İstanbul'un işlek caddelerinin birinde küçük, şirin bir kahve dükkanı işleten Mayıs, kendi ekonomik özgürlüğünü kazanmak için mücadele ederken dükkanına kahve almak için gelen Şafak Milas ile yolları hiç beklemediği bir anda tekrar kesişir.
İstanbu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Berk Baysal -Bilmezsin
Sarı saçlarında bir hüzün
Aklımda hâlâ o gülen yüzün
Kendimden bıktım usandım
Söyle bana ben nasıl dayandım
☂
MAYIS
Bebek sahilindeki çocuk parkına gelmiştik. Uzun zamandır buraya gelmediğim için ne kadar özlediğimi fark etmiştim. Haziran ayında olduğumuz için hava çok güzeldi. Dalgalar sakin, güneş tepemizdeydi. Sahilin o sevdiğim kokusu burnuma doldukça içten içe huzur buldum. Hafif esen rüzgâr saçlarımın arasına karıştıkça daha çok gülümsemek istedim.
Yaz, Şafak ve benim elimden tuttu ve parka resmen bizi peşinde sürükleyerek girdi. Park alanına girdiğimizde Yaz'ın iki elinden de tuttum ve tam karşıma geçirdim. Her parka geldiğimizde bunu yapardım çünkü Yaz çok hareketli bir çocuktu. Önlemimi önceden almam gerekiyordu.
Yaz bacaklarını hafifçe açtı. Bir sol bir sağ ayağına yük vererek sallanmaya başladı. Ben de ellerini bir sağa bir sola yavaş yavaş sallayıp onun oyununa eşlik ettim. Şafak bizi gülümseyerek izlerken ben konuşmaya başladım.
"Dilediğin gibi koşabilirsin ama bağcıkların çözüldüyse ilk önce onları bağlaman lazım." Yaz başıyla onayladı. "Diğer çocukların da parkı sen kadar sevdiğini ve onların da bu oyuncaklara binmek istediğini unutmuyorsun." Yaz başıyla onayladı. "Çok terlediysen benim yanıma geliyorsun." Yaz başıyla onayladı. "Tehlikeli oyuncaklara benden izin almadan binmiyorsun."
"Tamam anneciğim. Ben bunları biliyorum artık. Kardeşim de dinlesin diye söylettiriyorum sana." Söylediklerine gülümsedim. "Onun da öğrenmesi lazım çünkü senin karnında yaramazlıklar yapmaya başladı bile."
"Bak sen şu bilmişe!" deyip burnunu işaret ve orta parmağım arasında sıkıştırdım. Omuzlarını kendine çekerek kıkırdadı.
"Hadi ben gidiyorum!" Koşarak parka doğru ilerleyince Şafak elleri ceplerinde bense ellerim karnımda bir süre onu ayakta izledik.
"Gel biz de şu banka oturalım." Şafak'ın işaret ettiği banka doğru ilerleyecekken "İstersen benden destek alabilirsin." deyince ona döndüm. Kolunu kırıp bana doğru uzatmıştı. "Artık yürümek daha zordur senin için. Ben yanındayken sana destek olmak isterim."
"Hiç hayır demem açıkçası." Uzattığı koluna elimi koydum ve ondan destek alarak banka yürüdüm. Artık karnım daha belirgindi. Yedinci aya çoktan girmiştik. Yürürken, herhangi bir iş yaparken daha çok zorlanıyordum. Eskiden Yusuf çalıştığı için ben evde otururdum ve tüm günüm yatarak geçerdi. Şimdi hem çalışıyor hem de Yaz'a bakıyordum. Bu yüzden bu hamileliğim daha zorlu geçiyordu.
