My Broken Muse

Prolog

~Dedykacja~
Dla wszystkich, którzy błagali swoje serce, by przestało. Kochać. Boleć. Czuć.
Jestem pewna, że jest dumne z tego, że może jeszcze dla was bić.

Każdego dnia ubierałam różowe okulary. Zaraz po wykonaniu makijażu stawały się nieodłącznym elementem mojego wizerunku, choć nikt tak naprawdę nie mógł ich dostrzec. Były już we mnie wszyte, dlatego każdy poranek traktowałam jak początek imprezy, zaś zachód słońca jak chwilową przerwę na złapanie oddechu.

Nie potrafiłam się zatrzymać. Nie mogłam spojrzeć w tył. Nie umiałam przestać, stanąć w miejscu, po czym złapać głęboki oddech. Zawsze oddychałam szybko. Nigdy nie dawałam sobie nic ważnego do rąk, bo zawsze to niszczyłam.

Dlatego moja miłość do wszystkiego była jak ocean. Uczucia przychodziły i odchodziły jak przypływ. Zawsze tam były, ale nie zawsze widoczne.
Moja miłość do beztroskiego życia była wielka jak ocean.
Tylko chciałam więcej, i więcej. Chciałam dotrzeć tam, gdzie można wszystko zobaczyć. Bez względu na to, jak długo to trwało, w przeciwieństwie do oceanu, który zmieniał się z biegiem czasu. Często intensywne fale mogą zniszczyć wszystko.

I kiedy patrzyłam na ten prawdziwy ocean zastanawiałam się, czy on też nie mógł poradzić sobie z rzeczywistością. Czy może każda kropla jego objętości to nie słona woda, a łzy cierpienia. Łzy wylane przez każdego, kto ośmielił się kiedykolwiek pokochać kogoś jak ocean. Chwilowo, krótko, i mocno.

Wtedy zatrzymałam się w swoim życiu. Jednak nie zrobiłam tego celowo, ani w ogóle sama tego nie wykonałam, ani nie prosiłam. Boleśnie zmuszono, bym poczuła jak ziemia wibruje od moimi dłońmi, i to nie przez basy puszczanej w klubie muzyki.

Po prostu podstawiono mi nogę.

Drogi czytelniku!
Książka ta zawiera często pojawiający się wątek zaburzeń odżywiania głównej bohaterki, ale również uzależnienia alkoholowego. W żadnym razie nie ma to na celu rozmantyzowania takich zachowań, co dogłębnie podkreślam. Więc zanim zaczniesz czytać książkę, upewnij się że jesteś na to gotowy/a.

Miłej zabawy.