ရွန္ဟိုင္းရထားဘူတာ႐ုံမွာပဲ မနက္စာစားခဲ့ကာ တကၠစီတစ္စီးကိုစီးခဲ့ရင္း သြားလိုသည့္ေနရာေရာက္သည့္အခါ ေရွာင္းက်န႔္က ကားခုံ၏ ေနာက္ေက်ာကိုမွီ၍ မ်က္လုံးမ်ားကိုမွိတ္ထားသည့္ဝမ္ရိေပၚကိုလက္ေမာင္းကေနကိုင္လွုပ္ေခၚလိုက္သည္။
"ကိုယ့္ရဲ့ေခြးေပါက္ေလးက အိပ္ေရးမဝဘူးလား..."
မနက္စာစားခ်ိန္ကတည္းက အခုထက္ထိဝမ္ရိေပၚမ်က္ႏွာသုန္မွုန္ေနတာကိုသတိထားမိတာေၾကာင့္ေရွာင္းက်န႔္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န႔္ ကို မ်က္လုံးစိမ္းမ်ားျဖင့္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ဘာမွမျဖစ္သလိုေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သား တကၠစီေပၚကဆင္းလာၿပီးေနာက္ ဝမ္ရိေပၚသူေရာက္ေနသည့္ ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့အလြန္တရာမွႀကီးမားသည့္အိမ္ဝန္းႀကီးတစ္ခု၏ ဂိတ္ ေရွ႕တြင္ျဖစ္သည္။ဝမ္ရိေပၚစူးစမ္းေနတာကိုေရွာင္းက်န႔္ ရိပ္စားမိတာေၾကာင့္...
"ဒါ ကိုယ့္ယဲယဲ ရဲ့အိမ္...ယဲယဲဆုံးသြားၿပီးကတည္းက အိမ္ထိန္းအလုပ္သမားေတြက လြဲလို႔ဘယ္သူမွလာမေနၾကေတာ့ဘူး...အဲ့ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေႏွာင့္ယွက္မယ့္ လူေတြလည္းမရွိဘူး..."
ေရွာင္းက်န႔္ေျပာရင္းႏွင့္ဝမ္ရိေပၚ၏လက္ကိုကိုင္ဆြဲလိုက္ကာ အိမ္ဝန္းႀကီး၏ဂိတ္မွတံခါး ဘဲလ္ကိုတီးလိုက္သည္။ အထဲမွျပန္ေျဖသည့္အသံတစ္ခုႏွင့္အတူတေအာင့္ၾကာေတာ့ ၿခံေစာင့္သေဘာမ်ိဳးအလုပ္သမားတစ္ဦးထြက္လာ၍တံခါးဖြင့္ေပးသည္။လက္တြဲထားသည့္ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ေရွာင္းက်န႔္ကို အကဲခတ္သလိုၾကည့္ေနသည့္ အလုပ္သမားကို ေရွာင္းက်န႔္က...
"မင္းအပါအဝင္ အထဲမွာရွိေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို အကုန္ေခၚထုတ္သြား...ဒီအိမ္နားကိုတစ္ပတ္တိတိဘယ္သူမွ မလာၾကနဲ႔...ၿပီးေတာ့ ငါေရာက္ေနေၾကာင္းဘယ္သူေမးေမးျပန္မေျပာနဲ႔...မဟုတ္ရင္ေတာ့ ယဲယဲရဲ့အုတ္ဂူေဘးမွာရွိတဲ့ ေနရာလြတ္ေတြကို အခုကတည္းက ၾကည့္သြားၾက..."
ေရွာင္းက်န႔္၏စကားကို နားလည္သေဘာေပါက္သည့္အလုပ္သမားက ခ်က္ခ်င္းပင္ခပ္သုတ္သုတ္ျဖင့္အထဲမွ အလုပ္သမားေတြအားလုံးကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔ ေျပးသြားသည္။ ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့ဝမ္ရိေပၚ၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လ်က္ေအးေဆးသာေလၽွာက္လာသည္။
