İstanbul'un işlek caddelerinin birinde küçük, şirin bir kahve dükkanı işleten Mayıs, kendi ekonomik özgürlüğünü kazanmak için mücadele ederken dükkanına kahve almak için gelen Şafak Milas ile yolları hiç beklemediği bir anda tekrar kesişir.
İstanbu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hemsaye - Birkaç Fotoğrafın Hikayesi ve Sabah Rüzgârı
Ağladın ve güldün aynı gün, yüzünde kırmızılar Ah kara bi' denizdendi sabah rüzgarın, güneyde kalan Parmak uçların beyazdı, sakin, öylece yüzünde duran Akşamı kar gündüzün, uzaklaşan ay, hala vakitleri dardı Sakladım bütün bu sırları, esintisinde rüzgarın Başlamış ve bitmiş o saatlerden biriydi hatırlarım Parmak uçların beyazdı, yüzünde kırmızılar Gündüzü dar akşamın, bu yaklaşan dileklerin hâlâ vakitleri vardı
☂
MAYIS
Küçüklüğümde de çok enerjik bir çocukmuşum ben. İlkokuldayken sürekli oyun arkadaşları bulur, sürekli oyun oynar, akşam ezasından önce de eve girmezmişim. Annem çok kızarmış, oturup sohbet ettiğimizde anlatırdı bana. Üstüm başım kir içinde kalır, her gün akşam bana banyo yaptırmak zorunda kalırmış annem. Babam da bizi dinlerken hemen dahil olurdu konuya.
"Kızma derdim hep." derdi. Kahvesinden düşünceli bir ifadeyle bir yudum alırdı. "Benim kızım keşfederek öğrenecek. Benim kızım yerlere de düşecek, düşünce kalkmasını da öğrenecek. Benim kızım arkadaş da edinecek. Arkadaşlarıyla darılıp kendince hatalar da çıkartacak derdim." Gururlu bir ifade belirirdi yüzünde. "Babanın kızı oldun hep Mercan." demişti. "Düşsen de kalkmasını bildin ve bunu sen kendin öğrendin."
Babam hep cesaret verirdi bana. Eğer ben bir toplumda kendimi açıkça ifade edebilecek cesarete ve özgüvene sahipsem bu babamın beni küçükken teşvik etmesinden kaynaklıydı. O beni çok sevdi. Babamın biricik kızıydım ve babam benim için her şeyi yaptı.
Ben de kızıma öğretiyorum ondan öğrendiklerimi. Kızıma hem baba hem de anne oluyorum. Hem düşmesinden korkuyorum hem de düşmesi için teşvik ediyorum. Düşmesi lazım çünkü. Dizlerinden yaralanmalı ki atacağı ilk adımda dizleri acısa bile durmamalı. Ben kızıma bunu öğretemezsem babamdan da hiçbir şey öğrenememişim demektir.
Çok şükür Yaz benim izimden gidiyor. Babasının olmamasına hâlâ alışabilmiş değil. Arada, ansızın yanıma geliyor ve babası hakkında sorular soruyor. Unutmaya başladı ama, hissediyorum. Çocuk aklıyla şimdi anılarını yaşatıyor ama büyüdüğünde babasını hayal meyal hatırlayacak. Bu beni çok üzüyor. Benim babamı o dağ gibi duruşuyla hatırladığım gibi onun da babasını hatırlamasını çok isterdim.
Yaptığım fotoğraf albümlerinin sebebi de bu aslında. Babasının videolarını bir hard diskte tutuyordum. Fotoğraflarının da çoğunu çıkartmış ve bir albüm yapmıştım. Yaz ne zaman isterse o fotoğraf ve videolara bakabilir, babası hakkında bana istediği soruları sorabilirdi. Benim bu hayatta ikinci en büyük görevimdi bu.
Çocuklarıma babalarını unutturmayacağım.
Resmî işlerim olduğunda babama danışırdım lisedeyken. Bana devlet dairelerinin ne amacı olduğunu, kimin ne amaçla çalıştığını teker teker anlatırdı. Bilmem gereken her şeyi babama sorar, ondan öğrenirdim.
