Fighter#4: Drew

25. Zagubieni

Drew

- Zatrzymaj się.

- Nie mam ochoty gadać.

- Musimy pogadać.- nie ustępowała.

- Oh, nie wydaje mi się. Ja niczego nie muszę, Piper. Już powinnaś mnie znać na tyle, by o tym wiedzieć.

- Znam cię na tyle by wiedzieć też to, że nie jesteś w stanie obok niczego przejść obojętnie.

- Obok ciebie tak.

- A obok naszego dziecka?

Wbity nóż w serce. A potem go przekręciła. Kłamała, kurwa, kłamała. To nie mogło tak być, nigdy.

Odwróciłem się z impetem w kierunku byłej dziewczyny. Byłej, która zdradziła mnie z pieprzonym McMillanem, a teraz śmiała twierdzić, że zaciążyła właśnie ze mną. Natomiast nie zdziwiłbym się, gdyby dziecko było Luke'a. W końcu ruchał ją po mnie, a ja nie sądziłem by zaszła przed tym cudownym wydarzeniem, po którym początkowo miałem ochotę dokonać samozapłonu. Nie chciałem z nią o niczym rozmawiać i nie zamierzałem uwierzyć Piper na słowo dopóki nie pokaże mi- czarno na białym- że to ja jestem ojcem. Testy na ojcostwo mogły rozwiać wszelkie wątpliwości, czyli tak, jak się umówiliśmy. Nie wiedziałem czy trzeba będzie czekać do narodzin, czy dało się przeprowadzić testy już w momencie w którym dziecko znajduje się w łonie matki.

- Mieliśmy pogadać, coś zdecydować.- odezwała się, kiedy ja nie zareagowałem na jej ostatnie słowa.

Wciąż biłem się z myślami i czułem się fatalnie. Nachodziła mnie na siłowni kiedy miałem zaczynać trening i wisiała na mnie, kiedy nie miałem czasu na pogaduszki. Musiałem ją szybko spławić. Jeszcze zanim pojawią się Danny oraz mój staruszek. Jak najszybciej trzeba będzie to ukrócić, wyjaśnić tak wiele.

- Jedno pytanie, Piper.- uniosłem palec wskazujący.- Czy już można zrobić test na ojcostwo? Im szybciej to będzie możliwe, tym lepiej. Zapłacę za to każdą cenę, byle tylko dowiedzieć się prawdy.

- Cóż... testy są możliwe od dziewiątego, dziesiątego tygodnia ciąży, więc owszem. Trzeba by było to pozałatwiać, umówić... no wiesz.

- Okej, zrób to. Potem mi powiedz ile kasy trzeba zapłacić i kiedy będzie ci potrzebny jakiś mój włos, ślina czy inne gówno. Dostosuję się. Byle tylko to rozwiązać i byśmy mogli się na dobre rozejść.

- Ja wiem jaki będzie wynik.- odparła.- Po twoich obecnych słowach wnioskuję, że ci się nie spodoba. To twoje dziecko, Drew. Nie miałabym powodów by cię okłamywać.

- Już w nic ci nie uwierzę. A już na pewno nie na słowo. Nie uważam cię za wiarygodną, Piper. W ogóle masz cholernie niezły tupet skoro do mnie przychodzisz i masz czelność wmawiać mi takie brednie. Oczywiście, Luke cię wyruchał i już nie chce, bo zależało mu tylko na tym, by mi dopiec. Wydymał cię nie tylko fizycznie. I tak nasze drogi się rozeszły. Na twoje własne życzenie.

- Wielu rzeczy żałuję, Drew. A najbardziej właśnie tego, że mnie omamił i do niego poleciałam. Nie chciałam...

- Już mnie to nie obchodzi. Teraz nie mamy o czym rozmawiać. Doskonale wiesz czym powinnaś się obecnie zająć.

Patrzyła na mnie z pewnym żalem, ale już mnie to nie ruszało. Byłem jak kamień. Tylko tak tkwiłem, oddychałem ciężko, a przez chwilę całkowicie wstrzymałem oddech. Nie łatwo mnie było zdenerwować. Nie dało się ot tak sprawić bym wybuchł poza klatką. Trzeba było posiadać specjalne umiejętności, które mogli pozyskać jedynie nieliczni.