မိသားစုအမ်ိဳးအေဆြမ်ားစုံလင္စြာျဖင့္က်င္းပခဲ့သည့္ဝမ္ရိေပၚ၏ေမြးေန႔ပြဲက ည ၇ နာရီေလာက္တြင္အဆုံးသတ္သြား၏။ ႏွစ္စဥ္ဒီလူေတြနဲ႔ပဲဒီပုံစံအတိုင္းက်င္းပေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေပမယ့္ဒီႏွစ္မွာေတာ့တစ္ခုခုလိုေနသလိုဟာတာတာျဖစ္ေနသည္။
ေမြးေန႔မွာကိုယ္သေဘာက်ေနတဲ့သူကိုပါအတူတူရွိေစခ်င္သည့္စိတ္။
တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတာေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚ သူဝတ္ဆင္ထားသည့္အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံကိုအလုံးစုံလဲလွယ္နိုင္ျခင္းမရွိေသးဘဲ အေပၚကကုတ္အကၤ်ီပဲခၽြတ္လိုက္ကာ အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲခ်လိုက္သည္။ပင္ပန္းစိတ္ ဆိုတာထက္သတိရတဲ့စိတ္ကပို၍ႀကီးစိုးေနတာျဖစ္၏။
ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္ေတာ့အလြမ္းေျပၾကည့္ဖို႔ဖုန္းထဲမွာေရွာင္းက်န႔္ရဲ့ဓာတ္ပုံတစ္ခုေတာင္မရွိသည့္အျပင္ ေရွာင္းက်န႔္က social media တစ္ခုမွသုံးပုံလည္းမရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မွတ္ဉာဏ္ထဲကပုံရိပ္တို႔ကိုပဲျပန္ပုံေဖာ္ကာသတိရေနရသည္။
"တူ...တူ...တူ..."
ဖုန္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာေပၚ လာသည့္ နာမည္ေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚခ်က္ခ်င္းပင္ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔အျမင္ေတြမမွားဘူးဆိုရင္ ေရွာင္းက်န႔္ဘက္ကသူ႔ကိုဖုန္းေခၚေနတာ။သူနဲ႔စိတ္ မ်ားဆက္ေနလို႔လား။
ဝမ္ရိေပၚ ဆယ္စကၠန႔္ေလာက္ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီးမွတစ္ဖက္မွဖုန္းျပန္မခ်သြားခင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ဟယ္လို ေရွာင္းက်န႔္..."
"ဟယ္လို xxxx ၿမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းကပါ ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္က...&@€£>%..."
သုံးထပ္အိမ္ေဆာင္ႀကီး၏အေပၚဆုံးထပ္မွ ေျပးဆင္းလာသည့္ ဝမ္ရိေပၚကိုေအာက္ဆုံးထပ္မွာရွိေနသည့္မိဘႏွစ္ပါးကစိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္အက်ိဳးအေၾကာင္းလွမ္းေမးသည့္အခါ...
"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဒုကၡေရာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ရမယ္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ထပ္မေနေပးနိုင္တာေတာင္းပန္ပါတယ္ ပါးနဲ႔မား..."
