهم غذا ندادن.
بدتر روزايى كه با داد و فريادشون گوشم و كر مى كردن. يا روزايى كه با حرفاشون آدم از بين مى بردن.
اين حس بدتر از خجالت زدگى، يا هر چيز ديگست.
و الان پشيمون و درمونده اينجا نشستم. بدون هيج فكرى در مورد آيندم.
و بدون هيچ اميدى...
YOU ARE READING
Restart
Teen Fictionدستشون و از دهنت مى برن پايين و پايين تر و وقتى به قلبت رسيدن دم گوشت آواز سوگواريت و مى خونن.وقتى لا به لاى زمان گمشدى واقعا چى كار مى كنى تا دقيقه ها رو سريع طى كنى و به حال برسى؟
