İstanbul'un işlek caddelerinin birinde küçük, şirin bir kahve dükkanı işleten Mayıs, kendi ekonomik özgürlüğünü kazanmak için mücadele ederken dükkanına kahve almak için gelen Şafak Milas ile yolları hiç beklemediği bir anda tekrar kesişir.
İstanbu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cem Adrian , Gazapizm - Kalbim Çukurda
Bir şehir sanki karşında
Hatıraların arkanda
Kıstırıyorlar seni sokakta
Öldün her köşe başında
İsmin her yıkık duvarda
Ağlatıp kaldırımlarda, kandırıyorlar seni masalla
Kalbim hep aynı çukurda
☂
MAYIS
Mutluluk insanın kalbini yumuşatır. Açık bir pencereden tatlı bir rüzgâr esiyormuş gibi ferah hissettirir. Denizde kum tanelerinin suyla birlikte elinden kayıp gitmesi gibi yumuşak hissettirir. İnsan, mutluysa sessizleşir. Zihni durulur. Sesler kesilir ve yalnızca kendisini duyar. Kanının akışını hisseder. Teninin sıcaklığını hisseder.
Ama insan endişeliyse, ama insan korkuyorsa ne kalp yumuşaktır ne de sessizlik söz konusudur. Zihnim durgun değil. Kafamda onlarca düşünce dönüp duruyor. Her ihtimal gözümde canlanıyor, kalbimi sıkıştırıp beni nefessiz bırakıyor. Sinsi bir ses, "Bugün çocuklarını kaybedeceksin." diyor. Sızıyor kalbime ve nefesim kesiliyor. Gözlerim doluyor. Burnum sızlıyor.
Elimi kalbime bastırdım çünkü kalbim ağrıyor. Hareketsiz durmayı denedim ama yapamadım. Kalktım sandalyeden. Ayağımdaki topuklu ayakkabının sesi adliye koridorlarında yankılandı ama kimse duymadı sesi. İnsanlar vızır vızır geçiyor önümden. Kimi avukatların cüppesi elinde, kimisi de üzerine giymiş. Takım elbiseli adamlarla ve üzerine giyecek kıyafet bulamayan insanlarla aynı koridoru paylaşıyorum.
Korkuyorum. Alın söyledim işte. Korkuyorum. Şu zamana kadar çocuklarım için çok çabaladım ama şu an korkuyorum işte. Ya her şey ters giderse diye düşünüp duruyorum. Kalbim sıkışıyor. Gökyüzüne bakıyorum. Sakinleşeyim istiyorum ama gökyüzü diğer günler gibi huzur vermiyor. Aksine, bulutlu bir hava var dışarıda. Aydınlık bir karanlık çökmüş semte. Yine sakinlik istiyorum ama aşağıdaki insanların hızlı hareketleri midemi bulandırıyor.
Derin bir nefes aldım. Bir daha aldım. Gözlerimi kapattım. İçimdeki sıkıntının nasıl geçeceğini bilmemek beni daha da korkutuyordu. Güçlü durmam gerektiğinin farkındaydım ama bir anneyim ben. Çocuklarım birkaç saat sonra belki de elimden alınacak. Nasıl sakin kalayım?
Yanıma geldi. "Sana sakinleşmeni söylemeyeceğim." dedi. Ben gibi dışarıyı izlemeye başladı. "Çünkü seni kendi kollarımda sakinleştirmekten başka bir yol görmüyorum." Başımı ona doğru çevirdim ama bakmadım. "Ama buradayken yapamam." Başını bana çevirdi ve bana baktı. "Yaz ve Rüzgâr'ı düşün. Bugün akşam onlarla izleyeceğimiz filmi düşün." Başını tekrar pencereye çevirdi. "Ama onlarsız eve döneceğimizi düşünme çünkü ne sen ne de ben bugün böyle hissetmek için mücadele ettik." Göğe baktı. "Biz kazanacağız. Başka yolu yok. Biz kazanacağız."
