İstanbul'un işlek caddelerinin birinde küçük, şirin bir kahve dükkanı işleten Mayıs, kendi ekonomik özgürlüğünü kazanmak için mücadele ederken dükkanına kahve almak için gelen Şafak Milas ile yolları hiç beklemediği bir anda tekrar kesişir.
İstanbu...
Cümleleri nasıl toparlamam gerektiğini bilmiyorum açıkçası. Sona gelmiş olmamız, üzerimde garip hislerin birikmesine yol açtı. Mutluyum çünkü bir başka kitabımın sonuna geldim. Hüzünlüyüm çünkü artık Başak için yazdığım bu kitap sona erdiği için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Onun Çatısının Altında, beni meşgul tutuyordu. Erkek arkadaşımın da "Yasını onun hakkında bir kitap yazarak tut." demesinin üzerinden sekiz ay geçti ve ben bu sekiz ay boyunca kendimi bu kitapla meşgul ettim. Şimdi nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum.
Tam da şu an, tarihe baktığımda fark ediyorum. Başak'ın ölüm haberini 8 Şubat'ta almıştım ve şimdi Son Söz'ü 8 Ekim'de yazıyorum. Tam olarak sekiz aydır en yakın arkadaşım olmadan hayatta kalmaya çalışıyorum.
Kitabın finalinde, Başak ile Mayıs'ı tanıştırdığım sahnede ne hissettiğimi tarif etmekte zorlanıyorum. Mayıs'ı, Başak'ın yaşayamadığı hayatı yaşatmak için yazmaya başlamıştım. Başak'ın asla mezun olamayacağı İstanbul Üniversitesi Fizik bölümünü Mayıs'a da kazandırdım ve onları birbirlerine emanet ettim. Mayıs'ın Başak'a iyi bakacağını biliyorum. Başak'ın da Mayıs'ın yüzünü daha da gülümsetecek anılar biriktireceğine eminim.
Finalde Terabithia Köprüsü filminden söz etmemin de bir sebebi var. Filmi dün izlemiştim. Oradaki karakter, en yakın arkadaşını kaybediyor. O sahneyi izlediğimde, hüngür hüngür ağladım. Başak için uzun zamandır gözyaşı dökmediğimi fark etmemi sağladı ve daha çok ağladım. Dünden beridir kendimi tam anlamıyla toparlayamadım ama yine en iyi yaptığım şeyi yaptım. Bu filme kitabımda yer verdim. Düşüncelerimi ve hislerimi yazıya döktüm.
Başak, bu kitabı senin için yazdım. Sen, hayallerimde yaşamaya devam ederken eğer olur da sana eşlik edemezsem yanında her zaman bir dostun bulunacağını garantilemek için Mayıs'a hayat verdim. Senin artık hiç sahip olamayacağın bir aşkla doldurdum onun kalbini. Sana yeterince iyi arkadaşlık edemediğimi düşündüğüm için Yağmur'u; seni yeterince güldüremediğimi düşündüğüm için Hakan'ı; seni yeterince koruyamadığımı düşündüğüm için Baran'ı; seni yeterince savunamadığım için Açelya'yı; sana yeterince aile olamadığımı hissettiğim için Aysun Anne'yi; söylememem gereken şeyler söyleyip kalbini kırıp çok pişmanlık duyduğum anları geri almak istediğim için Zehra'yı; sana yeterince ablalık yapamadığım için Burçak'ı; gerçek aşkı tadamadan bu hayattan göçüp gittiğin için Şafak'ı yazdım.
Şimdi artık aylardır tutamadığım yasımla yüzleşmek zorundayım. Aylardır seni bir kere bile olsun rüyamda görebilmek için çok dua ettim ama göremedim. Belki bu finalden sonra rüyalarımda buluşuruz. Çünkü seni çok özledim. Biliyorsun. Neler hissettiğimi biliyorsun ve bu beni rahatlatıyor. Eğer seni sevdiğimi yeterince gösteremediysem bu kitapla sana özür dilemek istiyorum.
Mayıs'ın etrafındaki insanlar, Mayıs'a birçok açıdan kol kanat gerdiler. Onun yanında oldular. O karakterlerin Mayıs için yaptığı her şeyi senin için yapmak isterdim. Neye ihtiyacın varsa o karaktere bürünürdüm.
Bu kitabı, sana asla veremeyeceğim o doğum günü hediyenin yerine koy. Çok istedim, sana aklımdaki hediyeyi verebilmeyi çok istedim ama sana çok geç kaldım. İstanbul'a gelmeni bekledim ama sen memleketinden gelemedin.
Ben hayatıma devam etmek zorundayım. Bu pişmanlıkla, bundan daha fazla vicdan azabıyla yaşamak zorundayım. Vicdan azabım, seni kaybettiğimi öğrendiğim o ilk an kadar belirgin. Nasıl geçecek bilmiyorum ama sanırım zamanla öğreneceğim. Vermem gereken savaş da bu olacak.
Seni çok seviyorum. Sana bir kere bile bunu söylemedim ama elimden geldiğince hissettirmeye çalıştım. Sen benim bir daha hiç sahip olamayacağım en yakın arkadaşımsın. Yerini kimse dolduramayacak, seninle yaşadığım o güzel anları başka insanlar alamayacak. Senin sesini hiç unutmayacağım. Kahkahalarını her gün zihnimde canlandıracağım. Senin yatağında yatıp yaptığımız o dedikoduları, ben göğsüne yatıp sosyal medyalarda takıldığımız anları hiç unutmayacağım.
Uzatmak istemiyorum. Zaten artık yazmaya mecalim de kalmadı. Sanırım yas artık daha baskın ve bununla yüzleşmem gerek.
Sadece seni seviyorum. Bunu bil. Seni hep seveceğim.
Mayıs'ı çok sev. Beni sevdiğin gibi sev.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yukarıya en sevdiğim fotoğraflarımızdan birini bırakıyorum. Mayıs'ın seninle tanıştığında seni betimlerken bu fotoğrafından ilham almıştım.
Ben, gün gelecek solup gideceğim ama sen, hep bu fotoğraftaki gibi güzel kalacaksın. 💐
Ve siz... Başak gittiğinden beridir benim yanımda olan siz... Güzel yorumlarınızla beni yalnız bırakmadınız. Bölüm sonlarında pişmanlıklarımı yazdığımda benim yanımda olduğunuzu gösterdiniz. Başak'ı size anlatmama izin verdiniz. Yasımı size yansıttığımda beni anladığınızı gösterdiniz. Size nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum. Siz olmasaydınız bu sekiz ay eminim ki çok daha zorlu olurdu. Vaktinizi bana ve Başak'a ayırdığınız için, yeri geldiğinde benim kaybımı benimle beraber yaşadığınız için, en önemlisi de Başak'ı sevdiğiniz için çok teşekkür ederim.
Güzel yorumlarınız, eleştirileriniz hep benimle var olmaya devam edecek. Sizi iyi ki tanıdım.
Kırık şemsiyelere inanın. Kim bilir belki bir gün o kırık şemsiye, sizin çatınız olur. 🕊️
