"မရဘူး Sean...လုပ်စရာတွေအများကြီးရှိတာ ဗြောက်သောက်ခွင့်ရက်မပေးနိုင်ဘူး..."
"ဒီတစ်ရက်တည်းပါပဲ စနေနေ့ အစားထိုးပြန်လုပ်ပေးမယ်..."
"စနေနေ့ အလုပ်ပိတ်ရက်မှာ ဝန်ထမ်းတွေမရှိဘဲ မင်းတစ်ယောက်တည်း သရဲတွေနဲ့အလုပ်သွားလုပ်မလို့လား..."
အဖေဖြစ်သူရှောင်းရမ်ကိုပြော၍မရသည့်အခါရှောင်းကျန့်ဖုန်းကိုတိကနဲချလိုက်ပြီး သူ့အမေကိုတစ်လှည့် ခေါ်လိုက်သည်။
"Hi ဂျီနာ..."
တစ်ဖက်မှပြန်ဖြေလိုက်သည့်အသံက ဂျီနာ၏အသံမဟုတ်ဘဲ...
"မင်း မားကိုခေါ်ပြီးဘာလုပ်မလို့လဲ...မင်းရဲ့မားက ခုနကတည်းက ငါ့ဘေးမှာရှိနေတာ ငါ့ကိုကျော်ပြီးဘယ်သူမှဘာမှလုပ်လို့မရဘူးဆိုတာတော့သိတယ်မလား..."
"မိုးကောင်းတုန်းရွာထား၊သွားကောင်းတုန်းစားထားနော်..."
"ဒါကအဖေဖြစ်သူကိုပြောရမယ့်စကားလား...မင်းဟိုကောင်လေးဆီသိပ်သွားချင်နေတယ်ဆိုရင်လည်း နေ့တစ်ဝက်အလုပ်ဆင်း...နေ့လယ်စာစားချိန်ကျရင် ကုမ္ပဏီဘေးက ဆိုင်တစ်ခုမှာငါတို့လင်မယားနှစ်ယောက်နဲ့နေ့လယ်စာစားသွား...အဲ့တာဆိုကျန်တဲ့နေ့တစ်ပိုင်းကို မင်းနေရာမှာငါလာထိုင်ပေးမယ်..."
"Danke Schon ရမ်..."
[Danke Schon (ဒန်ကာရွှန်)= Thank you very much in German]
ကျေးဇူးတင်စကားကြောင့်ရှောင်းရမ်ကျေနပ်မိပေမယ့် နာမည်ကြီးပါတပ်ပြီးပြောခံရသည်ကြောင့်ရင်ထဲတော့အောက်သက်သက်။
Sean ငယ်ငယ်ကတည်းကသူတို့လင်မယားကို ဒီလိုနာမည်တပ်ပြီး ခဏခဏခေါ် ပေမယ့် အခုထက်ထိကျင့်သားမရသေး။သားသမီးနဲ့မိဘကြား စည်းတွေဘောင်တွေတားတာမဟုတ်သော်ငြား "ပါး" နဲ့ "မား" လောက်တော့လုပ်သင့်တယ်မဟုတ်လား။
နှစ်ချို့လာပြီဖြစ်တဲ့အခေါ် အဝေါ်တွေက ပြင်ပေးလို့ရတော့မည်မဟုတ်။သို့ပေမယ့်မပြင်ပေးနိုင်ဘူးဆိုတာကိုတရားသေတွက်လို့တော့မရ။
တခြားမကြည့်နဲ့ ဒီငါးနှစ်အတွင်း Sean ရဲ့ပြောင်းလဲသွားခဲ့မှုက ယုံနိုင်ဖွယ်တောင်ရှိမည်မထင်။သူအတင်းအကြပ်လုပ်ယူမိခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေရှိခဲ့ပေမယ့်လည်း Sean ရဲ့ခံစားချက်တွေကို ချနင်းအသုံးချနိုင်ခဲ့မယ်လို့တော့ မထင်မိခဲ့တာအမှန်။
_____________ _____________
